Column
Column Februari 2021
Voetbalstop
+++++++++
Op mijn oude goed onderhouden fiets trapte ik met een gestroomlijnde rug de brug op . Over mijn stuur kijkend zag ik dat achter de reling van het viaduct de waterspetters hoog opspatten doordat een schip met zijn boeg het donkere water in het kanaal doorsneed. Na dit schouwspel waargenomen te hebben diende ik nu mijn aandacht te vestigen op de lichte afdaling vanaf de brug naar de afslag richting sportpark de Hut. Op de provinciale weg van Aarle-Rixtel naar Bakel reed weinig verkeer. Een auto kwam van links, een tractor met daarachter een kleine vrachtwagen reed op de rechter weghelft. Voor de rest was in de verre omtrek niks aan andere vervoersmiddelen te bekennen. Komend vanaf de kruising onderaan de brug sloeg ik linksaf richting de Brabantse Kluis over de verharde weg. Op het hoekje bij de parkeerplaats trok ik mijn remmen aan en stopte. Voor mij lagen de verlaten trainingsvelden van ASV ’33.
Het korte groene gras lag er voor de tijd van het jaar onberispelijk bij. Waar normaal gesproken de doelen staan met daarvoor een uitgetrapte zwarte zandoppervlakte bevond zich nu gewoon een mooi in stand gehouden grasveld. Alle trainingsvelden lagen er in optima forma bij voor de tijd van het jaar. Aan de randen van de velden stonden de ongebruikte doeltjes voor het spelen van kleine onderlinge partijtjes. Tegen een van de lichtmasten op het midden van het terrein waren de andere grotere doelen verzameld. Tot mijn genoegen zag ik in de hoek van het sportcomplex een aantal wat oudere jongens met een bal een spelletje spelen. Dik ingepakt tegen de kou liet de ene ploeg de leren knikker rondgaan van de ene naar de andere medespeler in het partijtje. Alhoewel hun hoofden verstopt waren in de capuchons van hun hoodies kon ik de spelers horen genieten van hun voetbalpotje. Schaterlachend, misbaar makend, elkaar voor de gek houdend en proberend de tegenstander te tunnelen vermaakten de jongens zich opperbest. Een minuut of zeven heb ik het voetbalschouwspel gevolgd tot het moment dat mijn tenen aangaven dat zij onder een minder prettig temperatuurniveau zouden geraken.
Ik nam weer plaats op mijn zadel en vervolgde mijn weg richting Gemert. Op de hoek van de trainingsvelden passeerde ik het verlaten kassahuisje dat als laatste historisch rekwisiet was achtergebleven nadat het nieuwe kanaal de voetbalclub ASV’33 op afstand van het dorp plaatste. Vanaf dat punt zag ik pas hoe desolaat een voetbalterrein met kantine, kleedkamers en tribune eruitzag zonder de benodigde clubleden. Geen vlaggenstokhouders met wapperende vlaggen gestuwd door een alledaags windje. Geen ouders verzameld onder het afdakje waar niet meer gerookt mag worden en zonder de aangedikte verhalen over de geweldige ontwikkeling van hun kinderen tijdens de laatste wedstrijd. Geen clubje oude mannen die doordeweeks de verzorging van alle velden, kleedkamers en andere ruimtes onderhouden. Geen trainers waarvan verwacht wordt dat zij ervoor zorgen dat hun pupillen op een prettige manier bij hun cluppie bezig gehouden worden. Geen barkeeper om voor het natje en droogje te zorgen en die bovendien ook nog eens als vraagbak aanwezig is bij onduidelijke kwesties.
Afgelopen zaterdag was het trainingsveld bezet geweest met de kleinste pupillen op afstand gecommandeerd door hun begeleiders. Vanuit mijn auto zag ik de kleine mannekes met hun korte beentjes achter grote ballen aanhollen. Vooralsnog de enige waarneembare activiteiten op het veld. Echter zo kleinschalig dat de ouderen zich er uit frustratie bijna aan gaan ergeren. De tijd van de winterstop die normaal gesproken even voor de kerstdagen begint was al ver voor de winterse feestdagen vervangen door een voetbalstop. Een ontwikkelingsstadium of een besmet tijdperk zonder voetbal dat vooralsnog onbekend was en is. Op een gegeven moment eindigt deze troosteloze toestand en dan ?
Ja wat dan?
Langs de kalklijn.
+++++++++++++
