Column
Het gras is groen.
++++++++++++
Het was woensdagavond in Nederland. Een groot deel van de laaglandse bevolking had zich losgemaakt van de alledaagse dingen die normaal rond deze tijd, zeven uur s’avonds, plaats zouden vinden. De minister president sprak enige tijd later op de televisie en andere nieuwskanalen de verlossende woorden uit . “Er mag weer gevoetbald worden op de sportparken voor de plus achttien jarigen. Weliswaar dient men zich aan de nieuwe abnormale regels in deze coronatijd te houden.” Nou die regels staan korte tijd later uitgebreid geprotocolleerd afgebeeld en opgeplakt tegen de ruit van het kassahuisje gesitueerd voor de entree van de vereniging.
Voor de eerste trainingsavond van de seniorenselectie is de opkomst in een ondubbelzinnig woord overweldigend. Alle jongemannen uitgemonsterd in hun favoriete trainingstenue, veel PSV , regiogericht,maar ook Barcelona, Juventus en Helmond-Sport. Omkleden gaat vanavond niet plaatsvinden . Net zo min als lekker douchen en wat klooien met badschuim. Urineren in de bosjes en voor grotere boodschappen vooral ophouden. Twee gasten hebben zich uitermate goed voorbereid op het in acht nemen van de anderhalve meter ruimte en dragen een harde gummistok met een cirkelomtrek van de verordonneerde wettelijke afmetingen welke is bevestigd aan een riem gedragen rond het middenrif . Het zwarte rubberen uitsteeksel boezemt veel ontzag in en alle andere spelers blijven verontrust uit de buurt. De trainer blaast op zijn fluit en gezamenlijk vertrekken alle aanwezige liefhebbers met het door de oefenmeesters aangereikte speeltuig waaronder ballen en nog meer ballen naar de trainingsvelden.
Aangezien de boys gedurende de afgelopen weken weinig conditionele ontwikkeling zullen hebben genoten wordt er gestart met een duurloopje van vijftien minuten rondom de volledig verdwenen kalklijnen die het wedstrijdveld zouden moeten markeren. Floeperdepoeper is een befaamd geluid wat na al die weken wel weer zeer bekend in de oren van de jonge gasten klinkt gedurende het inloopgebeuren. Al keuvelend, lachend en wederwaardigheden uitwisselend , overigens bijna schreeuwend op de afgesproken afstand, wordt het uitgezette ongekalkte circuit afgewerkt. Na dit kennismakingsintermezzo wordt het tijd voor het trappen tegen een bal. De voetbalinstructeurs begrijpen maar al te goed dat de ontwikkelde honger naar de bal nu onderhand weleens bevredigd dient te worden. Persoonlijk contact is uit den boze. Je kunt het je bijna niet voorstellen ,maar nu bestaat gelijk de mogelijkheid om te testen of iedereen welbewust is over laatstgenoemde nieuwe voorwaarden en bereid is deze toe te passen en uit te voeren. Het gaat wonderwel goed. Blijkbaar is de minister president de afgelopen weken erin geslaagd om de bevolking te mobiliseren in het kader van de nieuwe regelgeving.
Het anderhalve meter voorschrift wordt op het groene gras in acht genomen door de voetbalenthousiastelingen. Lekker de bal passen met de binnenkant voet , of anders , twintig meter lopen , weer passen, opnieuw die meters en dan voor de derde keer huppakee . Je ziet direct dat al die jonge snuiters net een stel koeien zijn die na vier maanden op stal voor het eerst weer de wei ingaan. Het plezier van het door hen geliefkoosde balspelletje spat eraf. Ter afsluiting van deze eerste trainingsavond nog effe lekker rammen op doel. Dit knallen op doel is weliswaar gegoten in een vooraf uitgelegde trainingsvorm , maar de keeper vliegen de ballen om de oren , of over en naast het doel. En dan is het voorbij, deze eerste avond waarop eenieder weer zijn favoriete tijdverdrijf heeft mogen uitoefenen. Niks lekker douchen en ouwefiepen met water en zeep, of het verstoppen van elkaars kleding. Fijn met je zweetkleding en transpiratielijf de auto in , of de fiets of brommer op, en rap naar huis om daar stinkend te arriveren. Waar de moeders en vrouwen, misschien ook vaders, klaarstaan om je snel naar het washok te sturen om je te verlossen van de eventuele zweetluchtjes. Wel lekker om weer gebald te hebben.
Langs de kalklijn.
++++++++++++
