Column
Column September 2020
Pandemie en voetbal.
Ons Laarbeek en de wijde omgeving is de afgelopen maanden in aanraking gekomen met een afschrikwekkende aandoening waarvan de gevolgen vooralsnog onduidelijk blijven. Allerhande specialisten, deskundigen, kenners en experts hebben zich gebogen en buigen diep voor een voor hen vooralsnog onverslaanbaar fenomeen. In het gangbare leven wordt de samenleving gekweld en verontrust door de dagelijkse en nu al maanden durende nieuwsuitzendingen, nieuwsrubrieken en bekendmakingen over de nieuwbakken ontwikkelingen en de daarop toe te passen werkwijze en aanpak. Dientengevolge ontstaan iedere dag reeksen van bijkomende vraagstukken en problemen.
De voetbalverenigingen lopen vooralsnog tegen een door de KNVB geschapen ondoordringbaar oerwoud op waarin geen enkel pad een reële opening creëert naar een uitweg uit de rampspoed waarmee de clubs zich mee opgezadeld zien. Vooralsnog komt het amateur lichaamsdeel van de bond niet verder dan wat mededelingen om geld te verwerven en een mededeling op hun site waarin ,ergens eind mei 2020 ,een rubriek is opgenomen over de veelgestelde vragen ingediend door verenigingsmedewerkers die vooruit willen. Inmiddels is de site aangevuld met het competitieprogramma voor alle amateurs en andere zaken die vooral betrekking op het elementaire voetbalgebeuren hebben., zoals het invullen van vriendschappelijke wedstrijden. De voetbalbestuurders bij de clubs stellen zich andere vragen. Halverwege augustus staan de eerste trainingen gepland voor de liefhebbers van het balspelletje. De kleedkamers zijn flink gepoetst , de banken zijn gekuist met de toegestane desinfecterende middelen zodat de achterwerken geen coronadeeltjes kunnen oppikken. De kledingshaken gezuiverd met de doekjes gedoopt in hetzelfde spul kunnen voor hun taak gebruikt worden en de handgel staat duidelijk in het zicht op een tafeltje bij de deur voor het broodnodige wassen van de handen.
Eveneens liggen op deze dis zogenaamde gezichtsmaskers voor de liefhebbers, die van huis uit extra voorzorgsmaatregelen opgedragen hebben gekregen. Het gemaskerd bal kan dan voortgezet worden onder de douche waarbij het verboden is om mekaar vol te spuiten met de doucheflacons waarmee in het verleden elkaars haardos werd ingezeept. Gewassen, nat, maar lekker geurend betreden de voetballers dan opnieuw de omkleedruimte. Op een dikke meter van elkaar vegen de smetteloze handen met de handdoeken de vochtige lichaamsdelen droog. Onderbroekje aan, sokjes , lange broek, blouse ,allerhande sieraden , de haartjes gekamd met wat gel, niet uit flesje van de tafel. Natuurlijk kunnen er ook andere aankleedmethodes worden toegepast. Het onderbroekje komt echter bijna altijd op de eerste plaats. En dan hebben we nog maar pas shift een gehad aangezien er maar voor vijf of zes sportmensen plaats is in de kleedkamer volgens de uitgevaardigde regels van de overheid. Shift is een nieuw woord wat tegenwoordig zeer in de mode is en voor van alles wordt gebruikt in deze hedendaagse infecteringsperiode. Het betekend ploegendienst.
Alsof amateurvoetballers tegenwoordig niet meer een teamsport bedrijven , maar naar hun werk gaan. Hoe dan ook shift twee mag pas binnentreden wanneer shift een is vertrokken. Voor de club, schoonmakers en de beoefenaars van het spelletje betekent dit een enorme klus. Vooralsnog spreken we dan alleen van wassen en omkleden van bijvoorbeeld de selectie van de vereniging. Zo’n dikke dertig spelers verdeeld over zes of zeven kleedhokken. Zodra de competitie begint kan de tent van het failliete circus Toni Boltini wel opgehaald worden om al die voetballers te stallen. Echter bij het besturen van een club en het in goede banen leiden van de onderling met elkaar gemaakte afspraken liggen momenteel de frustraties en irritaties op de loer. Kunnen we bezoekers toelaten bij wedstrijden, zijn de ballen schoon, mag de kantine open , mogen de ouders bij hun pupillen, betalen we met geld?
Hup K.N.V.B.
Langs de kalklijn.
