ASV'33 Logo

Archief

Column Maart 2024

Interview met Nico van den Brink, trainer-coach selectie ASV 33 .
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

De geel-witte lichten van de terreinverlichting beschenen de verlaten trainingsvelden op sportpark de Hut. Mijn klokkie gaf aan dat het even voor negen uur was. De fiets waarop ik arriveerde stalde ik in de onbezette fietsenstalling. Op zoek naar de Nico spotte ik eerst de hulptrainers in hun kleedruimte, die me aangaven dat ik in het vertrek ernaast diende te zijn. Niemand te zien. Verderop in de gang trof ik aantal jongens van het eerste- en tweede team. Hartelijk verwelkomden zij mij. Uiteraard gingen de gelukwensen naar de winnaars van de eerste periodetitel welke afgelopen zondag veroverd was. De overgebleven jongens, de meesten waren al vertrokken, attendeerden elkaar erop dat bij PSV- Dortmund inmiddels de aftrap was gedaan. Op mijn vraag of er in de kleedkamer PSV supporters van de partij waren werd mij verklaard dat men hier geboren was met PSV bloed en zo niet diende er een afspraak met een heropvoedingsorganisatie gemaakt te worden. Inmiddels zag ik van het materiaalhok Nico richting zijn omkleedruimte komen lopen. Hartelijk schudden we elkaar de hand en stelden ons voor met felicitaties van mijn kant.

Voor het interview kozen we het lokaal dat voor wedstrijdbesprekingen en andere  beraadslagingen gebruikt wordt. Tegenover elkaar gezeten stelde ik vragen en vertelde Nico zijn geschiedenis, verhalen en gedachtegoed over voetbal,verleden en vertrouwen. In de vijftiger jaren groeide hij op in de buurt van  de Nassaukade in Amsterdam. De voetbalclub verbonden aan zijn omgeving was de roemruchte club DWS, door wilskracht sterk. In die tijd speelde hij tussen 1960 en 1966, met jongens als Jan Klijnjan naderhand beroemdheid bij Sparta Rotterdam, Jan Jongbloed, de latere keeper van het Nederlands elftal 1974 en Fritske Flinkevelugel, klein maar driftig. Bij de ouderen onder ons zijn de spelers bekend als absolute toppers in hun tijd. De concurrentiestrijd bij DWS was hard met soms 18 jongens voor 11 plekken in een elftal. Vechten voor je plekkie zorgde voor een goede prestatiedrang die Nico altijd is bijgebleven. Meerdere keren werden ze kampioen en meestal speelden de jongens een klasse hoger dan hun eigenlijke leeftijdscategorie. Voordat zijn vader en moeder uit elkaar gingen bezocht hij de HBS, hogere burger school, in Amstelveen. Vanwege de scheiding van zijn ouders verhuisde hij naar zijn moeder en belandde in volkswijk de Muntel den Bosch. Met zijn Amsterdamse tongval viel het niet mee tussen de Bossche knakkers. Vandaar dat de harde G snel verdween en plaatsmaakte voor Bossche branie. In eerste instantie voetbalde Nico voor OVH oftewel ontspannings vereniging hercules. Maar al snel meldde het jonge voetballertje zich bij voetbalclub Hertogstad. Nico was niet zo groot, maar wel technisch en tactisch goed en handhaafde zich jaren in het eerste elftal dat afwisselend in de 3e en 4e klas KNVB speelde. In de negentiger jaren speelde Nico voor Bunga Melati. Dat was iets anders dan de bung bunga feestjes die Sylvio Berlusconi organiseerde op Sardinië. Alhoewel een uitnodiging van Sylvio door de jongens van Bunga Melati misschien niet afgeslagen zou worden. Bunga Melati uit Tilburg  speelde zaalvoetbal in de top van de zaalvoetbaleredivisie met in zijn ploeg als absolute voetbalsuperster John de Bever, die in 1997 uitgeroepen werd tot beste zaalvoetbalspeler ter wereld. Ja, de volkszanger en BN-er John de Bever van “Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht”.

Een van de opleiders voor zijn trainersdiploma’s was Foppe de Haan. Van deze voetbalprofessor heeft Nico het meeste geleerd. De manier waarop Foppe lesgaf en zijn uitleg over de methodiek van trainen en de tactische onderbouwing hoe een wedstrijd gelezen en uitgekristalliseerd kon worden geven Nico tot op de dag van vandaag nog inspiratie om zijn jongens van ASV naar een hoger niveau te begeleiden. Bovendien ontwikkelde hijzelf ook oefenstof dat terug te vinden is in de archieven bij de KNVB. De deskundigheid, het meesterschap en het vermogen van zijn andere stuwende voetbalkracht, Johan Cruijff, om het voetbalspelletje simpel te houden  zijn voor hem onweerlegbaar en bepalend. Organisatie vanuit een 4-3-3 systeem waarmee je op alle mogelijke manieren kunt variëren betreffende looplijnen rekeninghoudend met je medespelers. Geen energie verspillen aan ballen die je niet kunt halen. Kom je in de problemen gebruik dan altijd de ruimte aan de buitenkant om de bal daar naartoe te spelen zodat je hoe dan ook naar voren kunt opschuiven en het veld als team klein kunt  houden. Natuurlijk is ook de individuele mentale en teambegeleiding van groot belang. Daarvoor verdiept Nico zich in de spelers betreffende hun achtergrond en hun persoonlijke situatie. Op basis van die kennis kan hij consequent en duidelijk zijn omdat er sprake is van wederzijds vertrouwen tussen hem en de groep. Spelers kunnen van alles zeggen; bij een oefening :’shit , die kale rotzak”. Toevallig hoorde ik dat : mijn reactie: “Al mijn haren ben ik kwijt geraakt door zulke jongens zoals jij!”.  Geintje , moet kunnen.

Een van de prettige omstandigheden waardoor het bij ASV zo goed functioneert is de afstemming binnen de technische staf. Alle hulptrainers en anderen die betrokken zijn bij de begeleiding van de selectie staan open voor elkaar en hebben een met elkaar afgestemde taakverdeling. Bovendien prijzen we ons gelukkig over een selectie te beschikken met leuke jongens die een vriendenploeg vormen, elkaar goed kennen en oplossingsgericht zijn. Daarnaast proberen we ook junioren in te passen zodat er altijd sprake is van een goede doorstroming. Vanwege de goede resultaten zien we inmiddels vreemde mensen op ons sportpark opduiken,die eventueel als scout van hoger geplaatste clubs bij ons een veelbelovende speler willen oppikken.
Vanaf zijn 32 jaar trainde en coachte Nico vanuit den Bosch clubs in de regio Kaatsheuvel en Waalwijk. Sinds 17 jaar woont hij in Helmond. Midden in de Heistraat leeft hij tussen tientallen bevolkingsgroepen en inmiddels kent hij daar zoveel mensen dat het heerlijk is om de straat op te gaan om boodschappen te doen. Kom ik een winkel binnen kennen ze mij, loop ik door de Heistraat wordt ik vriendelijk gegroet door de bewoners en voorbijgangers uit de buurt. Zijn vakanties verbrengt en verbracht Nico op de Rooye Asch camping in Handel, of hij bivakkeert met zijn vrouw gezellig in een huis van bekenden in Spanje.

Vanuit de voetbalwereld uit de regio den Bosch had Nico inmiddels zoveel bekendheid weten te verwerven dat een bekende uit Mariahout, na verhuisd te zijn naar Helmond, hem informeerde over mogelijkheden in het Limburgse. Beringe. Weliswaar veronderstelde Nico dat Beringe over de grens in Belgie lag, maar dit Beringe ligt tussen Neerkant en Panningen en heeft als dorp wel een samenwerkingsverband met 4 andere genaamde Beringen in Europa. Bij Bevo Beringe trainde en coachte  Nico 5 jaren. Nog steeds  bestaan er intensieve contacten tussen hem en enkele clubleden van bovengenoemde club. In zijn appjes zag ik felicitaties voor het behaalde periodekampioenschap van Bevobekenden en nog andere bevriende coaches. Daarna volgden in zijn trainerscarriëre nog een drietal clubs voordat het bestuur van ASV na meerdere gesprekken tot de conclusie kwam dat Nico de geschikte persoon was om de selectie te gaan begeleiden. De samenwerking heeft inmiddels geleid tot een nieuwe verlenging van het contract voor het komende seizoen en niet te vergeten een periodetitel met perspectief.

Na een plezierig en openhartig interview met Nico stapte ik dik anderhalf uur later tevreden op mijn fiets en verliet het uitgestorven sportpark.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

 

Column Februari 2024

Vrouwenvoetbal
++++++++++++

Ons rood-witte clubje ASV’33, heeft het meidenvoetbal geïntroduceerd vanaf seizoen 2021/2022. In een al wat verder verleden was het vrouwenvoetbal bij ASV een kort leven beschoren. Ongeveer zo’n jaar of tien geleden misschien. De toenmalige vrouwen speelden gedurende een aantal jaren hun competities. Jong begonnen en jong geëindigd. Een van de fanatiekste speelsters woonde als kloosterlinge op missieklooster”Heilig Bloed”in Aarle-Rixtel. Vanwege een aantal zwangerschappen, niet bij de zuster, verzuimden onze rood-witte speelsters een aantal competitiewedstrijden. Op het moment dat de babyjongetjes en babymeisjes de wereld met hun komst plezierden was het voetbalplezier voor de ASV dames verleden tijd. Op zondag wensten hun mannen ook te voetballen. In onze momentele en toenmalige machtsstructuur gelden in het kader van voetballen en andere bezigheden nog ingewortelde gewoontes. De uitkomst van deze geboortegolf toentertijd mondde uit in het opheffen van het optimistisch begonnen ASV vrouwenvoetbal.

Maar tegenwoordig is onze club opnieuw in het bezit van vier, weliswaar jongere, meidenteams . Meidenvoetbal heeft een hele hoop verwante betekenissen. Een aantal zal ik verzamelen zodat de lezer zelf kan bepalen welke benaming hij of zij in deze tijd het meest toepasselijk zou vinden. Voorbeelden  kunnen zijn: voetbal voor chicks, grietenvoetbal, jongedamesvoetbal, juffrouwenvoetbal, voetbal voor mokkels, voetbal voor moppies, troelenvoetbal en om af te sluiten voetbal voor maagden. Met het woord meid kun je dus vele kanten op en bij ons cluppie beperken we ons tot meidenvoetbal aangezien sommige benamingen een negatieve bijsmaak bevatten. Het merendeel van de eerder genoemde begrippen, zonder het woord voetbal, worden vooral gebezigd op media, op straat, of in de kroeg.

Inmiddels spelen de meiden van ASV in een viertal leeftijdscategorieën. Van onder elf jaar tot en met onder zeventien en dat in teams van negentallen. De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond heeft ervoor gekozen om jongens en meisjes tot hun tien jaar samen te laten voetballen daar de fysieke verschillen tot die leeftijd minimaal zijn. Bovendien is het ook zo dat wanneer een meisje over voldoende technische, fysieke en tactische kwaliteiten beschikt zij mee mag voetballen met de jongens tot onder negentien.

Wanneer je de geschiedenis van het vrouwenvoetbal gaat bestuderen kom je erachter dat deze tak van sport al lang bestaat. Volgens de overlevering speelden de eerste vrouwenwedstrijden zich af vanaf 1863. Officieel speelden de vrouwen in 1892 volgens de vastgestelde spelregels hun eerste wedstrijd in Glasgow Schotland. Met hun haren ingepakt in een muts. Met een kniebroek en daaronder kousen tot aan de broek aangezien een knietje niet ontbloot zichtbaar mocht zijn. Overigens lopen mannen en jongens tegenwoordig ook op die manier rond op een voetbalveld, behalve dan de muts,wordt mogelijk een helm  In 1902 kwam er een verbod op vrouwenvoetbal ingesteld door mannen. Vrouwen beschikten over te weinig kracht en te weinig conditie stelde men. Aldus besloten mannen, bazen, binken, gasten, heren, kinkels, heerschappen, kerels en zo zijn er nog wel een paar, het vrouwenvoetbal te verbieden. Uiteindelijk heeft men deze regel ambtshalve pas in 1969 opgeheven. In 1971 nam de KNVB het vrouwenvoetbal officieel onder zijn of haar hoede. Snel daarna namen de UEFA en de FIFA het stokje over van de nationale bonden. Waarschijnlijk stelden deze organisaties vast dat in de toekomst de vrouwen wel geld op zouden kunnen leveren. Net als in het mannenvoetbal gingen de vrouwen uiteindelijk ook twee keer 45 minuten spelen, alhoewel het tot 1994 duurde voordat bij de vrouwen de gelijke tijdsduur werd toegepast . Ongetwijfeld had deze ontwikkeling nog te maken met het gevoel bij de mannen dat vrouwen gauwer een beetje moe werden, net zoals de mannetjes honderd jaar daarvoor dachten. Inmiddels doen vrouwen niet meer onder voor de mannen. Zelfs in de kleedkamers kun je stellen dat vrouwen veel geëmancipeerder zijn dan de haantjes in de mannenkleedkamers of het nu om handballen, tennissen, hockey, schaatsen, wielrennen of welke sport dan ook gaat. Dus dames, meiden, of vrouwen blijf vooral jezelf en boven alles lekker voetballen. De eerste veteranenvrouwenteams komen eraan.

Lang de kalklijn.
++++++++++++

Column Januari 2024

Vedettes van ASV’33
++++++++++++++++
De regen viel de voorgaande weken gestaag op de voetbalvelden in de regio Aarle-Rixtel en vandaag diende alsnog de afgelastingsite van de website geraadpleegd worden voordat het fietske gepakt kon worden om sportpark de Hut te verblijden met een bezoek. De wedstrijd van het vaandelteam stond nog op het programma om 14.00  uur dus allee op weg naar de toppertje van ASV I. Aangekomen bij het kleedkamercomplex sprak ik de organisator van de lotjesverkoop. Enigszins teleurgesteld constateerde hij dat de gewenste lotjesverkoper om wat voor reden dan ook niet was op komen dagen. Maar niet getreurd daar hij gelijk vervangertjes wist te regelen. In de gang van de kleedruimtes stapte de scheidsrechter met de wedstrijdbal onder de arm uit zijn omkleedhok. Een aardige man in een groen shirt afkomstig uit de stad van de kruikezeikers, Tilburg. Zijn afkomst vond hij niet de moeite waard om te verloochenen net zo goed als wij Alesen trots zijn op ons dorpke. Normaal gesproken floot deze arbiter een klasse hoger, maar het tekort aan scheidsrechters noopte hem met plezier een uitzondering te maken voor de wedstrijd ASV I – SPV I (Sint Paulus  voetbalclub)  uit Vlierden.

Tijdens onze korte gedachtewisseling draaiden de wasautomaten op volle toeren in het washok. De te wassen voetbalkleding kon een lang programma goed gebruiken gezien de modder die tot diep in de vezels was doorgedrongen.  Intussen kwamen de beide voetbalteams uit hun kleedkamer, die van SPV voorop. Godsamme wat een grote jongens, stelde ik vast. Informerend naar hun kansen vandaag lieten deze Vlierdense voetballers weten dat het de goeie of de verkeerde kant op kon gaan. Kijk dat is nog eens een diplomatiek antwoord. De spelers van ASV groetten mij vriendelijk, voor zover de jongens, net zo groot overigens, mij bespeurden. Ondanks de wedstrijdconcentratie bleek het overgrote deel van de spelers goedgehumeurd en vreugdevol. Nadat de scheids de wedstrijd een aanvang had laten nemen schopte de spits van de thuisclub, huppakee, binnen drie minuten de bal al tegen de touwen voorafgegaan door een mooie combinatie. De pret van voor de wedstrijd onder de jongens vond gelijk een vervolg bij deze snelle voorsprong. Taktisch gezien speelde de thuisclub de eerste twintig minuten een volwassen wedstrijd. Deze wedstrijddicipline vond zijn vervolg in een prachtig afstandsschot, dat betekende 2-0. Ondertussen hadden de ASV ultra’s op de tribune hun mikpunt bij de tegenstander gevonden. Elk balcontact leverde een langdurige OOOHHH kreet op vanaf de tribune voor de speler die gedurende wedstrijd de pineut was.

Verder bevonden zich nog twee oud journalisten van het ter ziele gegane  ASV maandblad op de tribune. Deze reporters beoordeelden in een ver verleden objectief de spelers van ASV I met cijfers van een tot tien. Hun beschouwingen zorgden regelmatig voor tumult in de bestuurskamer. Ondertussen pakten zich letterlijk donkere wolken samen boven het groene modderige speelveld. Een hoosbui stortte zich uit over kleumende spelers en al het andere volk dat rondom het veld een plekje had gevonden. Deze toeschouwers trokken zich terug onder de overkapping bij de kantine.  Vele familieleden van de spelers, voornamelijk vaders die vermeende kwaliteiten van zichzelf of zelfs meer terugzagen bij hun voetballende zonen, wipten de kantine binnen op zoek naar warmte en warme drank. Na de onderbreking konden de spelers aan de gang voor de tweede helft. De spelers van ASV  beneveld door de kleedkamerwarmte nog niet bij de les toucheerden een tegendoelpunt Waarschijnlijk bevangen door de kou en de kennis van hun eigen kwaliteiten bevroor de thuisclub enigszins de wedstrijd en gaf na de SPV treffer   niks meer weg. Langs de lijn liep een versteende grensrechter in een korte broek plichtmatig en oppassend met zijn vlaggestokje in een natte wollen handschoen geklemd te hopen dat de scheidsrechter geen extra tijd zou bijtrekken. Verrassend en onverwacht klonk er tegen het einde van de wedstrijd nog een schril, doordringend fluitsignaal. De referee bespeurde een overtreding van een bezoekende speler tegen een ASVer. Hij maakte dit vergrijp duidelijk door zijn hak op te tillen en daarnaar te wijzen. De tribuneklanten, verstijfd door de kou, discussieerden over het strafbare feit dat enigszins onduidelijk was. Een strafschop, waarop geen protest van de tegenstander kwam, en dus schoot de penaltynemer onberispelijk binnen. Het publiek op de tribune vond het allang best . De koppositie bleef behouden en in jaren had geen vaandelteam van de roodwitten zo leuk gevoetbald en ook nog zo vaak gewonnen. Ook de scheidsrechter uit Tilburg vond het wel  best, net als de grensrechter, en floot voor het einde. In harmonie gingen de ploegen uiteen op weg naar een welverdiende warme douche en daaropvolgend waarschijnlijk een koude gele rakker.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column December 2023

Sinterklaas in de kantine.
++++++++++++++++++
Zie ginds komt het versierde binnenschip uit Beek en Donk de haven van Aarle-Rixtel binnen gevaren. Hij brengt de kindertjes op de kade, Sinterklaas, die aardige grijze man met zijn grote witte baard. Zijn paardje staat niet te huppelen. De viervoeter bereikte het ASV sportpark via het luchttransport,goedkoper en comfortabeler. Het schimmelbeest reisde met een lijnvlucht van Madrid naar Eindhoven. Het uitstappen vanuit het vliegtuig verliep soepel voor het ros en daarna beklom de paardenpiet paard Ozosnel, want Amerigo, de viervoeter waarop sinterklaas in het verleden reed is met pensioen zonder dat het beest daarmee instemde. Paardenpiet galoppeerde op Ozosnel naar sportpark de Hut. En harddraver en Piet arriveerden tijdig voordat de sint aankwam bij de sportvelden vanaf de Aarle- Rixtelse haven.

De lieve goed sint komt, hij de vriend van ieder kind. Wat brengt hij mij en jou. Wie zoet is krijgt lekkers en wie stout is daarvoor gaat hij in gesprek met de ouders. De jeugdteams staan keurig opgesteld bij de Alese brug te wachten en zullen de goedheiligman op hun versierde fietsjes begeleiden over de brug welke naar de sportvelden leidt. Sinterklaas had vooraf aangegeven met tijd zijn mee te gaan en verzocht om een actueel vervoermiddel. Vandaar dat voor hem een fat-bike klaarstond. Gelukkig beschikte deze zwarte kilometervreter niet over een opgevoerd motorvermogen. Harder dan vijfentwintig kilometer ging niet. Wel wat anders dan al die jonge gastjes met opgevoerde motortjes, die wel reikten tot vijftig kilometer, en dan lekker scheuren door de steden zonder helmpje. Sinterklaas kapoentje gooi wat in mijn schoentje zingen de welpjes,junioortjes, van ASV . Een kapoentjes betekent schelm of deugniet, maar een man met zo’n baard en dat geweldige rode priestergewaad en een mooie witte onderjurk kun je moeilijk een vreemde gast noemen. Bovendien komt deze man al vanaf 1850 op bezoek rond vijf december. Als katholieke beschermheilige van kinderen, armen en zeelieden, vandaar die boot natuurlijk, wordt deze heer gekoesterd door kinderen vanwege het uitdelen van cadeautjes.

De knecht van de goedheiligman is tegenwoordig een ZZPér , een zelfstandige zonder pensioen, en werkt alleen overdag, of zoekt zijn eigen roosters uit. Vandaar dat hij staat te lachen op de boot en ons toeroept:” Wie zoet is krijgt lekkers en wie stout is daar overleggen we even mee.”Gelukkig bezit de sint veel onroerend goed dat een prettig rendement opbrengt om zijn knechten te betalen, die behoorlijk veel kosten met zich meebrengen. Afijn de bebaarde man heeft inmiddels plaatsgenomen op de fatbike zonder helm, maar met mijter, en zet aan op de trapper met zijn rechtervoet. Gelijk schiet de fiets vooruit en sinterklaas naar achteren. De oude baas heeft het vehikel snel onder controle en de dikke banden zorgen voor veel grip. Voorafgegaan door de jonge gastjes van ASV op hun fraai opgesmukte fietsjes trekt de stoet richting de brug over het nieuwe kanaal. Afdalend van de brug wordt er stevig in de remmen geknepen om over te kunnen steken naar de parkeerplaats. Het heerlijk dagje is gekomen, het avondje van sinterklaas. “Vol verwachting klopt ons hart wie de koek krijgt en wie de gard.” Zingen de ouders die de stoet opwachten bij de ingang van de Hut tegenover de parkeerplaats. “Hoezo gard?” informeert een jonge moeder. “Even googelen .”reageert een dichtbijstaande jonge vader. “Een gard is een roe om mee te meppen wanneer kinderen stout zijn of ondeugend” roept de onderzoeker de uitkomst van zijn opsporingswerk. “Niks meppen op mijn prinsje.” Schreeuwt de jongedame. Inmiddels wandelt de stoet over het pad naar de kantine. Een nieuw lied wordt ingezet om de sint te pleasen op het moment dat hij, de pieten en het ASV gevolg bij de deur van de kantine arriveren. Daar wordt aan de deur geklopt,daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt. Wie zou dat zijn? Wees maar gerust mijn kind. Ik ben een goede vrind. De rest van het liedje komt niet meer tot uiting doordat de teksten van veel liedjes langzaam in vergetelheid geraken en aangepast worden. dus beginnen de aanwezigen maar weer met kloppen aan de deur. De menigte kan kloppen wat ze wil de deur wordt niet geopend ook niet voor een goede vriend. Geen sinterklaasfeest bij ASV ’33 dit jaar.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

 

Column November 2023

Nationaal elftal
+++++++++++

Onze club, ASV’33, mag zich gelukkig prijzen met het aantal zondagteams dat aan de competitie deelneemt. Bij de start van seizoen 2023-2024 betreft het de inschrijving van wel acht voetbalteams met minstens dertien spelers per ingedeeld elftal. En dan dienen daar nog bij opgeteld te worden leiders, verzorgers en eventuele medewerkers die verantwoordelijk zijn voor het digitale papierwerk dat voor en na de wedstrijden uit- en afgewerkt dient te worden. Voor de zaterdag beschikken veel clubs, net als onze club, over een onder de drieëntwintig jaar team. De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond zegt hiermee in te gaan op verzoeken van vele clubs die problemen hebben met de doorstroming van de jeugd naar de senioren dan wel eerste elftallen. Veel verengingen stellen eveneens, indien wenselijk, een onder 21 team op. De jongens talenten zouden een tussenstapje kunnen gebruiken vooraleer ze tussen de grote sterke volwassen mannen zouden kunnen voetballen. Voor de meisjes geldt deze regel overigens niet. Meisjes hebben blijkbaar geen instroomproblemen bij de kranige vrouwen.

Zo zag ik al vroeg, een uur of kwart over elf, op een zondagmorgen in oktober twee voetballende seniorenteams aan het werk, nou ja bezig met hun hobby. Op het hoofdveld hoorde ik wandelend langs de reclameborden een onbekende taal. Na enige overpeinzingen in mijn ochtendhoofd kon ik vaststellen dat het keuvelen Pools spraakvermogen betrof. Aangezien in het verleden Poolse buren naast mij woonden kostte die constatering mij niet zoveel tijd. In Helmond speelden de Poolse ingezetenen het klaarblijkelijk saampjes klaar om een team te formeren met allemaal jongelui in het bezit van dezelfde nationaliteit en dit onder te brengen bij voetbalverenging Rood-Wit ‘62.  Het nationale Poolse elftal uit Helmond deed vandaag sportpark de Heikant aan om ASV III te bestrijden.  De tribune was bevolkt met de echtgenotes van de spelers en hun kleine grut. Eventueel nog wat nadere vrienden en bekenden die behept waren met het voetbalvirus en specifiek met hun landgenoten. Tussen de aanwezige Helmondse Polen ontwaarde ik nog een bezoeker met een Alese achtergrond die zich gedurende de wedstrijd, net als ik, aangenaam onderhield met de’ Helmonders’. De wedstrijd, die al een tijdje onderweg was ging gelijk op. De geroutineerde mannen uit Ale toonden misschien wat minder fysieke kwaliteiten dan hun opponenten, maar dat kon ook aan het Oktoberfest gelegen hebben. Tot laat in de avond in een leren kniebroek rondspringen en kijken naar dirndeljurkes kost energie.

Hoe dan ook kwamen de Poolse bezoekers voor de rust op een 1-0 voorsprong. De gelouterde spelers van ASV III werkten hard en zagen hun inspanningen beloond met de gelijkmaker. Helaas ging het direct mis bij de aftrap na de 1-1. De Poolse spits speelde de bal terug op de laatste man . Deze speler had een uitstekend  linkerpootje en liet al eerder zien dat hij een mooie pas in de voeten had. Aldus stuurde hij de teruggespeelde bal de rechterhoek in richting hoekvlag.  Inmiddels arriveerde daar de rechterspits om de bal voor te geven in de vijf meterruimte waar de midvoor keurig de 1-2 binnenwerkte. ASV III stond erbij en keer ernaar. Kort daarna kon men naar de thee, voor zover men dat nog drinkt in de rust. Op het andere veld eindigde tijdens de pauze op veld I de wedstrijd tussen ASV team acht en de voetballers uit Gemert. De jongens, beter gezegd mannen, zagen er verhit en gesloopt uit. Een zware wedstrijd met nog een hoge temperatuur voor de tijd van het jaar. Maar wel goed voor de overbodige pondjes aan de struise lijven. Op hun weg naar de kleedkamer ontmoetten ze de spelers die hun wedstrijd om twaalf uur starten. Een drukte van belang op zondagmorgen vanaf een uur of negen. Je vraagt je nog steeds af waarom er niet s’middags gevoetbald mag worden.  Rustig op zondagmorgen opstaan, ontbijten en aankleden, eventueel met de kindjes spelen en dan als speler wat uitgeslapener aan de wedstrijd beginnen. De scheidsrechter bij ASV III gaf middels zijn fluitsignaal de aftrap voor de tweede helft aan. Deze gelouterde fluitist hoefde in deze  respectvolle wedstrijd geen rare ingrepen te doen. Bij een blessure van een Poolse speler wachtte hij rustig de behandeling af en vroeg toen in zijn beste Pools:”Are you ready?”wachtte op een bevestigende reactie en sprak toen het gepaste woord:”play” uit.  De Helmondse Polen  wonnen uiteindelijk met de uitslag die na de eerste  helft al was genoteerd. De twee Alese supporters namen vriendelijk afscheid van de Poolse tribuneklanten en kregen eveneens een fijne dag  toegewenst.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Oktober 2023

Cristiano Ronaldo.
++++++++++++++
En dan hebben we het alleen over zijn voornamen. Het is verder ook niet belangrijk welke achternaam aan hem verbonden is. Voor de voetbalwereld is ons Portugees fenomeen bekend onder de naam CR7. De hele wereld, ons voetbalaardbolletje, heeft voldoende aan deze twee doopnamen of roepnamen en zijn shirtnummer waarmee al zijn shirts zijn genummerd. De absolute doelpuntenmachine van het eiland Madeira, waar zijn wiegje stond een jaar of achtendertig geleden, verhuisde naar de uithoek van het mondiale voetbal. In het stadion van Al Nassr zal hij normaal gesproken, contractje tot in 2025, zijn voetbalkunsten vertonen. Een club met een geschiedenis teruggaand tot in 1950. Waar mensen als Foeke Booy, Fabiano Cannavaro, Mitchel van der Gaag, Christo Stoitskov en Nordin Amrabat hem voorgingen. In zijn huidige voetbalstadion in Ryad passen 25.000 toeschouwers . Of die er ook bij iedere thuiswedstrijd zitten is niet duidelijk.

Over de records van deze CR7 kan een boek geschreven worden. Doen we niet , maar enkele activiteiten van deze jonge,oudereman kunnen wel vernoemd worden. Zo speelde hij meer dan 200 interlands, scoorde de meeste interlanddoelpunten ooit , 123. Tijdens 5 voetbalwereldkampioenschappen was hij deelnemer. In zijn wedstrijden voor de champions league wist hij 136 doelpunten te scoren. En ga zo nog maar even door. Nu woont hij samen met zijn gezinnetje, zijn mama,de veiligheidsmensen in een hotel waar de familie 17 kamers heeft betrokken. Ronaldo is een echte familieman. Samen met zijn vrouw en zijn drie kindjes proberen ze gezamenlijk zoveel mogelijk tijd door te brengen omgeven door allerhande mannelijke- en vrouwelijke hulpjes Om zijn lichaam fit te houden traint CR7 5 dagen per week en met het horloge om zijn ranke pols kan hij vaststellen hoe de kwaliteit van zijn lijf is. Overigens is bekend van hem dat zijn trainingsuren vaak langer en intensiever zijn dan die van de andere maten die met hem voetballen. Bovendien wordt de Portugees ook een jaartje ouder en dus werken de scharnieren minder soepel. Tegenover al die inspanningen staan wel leuke verdiensten. Per jaar krijgt hij 200 miljoen dollar bij de Arabieren. Samen met zijn neveninkomsten uit de sponsoring loopt het bedrag op tot 800 miljoen dollar per jaar. Vandaar die gasten van de veiligheid natuurlijk. Aangestipt dient wel te worden dat de mens Ronaldo ook regelmatig stenen bijdraagt voor goede doelen. Daaraan wordt minder aandacht besteed en hijzelf wil met de gulheid niet al te zeer te koop lopen.

Inmiddels zijn de andere clubs in Saoudi Arabië ook wakker geworden. Om voor een aantrekkelijke competitie te zorgen voor de toeschouwers en Ronaldo worden de Europese clubs leeggekocht met oliedollars en verdwijnen een aantal gerenommeerde sterren uit de Engelse, Spaanse, Duitse, Italiaanse en Franse competities richting de woestijn. Overigens zijn de woestijnen inmiddels goed geïrrigeerd door imposante waterleidingen en zodoende beschikken de clubs over voetbalvelden die met een biljartlaken kunnen ijveren. Ronaldo kan in zijn geel-blauwe outfit schitteren en heeft het afgelopen half jaar van zich doen spreken. Bovendien wist hij 14 doelpunten te maken in het afgelopen maanden dat hij meevoetbalde. Jammer genoeg leidden zijn doelpunten niet tot een kampioenschap, alhoewel zijn clupje bij zijn komst bovenaan stond. De adviezen die Christiano geeft ten aanzien van de VAR en de arbitrage zullen niet aan dovemansoren gericht zijn. Aangezien zijn status zo groot is zullen de bobo’s echt wel hun oren te luister leggen. De nodige scheidsrechters zullen eventueel ook de oostelijke zandbakrichting zoeken om een zakcentje bij te verdienen. Van al die weelde, pracht en praal krijgen wij hier in Europa weinig tot niks te zien. De teeveemaatschappijen vertikken het vooralsnog om geld uit te geven aan een competitie die misschien een beetje te protserig is in een land waar hier en daar nog wel wat verbeterd kan worden op sociaal en menselijk gebied. Voor CR7 alle goeds, maar zonder beeld of andere weergave.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column September 2023

Vrijwilligersbarbecue.
++++++++++++++++
Het is zo’n dag waarop de meest fanatieke clubleden, aanhang en eerstejaars vrijwilligers opdraven om gezamenlijk bij te praten over het voorbije seizoen en herinneringen op te halen aan alle doorstane en getrotseerde proeven van bekwaamheid. Kijkend naar het begeleiden van teams en het onderhouden van het sportpark. Zoveel mannen en vrouwen, jong en oud en zelfs zeer oud ontvangen een uitnodiging om onder het genot van een hapje en een drankje om als vrijwilliger bijeen te komen in de kantine. Aangezien er te weinig animo werd vastgesteld door de organisatoren voor de eerste oproep in mei om deze avond bij te wonen werd het vrijwilligerstreffen toen geannuleerd. In deze tijden van ’ik’ is daar wel wat over te zeggen. In dit tijdperk van zelfbewustzijn gaat het in eerste instantie over individuele vrijheid en daarna pas over sociaal bewustzijn. Waarschijnlijk bepalen agenda’s met uitgezette afspraken voornamelijk ons keuzemenu en daarin speelt het verenigingsleven een steeds ondergeschiktere rol. Het vrijwilligersfeestje vond dientengevolge plaats in juni.

Aan het begin van de avond,op de warmste dag van het jaar tot dan, voordat de vleeswaren op het vuur van de barbecue neergelegd werden droegen een aantal clubleden alles wat er beschikbaar was aan zonwering naar het terras. Alle aanwezigen zochten naar schaduwrijke plekjes om niet als barbecuevlees te fungeren voor de heetschijnende zon. Meerdere genodigden prefereerden een kruk in de kantine aangezien het binnen behaaglijker aanvoelde dan buiten. De uitverkozen slager met zijn barbecue attributen vertroetelde de gasten met een uitgelezen keuze aan voortreffelijk vlees, bijbehorende salades en vers stokbrood. Vanachter de bar ontfermden drie lieftallige dames zich over goed getapte bierglazen en andere populaire drankjes. De voorzitter sprak een dankwoord uit waarin hij zijn erkentelijkheid betuigde over de geleverde inspanningen door de aanwezigen gedurende het afgelopen seizoen. Bovendien vergat hij niet aan te geven hoe belangrijk de thuisblijvende partners zijn wanneer de clubvrijwilligers uren op het sportpark doorbrengen. Je zal maar thuiszitten met twee of drie kleine koters terwijl je wederhelft lekker op een trainingsveld aan het ballen is met zestien gastjes. Natuurlijk vergat de voorzitter niet om nog kort de vacaturelijst door te nemen.

De aanwezigen gezeteld rondom een of twee tafels, beschermd tegen de koperen ploert door grote parasols, keuvelden over de alledaagse clubzaken en andere beslommeringen en aangelegenheden. Aangezien het niet zo vaak voorkomt dat dit soort momenten van samenkomst plaatvonden bleek het een uigelezen gelegenheid om oude ervaringen opnieuw te delen. Aldus passeerden momenten van voetbalwedstrijden waar nog maar eens stilgestaan werd bij het gedrag van sommige tegenstanders. Waar het tegenwoordig gaat over rollebollen over het gras en het aannaaien van kaarten kon je in een ver verleden een klodder spuug in je gezicht verwachten ,of een kneep in je kruis. Een tweetal haalde herinneringen op aan hun buurtfeestjes en verheerlijkten enigszins de mooie tijden van toen en beseften alleszins dat ook in die tijd niet alles van een leien dakje ging. Jongeren en ouderen vonden elkaar in de loop van avond. De jeugdigen vertelden de grijze en kale generatie waarmee de jongeren zich hoofdzakelijk bezig hielden en welk pad ze bewandelden betreffende de liefde , de behuizing en hun doelen. Uiteraard ging het ook over voetbal. De aanwezige bezoekers zaten per slot van rekening op een voetbalclub en zeverden over het voetballen in het algemeen en het geld in het bijzonder.

Een gevoel van desinteresse bekroop een aantal liefhebbers wanneer ze wedstrijden op televisie aanschouwden aangezien de aantrekkelijkheid steeds meer verloren ging door allerhande randverschijnselen in het veld, maar eveneens op de tribune. Met de vakantie in zicht en zelfs al achter de rug genoten deze clubliefhebbers van een welverdiende gezellige avond. Met een temperatuur van een graad of zesentwintig namen de gasten rond middernacht afscheid van elkaar. De enige smet op de avond was het feit dat een twintigtal genodigden zonder afzegging niet kwamen opdagen. Blijkbaar hoort dit bij het asociale gedrag waar onze samenleving steeds vaker mee vergiftigd wordt. Voor een paar honderd euro verdween het overgebleven eten in de kliko.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column Juni 2023

Terugblik seizoen 2022-2023.
+++++++++++++++++++++

Hand in hand de supporters, aanhangers, bewonderaars, fanaten en liefhebbers.
Geen woorden maar vuurwerk in onderbroeken en fakkels vastgeplakt aan de kuiten.
Hand in hand om bakken bier vanaf de tweede  ring naar de eerste ring, of het veld te storten.
Geen woorden maar tennisballen, accu’s en aanstekers op het veld gooien.

Voetballende profs spelend in een uitverkocht stadion en op de televisie gevolgd door miljoenen kijkers maken er een potje voetbal van. Een licht tikje op de kuit doet ze omvallen alsof  een adder zijn giftand in het vlees heeft geplaatst. Voorafgaand aan de wedstrijd scheuren de voetballers hun kousen al kapot zodat voor de camera’s goed zichtbaar is waar de vreselijke opduvel heeft plaatsgevonden. Neerstortend op het groene gras worden met de vlakke hand de pieren uit de grond geslagen om aan te tonen welke schade is aangericht. Aansluitend stormen de ploegmakkers eensgezind op de scheidsrechter af om te klagen over zoveel onrecht. Uiteraard dient ook door de scheidsrechter uit het borstzakje, of de achterbroekzak minstens een gele kaart getoverd te worden ,of misschien zelfs wel zo’n rode prent. Dit gedoe rondom de man in het groen –zwarte pak duurt dan zo’n minuut of wat en een vrije trap is verdiend door de matennaaier. Vanzelfsprekend heeft de camera alles geregistreerd en worden televisiekijkers middels enkele herhalingen, ook nog vertraagd, keurig op de hoogte gebracht van het armzalige toneelspel van de speler. Bovendien heeft de speler zijn kousen zo hoog opgetrokken tot in zijn broek zodat het lijkt dat de kousen aan een jarretelgordeltje zijn vastgeknoopt en in de nachtelijke uren opgetreden gaat worden in nachtclub moulin rouge in plaats van op een voetbalveld zijn kunsten als voetballer te vertonen.

De toeschouwers op de tribune beschikken niet over de televisiebeelden van de slapstick vertoning  en veronderstellen dat hun club groot onrecht wordt aangedaan. Reden te meer om dan strijdliederen aan te heffen over de moeder van de scheidsrechter. Uit hun uitgebreide repertoire kiezen deze kwajongens even later nog wat liedjes over de clubachtergrond van de club waartegen hun jongens aan het voetballen zijn. De spreekkoren zijn het daaropvolgende onderdeel van  ophitsing waarbij ziektes en geslachtsdelen uit de monden van de meest fanatieke clubbezetenen spatten. Tijdens deze zangmanifestatie vinden de meegebrachte voorwerpen zoals aanstekers, alhoewel velen niet eens roken,  hun weg naar de grasmat richting het opstootje. Op de tribune spreken  de fatsoenlijke bezoekers hun afschuw uit over zoveel ontaarding van dat groepje opgefokte gasten. Kinderen met angst in de ogen gehuld in het shirt van hun bewonderde fenomeen vragen zich af waarom hun idool zich zo raar gedraagt.  De begeleidende vaders en eventuele moeders gaan met elkaar in gesprek in hoeverre deze heisa in de stadions nog wel de moeite waard is om regelmatig met kinderen te bezoeken. De dag erop in de kranten,  s’avonds op de beeldbuis en natuurlijk op de telefoons spreekt men schande over alle negativiteit. Op de website van plaatselijke amateurclub waar het manneke en zijn zusje in het weekend voetballen raadplegen de ouders  na thuiskomst van de bezochte topwedstrijd de uitslagen van de gespeelde wedstrijden. En kijk eens aan ASV’33 I, het vaandelteam, heeft opnieuw gewonnen. De competitie zit erop en boven verwachting heeft dit jeugdige team zoveel puntjes bij elkaar gesprokkeld dat voor het komende seizoen de vooruitzichten optimistisch zullen zijn.
In de media wordt aan het dorpsvoetbalgebeuren niet al teveel aandacht geschonken. Het plaatselijk krantje drukt iedere week een wedstrijdverslag af van een redelijke objectieve clubvolger met een prettig verhaaltje dat uit zijn of haar pen vloeit.

De landelijke en mondiale media en natuurlijk ook instagram, twitter ,google en facebook ontbreken niet om de wereld de waarheid te vertellen. Dan wel hun suggestieve beschouwingen.
En volgend seizoen zitten de stadions weer net zo vol.

Fijne vakantie.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column Mei 2023

Paasweekend
++++++++++
Op paasmaandag zochten de kindertjes in de tuin tussen struiken en planten uitgebreid en omstandig naar chocolade- en gekleurde hardgekookte eieren verstopt door een grote bruine paashaas met afgeknipte oren. De peutertjes begeleid door opa, oma en de ouders hadden al luid naar opa geroepen dat hij niet zo fanatiek moest zoeken naar de eitjes . Opa beleefde echter zijn tweede jeugd en ging zo op in zijn speurtocht naar eieren dat hij niet in de gaten had waarvoor de paaseierenzoektocht bedoeld was.  Uiteindelijk merkte oma op dat opa beter maar kon stoppen met het snuffelen naar en opsporen van snoeperij aangezien hij anders te laat zou zijn voor de voetbalwedstrijd die hij wilde bezoeken. Om twaalf uur zou de wedstrijd van het derde ASV team tegen de koploper van start gaan.

Op zijn tweewieler onderweg naar het sportpark werd hij achterop gefietst door een oud ploegmakker van de veteranen waarmee hij samen gezellige uurtjes in de kantine en op het groene gras doorgebracht had. Bij het omhoogrijden van de brug over het nieuwe kanaal alvorens het sportpark te bereiken begreep opa waarom hij door zijn oude voetbalmaatje werd ingehaald. Zijn kompaan op de fiets schakelde zijn versnelling naar een tandje groter of  kleiner. Eerst op dat moment zag opa dat het een elektrisch rijwiel betrof waarmee zijn metgezel nu in ecostand naar boven reed. Opa had geen ecostand. maar enigszins last  van pijnlijke bovenbeenspieren. Al keuvelend arriveerden de beide ouderen op het sportpark, plaatsten hun tweewielers in het fietsenrek en wandelden naar het hoofdveld. Daar aangekomen schudde opa wat handen van bekenden en werd bijgepraat over het wel en wee van alledag. Na het uitwisselen van deze vertrouwdheden zocht de senior de tribune op om lekker halfhoog zittend de wedstrijd te aanschouwen en te beschouwen. Achter hem, iets hoger met de rug tegen de achterkant van de tribune, zaten een viertal supporters van de tegenstander.

Vriendelijk wensten de voetballiefhebbers elkaar een goedendag. Na alle commotie en ellende tijdens de op de televisie uitgezonden bekerwedstrijd tussen Rotterdam en Amsterdam leek het alsof de beide voetbalteams dan wel geïnstrueerd door hun coach dan wel  vanuit hun eigen gevoel de noodzaak voelden om vooral lekker te gaan voetballen met elkaar zonder de scheidsrechter lastig te vallen. Een jammerlijke verdedigingsfout leidde de voorsprong van de bezoekers in. Maar niet getreurd aangezien korte tijd daarop een fijn aanspeelmoment de beste schutter van de thuisploeg ruimte gaf om eens lekker met de wreef uit te halen en met een schuiver in de hoek de gelijkmaker op het scorebord te brengen. Het scorebord was echter uitgeschakeld zodat de stand bij de mensen in het hoofd zat en bij de scheids op papier. Nog twee goede mogelijkheden verwierf de thuisploeg. Helaas eindigde de bal na een goede actie net naast het doel en de volgende mogelijkheid smoorde op de paal. Tijdens de rust vroeg een van de vrouwelijke supporters van de tegenstander afdalend van de tribune aan opa of Jantje nog steeds bestond. Achter het doel bij het tennispark was namelijk een reclamebord bevestigd met daarop de mededeling: Snoeperij Jantje. Zij vertelde als kind op school gezeten te hebben in Ale en regelmatig uit de snoepbak bij Jantje allerlei lekkers gekocht te hebben. Opa vertelde dat Jantje van zijn pensioen genoot en zijn befaamdheid had doorgegeven aan een onderneemster die op ludieke wijze gebruik maakte van zijn naamsbekendheid in Ale en omstreken. De snoepkast staat op een centrale plek in de winkel en is zeer geliefd bij de kinderen.

De aanwezige toeschouwers wandelden in de rust naar de kantine om een kopje koffie,sapje of een biertje te drinken. Opa kuierde naar de achterkant van het sportveld en opende de poort achter veld twee om naar het beekje en het biggetjebos te gaan kijken en daar te genieten van de ontluikende natuur.

In de tweede helft hadden de bezoekers het geluk aan hun kont, een oude Nederlandse uitdrukking, doordat twee momenten van onoplettendheid de wedstrijd in het voordeel van de uitspelende koploper beslisten. ASV zette alles op alles om nog een treffer te forceren. De keeper van ASV, in zijn groene lentepak, wist zelf nog een strafschop te keren. Misschien dacht de strafschopnemer dat de hulk in het doel stond. Deze doelman imponeerde de strafschopnemer zodanig dat de bal recht in de handen van de keeper van de dag belandde. Het zat de ASV jongens niet mee en na negentig minuten plus nog wat floot de scheids voor het laatst. Felicitaties voor de winnaars en een bedankje voor de leidsman. Opa zocht zijn velo op, stapte op en fietste tevreden over zoveel voetbalplezier de brug op richting Ale.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column April 2023

Supporter.
++++++++
Het is zondag en je favoriete club speelt vandaag op een normale tijd, om half drie. Gelukkig op zoals weleer een reguliere zondag. Met een seizoenkaart ben je tegenwoordig steeds bezig om je weekend zodanig in te plannen dat je alles opzij dient te zetten om maar op vrijdag, zaterdag , of zondag naar je uitverkoren voetbalploeg te kunnen gaan. Geen feestje met je vriendin bij haar familie op zaterdag aangezien de aanvangsdatum voor de wedstrijd van je geliefde team is vastgesteld op acht uur in de avond. Je eigen geliefde is daar al helemaal niet blij mee. Dan het terugkerende gedoe ieder keer wanneer die voetbalclubs weer op onregelmatige momenten in het weekend het veld opgaan toegejuicht door hun aanhang en met jou als supporter op de tribune. Thuis zit je vriendin op de bank met een chagrijnig hoofd ,omdat ze vindt dat het zo leuk had kunnen zijn om gezellig samen een optreden van een leuke DJ te bezoeken om eens lekker uit je bol te gaan met andere rondspringende en swingende gasten op de dansvloer.

Bij de ingang van het stadion, omgeven door hoge hekken alsof het een afgeschermd strijdperk is waar een kooigevecht gaat plaatsvinden, wordt je digitale toegangsbewijs gescand. Een beveiliger uitgedost met een kledingsstuk waaruit blijkt dat hij of zij de autoriteit bezit om bezoekers te toetsen, of de bezoekende personen werkelijk komen om naar de wedstrijd te kijken, aan te moedigen en geen kwade bedoelingen hebben. Gasten met een prikkelende hoodie, capuchontrui, kunnen rekening houden met het nodige argwaan van de beveiligingsmedewerkers of stadionvrijwilligers. Binnengekomen vertellen een aantal capuchontruien elkaar met de nodige branie dat het verstopte vuurwerk veilig op de tribune is gearriveerd klaar om voor een hoop pret te zorgen.

Ondertussen nemen vaders, moeders en hun kroost gekleed in het veelgevraagde- en verkochte voetbalkledingstuk plaats op de familietribune vlakbij het uitvak van de met hoge plastic afgezette doorkijkschermen bezoekende supporters van de tegenstander. De voetballers betreden de arena en begroeten het opgedraafde publiek en de wedstrijd kan beginnen. Eerst nog wat legaal vuurwerk van de thuisclub afsteken, daarna het illegale vuurwerk dat uit de sokken getoverd wordt van de harde kern en dat behoorlijk wat harder knalt dan het speelgoed van de gastheren en bovendien alle kanten opvliegt. Tijdens de wedstrijd krijgen de voetballers aanmoedigingen toegeroepen van de tribune en roeren de fanatieke fans zich met samenzang, het slaan van de trom, gezamenlijk als kikvorsen springen en het zwaaien met hun vaandels.

De scheidsrechter en zijn secondanten worden uitgemaakt voor vuile vis en ander vleeswaar bij onwelvallige beslissingen. Bovendien is het te hopen dat ze niet alle ziektes krijgen die hun toegeschreeuwd worden. Met de drank wordt tegenwoordig op de tribune ook anders omgegaan dan in het verleden. Op de galerij in de boezem, het inwendige van het stadion, vind je de verkooppunten van drank en eetwaar dat verkrijgbaar is. Indien je aardig wat eurootjes overlegt bij de muntautomaat ontvang je vervolgens een aantal munten uitgestort in een bakje. Met een biertje in de hand kun je dan de tribune weer opklimmen om plaats te nemen op je zitplaats. Sinds een paar jaren zijn er ook supporters met andere bedoelingen en acties wanneer ze een biertje hebben gehaald. Vooral wanneer de man in het groene shirt met de fluit in de mond een ongewenste beslissing neemt of indien de VAR een vervelende conclusie trekt blijkt het een gewoonte om het dure biertje maar naar beneden te kieperen zonder te beseffen wie of wat het gele brouwsel treft. Na het laatste fluitsignaal spoedden de liefhebbende supporters en andere voetballiefhebbers zich naar buiten waar ze opgevangen worden door de politie die hun de weg wijzen ook al willen ze eigenlijk de andere kant op. In de verte zijn dan de capuchondragers in gevecht met elkaar en met de mobiele eenheid. Natuurlijk kun je ook op zondag om half drie naar het vaandelteam van A.S.V. ’33 I gaan kijken zonder alle opsmuk en taferelen die je kunt verwachten wanneer je naar het betaalde voetbal gaat kijken.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Maart 2023

Jubilarissen.
+++++++++

In aanwezigheid van een groot aantal leden die de moeite hebben genomen om actief te komen feliciteren staan er bij elke Nieuwjaarsreceptie,of elk nieuwe jaar, weer een kersvers groepje jubilarissen klaar met een achtergrond van jarenlang lidmaatschap bij de vereniging waaraan zij hun of haar hart aan hebben verpand. Deze gelukwensers gaan na het handenschudden en complimenteren van de bejubelden  over tot het opdrinken van de aangeboden consumpties en het verorberen van de koude en warme hapjes en wat zaniken over het afgelopen jaar. Uiteindelijk nadat de vrijgevigheid van de club de grens heeft bereikt betreffende het beschikbaar stellen van drank en eten wordt de eigen beurs of betaalkaart getrokken. De jubileumvierders ,uitgedost in hun mooiste en prettigste kleding uit hun garderobe, meestal in een spijkerbroek, worden gegroepeerd opgesteld in het midden van de feestzaal. Op hun gezichten een vreugdevolle en opgetogen uitdrukking in verband met het bereiken van deze mijlpaal, hun 25, 40, of 50 tig jarig lidmaatschap. De meesten zijn niet gewend om als middelpunt in het zonnetje gezet te worden en steken hun handen in de broekzak, of zetten de handjes in de zij. Anderen vouwen de vingers in elkaar en bedenken een gebed om verlost te worden uit deze voor hen onbehaaglijke ontstane situatie. Daarnaast zijn er de onbevreesde en onverstoorbare figuren die het gebeuren probleemloos over zich heen laten komen. De leden met de langste clubverbintenissen krijgen een individuele persoonlijkere aanpak in de goeie zin van het woord. Deze gasten worden door de voorzitter afzonderlijk een afzonderlijk veertje in de kont gestoken waarbij voor deze gelegenheid onverbloemd benoemd wordt welk belang en waarde deze leden  met hun inzet en enthousiasme voor de vereniging hebben en hadden.

Als kaboutertje of pupilletje melden de jochies en meisjes zich bij de club op vijf -of zesjarige leeftijd. Op de vroege zaterdagmorgen staan een aantal leiders en leidsters klaar om de ukkies een uurtje te laten spelen en dollen met een of meerdere ballen. Een beetje aanrommelen, rotzooien  met mekaar. En die jonge gastjes, beginnend op zaterdagochtend, trekken daarna jaren met elkaar op. Gezamenlijk doorlopen de mannekes en meiskes alle leeftijdscategorieën. Spelen eensgezind op voetbaltoernooien, krijgen rode -en gele kaarten. Pesten elkaar in  de kleedkamer, delen lief en leed, gaan op kamp. Ruziën met de trainer, vertellen hun belevenissen aan hun ouders en redetwisten met elkaar over  trainers en leiders. Hun cluppie wordt een deel van hun leven met vaste afspraken voor trainingen en wedstrijden. En zelfs tijdens de competities ontstaat een vorm van herkenning aangezien de voetballertjes door de jaren heen regelmatig met dezelfde tegenstanders te maken krijgen.

En dan zitten ze plotsklaps bij de senioren en verliezen hun kinderlijke spontaniteit. Na al een hele jeugd met elkaar doorgebracht te hebben ontwikkelt het unieke van clubliefde zich in herinneringen en verhalen van dat wat allemaal in de voorgaande jaren plaatsgevonden en afgespeeld heeft. Later zitten de jonge mannen en vrouwen met een biertje,of sapje aan de bar, of aan tafel en lachen en grinniken de voetballers over  een scheet die tijdens de looptraining ontsnapte. Hoe dieper de liefde voor elkaar zich heeft ontwikkeld gedurende de jaren in de jeugd hoe diepgaander en intensiever de gesprekken tussen de jongelui zich voltrekken . Hun leeftijden brengen met zich mee dat er kindertjes komen, dat huizen gekocht worden , dat verkeringen uitgaan, dat ze een leuke baan hebben of niet, dat leuke en vervelende keuzes gemaakt moeten worden. En vervolgens staan ze als  jubilaris in de kantine tussen de andere clubleden omdat ze vijfentwintig jaar lid zijn. En het mooiste van alles is dat degenen die zij vroeger als kind leerden kennen bij de puppies, die hun lieten klooien met wat ballen, nu vijftig of veertig jaar lid zijn.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Februari 2023

Edson Arantes do Nascimento oftewel Pelé
+++++++++++++++++++++++++++++++++

De grote wijzer van de schoolklok in de huiskamer wipte net voorbij de twaalf en de kleine wijzer stond op de acht . Op dat moment zette ik de teevee aan. Zwart-wit beelden stroomden uit het televisietoestel ondersteund met Italiaans commentaar. Op het moment dat ik de avond tevoren de kijkbuis had uitgezet keek ik naar een programma op een Italiaanse zender over de bergen in de Alpen. Nu aanschouwde  ik beelden van voetbalwedstrijden uit de oude doos met een centrale figuur die de mooiste dingen liet zien met een leren bal. Na enkele seconden had ik al in de gaten dat het maar over een persoon kon gaan, namelijk Pelé. De voorbije weken besteedden de internationale media in hun nieuwsbulletins regelmatig aandacht  aan het ziekbed van de Braziliaanse voetbalgrootheid. En vandaag, negenentwintig december 2022 bereikte de wereld het trieste nieuws dat hij was overleden op tweeëntachtig jarige leeftijd. Terecht dat de Italiaanse televisiezender zijn heengaan als het belangrijkste nieuws in het acht uur journaal programmeerde. Calcio, voetbal, is in dat zuidelijke land een levensbehoefte.

Het bericht bevatte beelden met doelpunten en acties van deze virtuoos gedurende zijn loopbaan die hem als goalgetter leidde van clubs uit Brazilië naar de Verenigde Staten waar hij uiteindelijk zijn laatste jaren, tot 1978, als prof speelde.
Als jochie van zeventien jaar debuteerde hij op  het wereldkampioenschap in Zweden voor het Braziliaans elftal. In de halve finale tegen Frankrijk schopte hij voor een enthousiaste Zweedse tribune drie keer raak en in de finale scoorde hij als snotaapje een van de mooiste doelpunten uit zijn grootse carrière. Van links speelde zijn medespeler hem door de lucht aan. Het jonge kereltje springt in de zestien meter voor de verbaasde flinke Zweedse verdediger en controleert de bal met de borst. Laat de bal een keer stuiteren, een nieuwe Zweed duikt voor hem op. Met een fluwele beweging van zijn rechtervoet tikt hij de bal over de voor hem staande overdonderde verdediger en zonder dat de bal de bal het gras raakt neemt het Braziliaanse jochie het leder zo uit de lucht en knalt de bal voorbij de verblufte keeper in de linkerhoek van het doel. Met hem in de ploeg worden de Brazilianen dan ook de beste van de wereld in 1958.

De mondiale voetbalgemeenschap mag zich in de handen klappen over het geweldige  U-tube medium waar alle schitterende hoogtepunten en vooral zijn adembenemende doelpunten terug te zien zijn. Pelé beschikte over een imponerende snelheid in zijn benen en regelmatig wist hij de honderd meter binnen de elf seconden af te werken. Daarnaast bezat deze jongen van eenmetertweeënzeventig nog andere atletische kwaliteiten waarmee hij bij de plaatselijke atletiekclub grote indruk zou kunnen maken aangezien hij hoogspringend over de eenmetertachtig kon klimmen alsof hij in een boom zat. Om deze sprongkracht te onderstrepen scoorde hij een fenomenaal kopdoelpunt in de finale tijdens de wereldkampioenschappen 1970 in Mexico tegen Italië. Hoog torende hij uit boven de Italiaanse verdediger wat ook niet bepaald een kleine jongen was en scoorde zo het openingsdoelpunt in een wedstrijd die hem voor de derde keer tot wereldkampioen troonde.  Bovendien bleek zijn doelpunt het honderdste van Brazilië op een WK.

Deze voetbalgeweldenaar groeide op in een klein dorp met straatjes zonder klinkers of kasseien, maar op zandpaden en weggetjes bedekt met gras en losse stenen. Op weg naar school, of  later toen hij als klein manneke het schoenpoetsersvak onder de knie kreeg jongleerde hij met een kousenband gevuld met oude kranten die als bal fungeerde. Zijn vader ook een begenadigd voetballer nam hem apart om hem als rechtsbenige voetballer het schieten met links bij te brengen en het koppen met zijn voorhoofd.
Uiteindelijk wist hij, volgens de statistieken, in 1390 wedstrijden 1301 keren de keepers, met samengeknepen billen in het doel, te passeren.
Een van de merkwaardigste en opmerkelijkste momenten in zijn carrière betrof het moment dat voor een demonstratiewedstrijd van hem en zijn team een oorlog voor 48 uur werd stilgelegd. Kon dat nu ook nog maar!!!

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Januari 2023

Voetbalwereldkampioenschappen 2022 .
+++++++++++++++++++++++++++++
Voetballen doe je uiteindelijk voor je plezier en om het publiek aan je te binden. Het was een van de paradepaardjes van Johan Cruijff . Wat voor hem als trainer en als voetballer belangrijk was betrof niet alleen het winnen, maar vooral de manier waarop. In 1974 werd het Nederlands elftal weliswaar tweede op het voetbalwereldkampioenschap, maar tot op heden wordt er gesproken over de Oranje Machine met hun sprankelend voetbal en met Cruijff als de dartele belichaming van dit heerlijk aantrekkelijk voetballende team. Vooral de toeschouwers beleefden veel plezier aan het geboden voetbal en het plezier waarmee de spelers het spelletje beleefden. Cruijff vroeg zich af wat de waarde was van mooi voetbal. Natuurlijk had hij daarop een antwoord zoals hij op bijna alles een antwoord had. Hij vond dat je met mooi voetbal ermee door kunt, oftewel, het is aanvaardbaar. Het is de lol die je jaar in jaar uit hebt, de voldoening om lekker te voetballen. Cruijff was er ook van overtuigd dat als je echt goed voetbalt, dat je dan sowieso een x-aantal wedstrijden wint. Het kan dan van een- of twee wedstrijden afhangen of je kampioen wordt, maar als je geen goed voetbal speelt heb je dat helemaal niet in de hand. Na de finale van het wereldkampioenschap in 1974 heeft Cruijff het voetbal nationaal en internationaal op zijn manier zodanig getransformeerd met al zijn aanpassingen en wijzigingen op tactisch niveau dat Nederland en niet alleen Nederland maar de gehele internationale voetbalwereld daar nog steeds de vruchten van plukt.

De voetbalteams die op het laatste wereldkampioenschap aanwezig waren in Qatar bezitten veel minder kwaliteit dan de topclubteams die in de landelijke competities hun wedstrijden spelen. Daar is een simpele reden voor. Namelijk dat de clubs in de Engelse, Spaanse , Duitse, Italiaanse of Franse competitie voldoende geld in kas hebben om een passend team samen te stellen. Kom je bijvoorbeeld een centrale verdediger tekort dan trek je de geldbuidel open en zoek je al naar gelang je budget naar de speler die het beste in je concept, dat je als trainer voor ogen hebt, past. Bij de nationale teams zijn een aantal spelers beschikbaar om je selectie samen te stellen. Misschien heb je drie goede spelers voor de linksachter plek, maar heb je enkel een goede centrale verdediger beschikbaar. Voor het nationale team dien je te schipperen met de kwaliteit die aanwezig is. Hoe kun je dan een goed nationaal team creëren wanneer niet alle posities optimaal in te vullen zijn.
Bij de clubteams zitten bovendien ook nog eens trainers op de bank die over het algemeen een veel hoger niveau hebben dan de coaches, of trainers die de landenteams op het wereldkampioenschap begeleiden. Daarnaast weten deze cluboefenmeesters in Engeland of waar dan ook dat zij een taak hebben om het publiek een competitie lang te vermaken net zo goed als het gegeven dat hun spelers dagelijks het spelletje met plezier willen spelen op hun trainingscomplexen en in het weekend of tijdens Europese wedstrijden.

Zoals Cruijff al jaren geleden stelde en wat door de topcoaches van de club- en topteams onderschreven wordt zal over het algemeen de sterkste ploeg winnen en zullen de voetballers van dat team waarschijnlijk ook het meeste plezier aan de wedstrijden beleven.
Tijdens het afgelopen wereldkampioenschap van de landenploegen hebben we teams gezien die als vliegen rondom hun prooi vlogen, de bal, en dat met tien man op een ruimte van een 25 meter bij 50 meter, dat is klein, tegenover een groep van tien die het balletje in bezit had en naar gaatjes zocht ,eveneens op diezelfde meters, maar zodra de bal bij de vliegen terechtkwam vlogen die met een stuk of vijf de ruimte in met de bal om over het algemeen niks te bereiken omdat de kwaliteit of de conditie ontbrak om nog iets moois, een doelpunt, te creëren. De leukste wedstrijden waren die waar de toeschouwers een herinnering hadden aan de mooie doelpunten en de manier waarop de voetballers over voldoende ruimte beschikten om hun aanwezige kwaliteiten te tonen en fraaie combinaties op te zetten,een-tweetjes te maken en lange passes te geven. Een uitslag van 5-2 geeft de kijker meestal meer voldoening dan een 0-0 met verlenging en penalty schieten. Bij gelijke spelen en een uitslag na een strafschoppenserie waar een schlemiel uit voortkomt en een winnaar overblijft wil je niet in de schoenen van de looser staan. Een looser mag je niet zijn. De voetbalwereld bestaat alleen voor winnaars. Vandaar waarschijnlijk dat tranendal voor die teleurgestelde mannetjes die hun fans en zichzelf onder ogen moesten komen wanneer er eens verloren werd in de reguliere wedstrijd of na een verlenging met penaltyschieten.

Bij wedstrijden heb je uiteindelijk altijd een verliezer. Voetballers kunnen zo nu een dan verliezen en achteraf het gevoel hebben dat ze er alles aan gedaan hebben, prima. Maar het allerbelangrijkste voor de spelers na afloop blijft de vaststelling of ze het voetballen leuk gevonden hebben en of ze plezier beleefd hebben aan het spelletje wat ze gespeeld hebben met hun maatjes. Kijk zelf maar terug naar de wereldkampioenschappen van de afgelopen decennia en het laatste van vorige maand en vind voor jezelf de legendarische kampioenen.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column December 2022

Voetbal in oktober.
++++++++++++++
De bladeren vielen al met duizenden van de bomen terwijl een drietal voetbalsupporters, Bert, Theo en Leo, in een zomerse outfit strategisch opgesteld stonden op een van de drie wedstrijdvelden van ASV’33 zodat ze tegelijkertijd twee wedstrijden konden volgen. Daarvoor dienden deze mannen zich wel regelmatig een halve slag te draaien. Een doelpunt werd gescoord op veld drie. De supporter, Leo, staande zowat op een lijn met de scorende speler van de tegenpartij constateerde buitenspel. Echter de thuisvlaggende grensrechter stond het doelpunt toe en de keeper , gestoken in een lichtgevend groen tenue, protesteerde niet.

Bovendien spraken een aantal aanwezige toeschouwers van de rivaal eveneens over een zuiver doelpunt. Stand daaruit voortvloeiend dan nul een. Even later gaf de scheidsrechter op het naastgelegen veld twee een penalty. De aanvoerder van de thuisploeg kweet zich van zijn verantwoordelijkheid, maar schoot de strafschop jammerlijk via de paal naast het doel. Met de handen voor zijn met een teleurgestelde grimas bedekte gezicht zocht hij na zijn gemiste kans zijn plekkie in het veld weer op. Gelukkig voor zijn bijna bedorven zondag wist hij in het vervolg van de wedstrijd alsnog de gelijkmaker te scoren waarmee de match uiteindelijk eindigde. Ondertussen doelpuntte de thuisploeg waar de aandacht van de drie liefhebbers het meeste naar uitging op veld drie. De scheidsrechter gestoken in een geel shirt, waar een kanarie nog van zou verschieten, droeg een zodanig grote korte broek dat zijn mooie knieën niet zichtbaar waren. Trouwens ook de zwarte sokken waren tot op de knieschijf opgetrokken. In totaal ging van deze outfit en de persoon erin voldoende autoriteit uit dat de spelers zijn beslissingen accepteerden. Op het einde van de wedstrijd dreigde het uit de hand te lopen aangezien een van de spelers een schoen in zijn tegenstander plaatste. Zonder pardon trok, nadat de gemoederen enigszins bedaard waren, de leidsman op het juiste moment de donkerrode kaart . De ondeugende speler droop af en kon zich gaan schamen.

Tijdens de rust lopend naar de kleedkamers gaf de referee al aan dat de heren voetballers zich gedroegen als kinderachtige zanikers. Het was geen damesvoetbal! Waarmee de scheids ook ervaring had. Op het hoofdveld konden we zien dat op dat moment de aanvoerder van het thuisteam de vier – drie scoorde. Allerhande capriolen uithalend sprong hij over het veld en rende naar de zijlijn waar hij in zijn eentje zijn doelpunt vierde. Ondertussen speelden de kindertjes van de aanwezige moeders met de schommel en de wipwap in het ASV’33 speeltuintje. Een van de drie voetbalfans,Leo, kuierde na de rust gezamenlijk met de kanarieman naar het veld voor de tweede helft. Voorafgaand aan de aanvang van de tweede helft vroeg de arbiter de spelers zich als mannen te gedragen,” kanus dicht graag”, wat ze waarschijnlijk toch niet kunnen bedacht hij en hervatte de wedstrijd, die zou uitmonden in enig tumult met de rode kaart tot gevolg. Aan de rand van het speelveld verbleven de voetbal enthousiastelingen en spraken over de huidige voetbalwetten. Concluderend dat de scheidsrechter het altijd verkeerd doet.

Wel stelden deze voetbalkenners vast dat het behoorlijk ontbrak aan goede kennis van de spelregels bij de gasten die de voetbalvelden bevolkten om hun spelletje te spelen. De afgelopen jaren veranderden de voetbalspelregels per jaar sneller dan in de voorgaande veertig jaar. Op de televisie zagen de amateurvoetballers allerhande gedragingen van de gelouterde profspelers waarvan ze meenden die op zaterdag en zondag te kunnen imiteren en nabootsen. Een sprong in de lucht met een halve draai en huppakee een verrekte knieband. Het einde van de wedstrijd op veld drie naderde. Inmiddels geraakten de spelers bij het natrapgebeuren. Hierop volgde nog wat getrek en geduw en vanzelfsprekend een hoop gezanik. De gewonde speler lag nog een minuut of vijf te piepen. De gestopte tijd voegde de kanariescheids toe en daarna volgde het eindsignaal. Zoals goede sporters betamen schudden de tegenstanders de toegestoken handen en bedankten elkaar voor de leuke wedstrijd. De knullen hadden alles gegeven wat bleek uit de kramp die een van de jongens overviel net voor het einde van de match. De begeleiding van de tegenpartij discussieerde, meelopend met de referee naar de kleedkamer, nog wat over de rode kaart, maar legde zich neer bij de beslissing van de leidsman die stoïcijns en kalm uitlegde wat zijn waarneming was geweest.

De voetbalfans, Bert, Theo en Leo besloten vooral van het prachtige oktoberweer te genieten.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column November 2022

Lekker voetballen in Qatar.
++++++++++++++++++++
De Fédération Internationale de Football Association oftewel de FIFA heeft het behaagd, anders gezegd, zijn zegen gegeven om het wereldkampioenschap voetbal in 2022 te laten spelen in de monarchie, gezegend met koningsbloed, van Qatar. Nadat de FIFA voorzitter bekend maakte dat voor Qatar gekozen was trad deze voorzitter enige jaren later af aangezien hij stout geweest zou zijn en hier en daar wat toegestopte enveloppen met inhoud, misschien wel bloeddiamantjes, had ontvangen en deze in zijn brandkast weggestopt had. De rechters, die zoals het in een associatie, verschillende zaken met elkaar in verband brengen, hoort, veroordeelden hem echter bloedserieus in verband met fraude.

Het uitverkoren en verkozen Qatar land is zo groot als een kwart van Nederland. Inmiddels is wel onder de meeste voetballiefhebbers en andere bloedverwanten bekend dat het een land is waar het bloedheet kan zijn en dat de Qatarezen steenrijk zijn. Van de bevolking is twintig procent Qatari, zoals dat heet. De rest bestaat uit immigranten uit onder andere India en Nepal. Van de totale bevolking, ongeveer tweeëneeneenhalf miljoen mensen, bestaat eenentachtig procent uit mannen.

De huidige voorzitter van de FIFA, Infantino, door sommigen gekscherend infantielo, genoemd, toeterde dit jaar in januari nog van de kansel dat de arbeidsomstandigheden voor het bouwen van de stadions van eenzelfde niveau waren zoals op de Europese bouwplaatsen. Door onderzoekers werden deze bloedserieuze uitspraken in twijfel getrokken en gestaafd met bloedscherpe uitkomsten van externe inspecteurs en observeerders.

Tijdens het wereldkampioenschap wordt gevoetbald in acht bloedmooie stadions waarvan de meesten zijn ontworpen door de bekende Duitse architect Albert Speer en partners, inderdaad zoon van en dus bloedverwant van die andere heer Speer. Aan de oostkust van Qatar ligt het Al Janoub Stadion. Dit bouwwerk trok en trekt veel aandacht, vooral vanuit de lucht, aangezien de vorm eruitziet als een vulva. Alle stadions zijn voorzien van klimaatcontrole en airco en de temperatuur zal tijdens het spelen van een voetbalwedstrijd behaaglijk zijn. Bovendien worden er speciale maatregelen genomen om zonnestralen en warme wind uit de voetbaltempels te weren. De aanwezige toeschouwers en voetballers genieten dankzij de airco tijdens het spelletje om de centjes van een verkoelend windje.

De meeste stadions zijn speciaal voor het voetbalevenement uitgebreid en uitgebouwd om grotere mensenmassa’s te huisvesten. Over het algemeen kunnen tijdens een wedstrijd veertigduizend voetballiefhebbers die een kaartje kunnen betalen, van minimaal zestig of eenenzestig euro, met daaraan te verbinden een verblijf in een duur hotel en een ticket om te vliegen van ettelijke euro’s,genieten van bloedgave combinaties door bloedmooie, in door kledingsponsors aangeklede, wereldsterren volledig in beeld gebracht door bloedscherpe beelden vanuit regiekamers. Voor alle Oranjefans achtergebleven in ons koude kikkerlandje dienen een aantal snipperdagen opgesoupeerd te worden. Een aantal wedstrijden wordt namelijk overdag gespeeld om elf, twee en vier uur. Voor de schoolgaande jeugd geldt dat er minimaal twee telefoons de klas binnengesmokkeld dienen te worden aangezien de meester voorafgaand aan de les de telefoons zal willen innemen om zijn leerstof hoe dan ook aan de jongen of meisje te brengen. Het is natuurlijk bloedlink om betrapt te worden door de docent en geen alternatief te hebben. Met wat meer telefoonexemplaren kan dan alsnog de wedstrijd gevolgd worden.

Mocht je toch beschikken over een dikke portemonnee, of flink gepaard hebben om je favoriete team in de bloedhitte gezelschap te houden dan is het wel zaak om je aan de voorschriften die in Qatar gehanteerd worden te houden Onblote bierbuiken worden in het woestijnland bijvoorbeeld niet toegestaan en kunnen tot forse boetes leiden. Pas ook op wanneer je uitverkoren team een doelpunt maakt. Ga dan niet als een idioot je vrouw kussen , of je maatje, want op dit soort bloedlinke activiteiten staan aanzienlijke straffen. Vanuit het communicatiecentrum in de hoofdstad Doha wordt middels overal geplaatste camera’s met bloedheldere beelden, niet alleen in de stadions, maar overal het reilen en zeilen van de supporters en overblijvende populatie in de gaten gehouden. Vanuit de toezichtruimte realiseren de camerabeelden voor de veiligheidsbeambten een controlesysteem waardoor elke beweging van een individuele persoon bloedscherp bewaakt kan worden. Het is er zo veilig dat je je auto met sleutel erin achter kunt laten en drie dagen later in kunt stappen en wegrijden zonder dat er iemand het gewaagd heeft je auto mee te nemen.

Naast de drieduizend Turkse politieagenten worden honderden Qatarese burgers verplicht opgeleid tot bewakingsbeambte om de bezoekers te beveiligen. De meeste voetbaltoeschouwers volgen het voetbalgedoe in Qatar prettig en aangenaam vanuit hun thuiszeteltjes met een biertje in de hand en een supporterspetje op hun hoofd.

Langs de kalklijn.
++++++++++

Column Oktober 2022

Transferwereld
+++++++++++

Ondertussen is het alweer meer dan vijf jaar geleden dat de kapitaalbeheerders van de Franse voetbalclub Paris St. Germain  een bedragje van tweehondertweeëntwintig miljoen euro op de rekening van voetbalvereniging CF Barcelona deponeerden voor een Braziliaanse superster genaamd Neymar. Bij de voetballiefhebbers rees de vraag of de jongeman het eigenlijk wel leuk vond om van de Spaanse Costa Brava te verkassen naar de lichtstad met zijn toch wat mindere klimaat, geringere prettige leefomstandigheden en beperkte voetbalstatus, of was het vooral te doen om het spekken van de persoonlijke portemonnee. In die tijd voetbalde deze Braziliaanse virtuoze aanvaller samen met twee andere geweldige voorhoede spelers en beleefden ze wekelijks ontzettend veel plezier aan het ballen met elkaar. En dan toch maar een punt zetten achter dit voetbalspeeltuingebeuren in de Catalaanse hoofdstad en afscheid nemen van lol en vreugde voor onbekendheid en onontgonnen voetbalomstandigheden.

Deze zomer sloeg de transfermarkt opnieuw op hol.
De zogenaamde geroemde marktwerking zoals die in ons financiële systeem is ingevoerd werkt op de simpele basis van vraag en aanbod. En deze zomer bleek de vraag groter dan het aanbod en zijn de prijzen voor de voetbalslaven dan wel transferslaven  weer tot exorbitante hoogte gestegen. Iedere dag, of beter gezegd bijna om de vijf minuten werd de transferpagina aangepast aangezien een nieuw contract aangeboden werd, of speculeerden voetbalanalytici en de transferdeskundigen over eventuele bewegingen op de markt alsof het om handjeklap gaat zoals op de vroegere veemarkt in den Bosch. Op deze markt, bazaar, of verkoophuis is niet de slachtwaarde van belang, maar de potentie op een termijn van over het algemeen maximaal een jaar of vijf. Liefst voor het aflopen van het contract prefereren de eigenaars om van hun voetbalvee af te komen voor liefst een dikke prijs, die wat hoger ligt dan de aankoopprijs van de bejubelde coryfee.

De machthebbers calculeren een aantal financiële risico’s in met in hun achterhoofd toch alleszins het idee dat er uiteindelijk geld gemaakt moet worden om hun voetbalimperium verder te laten uitgroeien. En over het algemeen maakt geld nieuw geld. Voetballers spelen geen actieve rol in dit spel, ook al wordt door de club, soms tegen beter weten in voor de speler, die indruk gewekt. Uiteindelijk gaan de jongens in principe naar de club waar hun geldbeurs het beste gevuld wordt. Van huilende voetballers hoef je niet wakker te liggen. De makelaars bepalen wat het beste toekomstperspectief is voor zichzelf en op de tweede plaats voor de voetbalklant die ze vertegenwoordigen. In de media loop je wekenlang tegen berichten aan over gedoe van spelers met clubs en voorzitters met de beste bedoelingen. De beste bedoeling bestaat er voor de clubpraeses uit dat deze persoon zoveel mogelijk publiciteit vergaart voor zijn club en vooral voor zichzelf om uiteindelijk de eurootjes binnen te laten stromen.

Op de voorpagina van de regionale krant, of het landelijk sportblad zie je dan een speler in een clubshirt met op de borst zijn naam prijkend. En natuurlijk tegenwoordig ook een filmpje op youtube waarin de speler door de makelaar ingefluisterd krijgt dat hij niet moet vergeten om nog even te zeggen dat hij vroeger op zijn jongenskamer al foto’s had hangen van de club waarvoor hij nu heeft getekend. Aangezien de mensen kort van memorie zijn hebben de supporters van zijn  nieuwe club niet in de smiezen dat deze nieuwe aanwinst vier jaar geleden zo’n beetje hetzelfde verhaaltje afstak. Je kunt het deze jongen natuurlijk ook niet kwalijk nemen dat hij zijn nieuwe bewonderaars voor zo dom houdt en misschien kun je het de supporters ook niet kwalijk nemen dat ze zo dom zijn. Wel kun  je je afvragen waar al dit ontvangen geld heengaat aangezien de prijzen van de seizoenskaarten met het jaar verhoogd worden. Bijna bedenk je dat er zoveel geld omgaat dat de clubs van deze geldbaronnen je vriendelijk zouden moeten uitnodigen om een wedstrijd gratis bij te wonen. Uiteraard wil je bij binnenkomst dan wel even vriendelijk zwaaien naar de voorzitter.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column September 2022

Frans.
+++++
Waarschijnlijk zal het jaar of vijfentwintig geleden zijn dat ik me langs een voetbalveld op sportpark de Hut bevond om de voetbalverrichtingen van mijn zoontje en de andere medespelers en medespeelsters van zijn teampje te bewonderen. De voetbalmat, gedeeld in tweeën voor de ukkies, lag in die tijd nog op de plek waar nu het trainingsveld ligt naast de parkeerplaats. De toeschouwers stonden beschut onder de hoge bomen op een zonovergoten dag en keken naar de voetballertjes die zich niet al te fanatiek bezig hielden met het maken van doelpunten, maar voornamelijk aandacht hadden voor de vaders en moeders die naast de kalklijn stonden te kijken en aanmoedigingen brulden.

Een dreumes zag een vlinder die voorbij fladderde, dit gevleugelde insect werd met volle aandacht achterna gelopen zonder zich verder om de bal te bekommeren. Dan wel zag je een spelertje een koprol maken aangezien de voorgaande dag bij de gymnastiekles op school de juf soepelheid stimuleerde. De voetbal rolde heen en weer over het halve veld en kreeg schoppen zodat hij van de ene naar de andere voetballer bewoog. Vanaf de zijkant van het voetbalterrein leefde het publiek gemoedelijk en geanimeerd mee met de verrichtingen van hun kroos. Enigszins afgezonderd van de rest van de toeschouwers keek ik toe en ving de aanmoedigingen op van de aanhangers van de thuisspelende ASV spelertjes. Van een van de toeschouwers raakte ik onder de indruk. Een opgewekte innemende persoon die vanaf de achterlijn naast het doeltje het kleine grut met buitengewone bravourestukjes probeerde te ondersteunen. Zijn aanmoedigingen altijd doorspekt met positieve bijdragen. “Goed gedaan, let op achter je, ga door, ga ernaar toe en kijk uit.” De fanatieke liefhebber bleek Frans. Het hoogtepunt in de wedstrijd speelde zich af toen de derde tegengoal werd gescoord. Frans liep vanaf achter het doeltje het veld in om het keepertje op te pakken en moed in te praten vervolgens gaf hij hem een bemoedigend klopje op de schouder. Meerdere keren beende Frans daarna in al zijn enthousiasme het veld in totdat een van de toeschouwers Frans lachend aangaf dat er een lijn getrokken was en dat die streep ook voor hem gold. Niet dat hij er zich veel van aantrok, maar dat wist de toeschouwer ook.

In de daaropvolgende jaren ontmoetten we elkaar regelmatig. Als man in het zwarte pak leidde hij menigmaal de wedstrijden van de teams die ik begeleidde. Een scheidsrechter die zich wegcijferde en bij wie eerlijkheid en het handhaven van de voetbalregels vooropstond. Bovendien bestond er na de wedstrijd altijd ruimte om bepaalde heikele beslissingen met elkaar door te nemen waarbij elkaars denkbeelden gerespecteerd werden. Zo kruisten onze wegen elkaar jarenlang. En vanaf die eerste dag dat hij als fanatieke, maar eveneens als gewaardeerde en graag geziene ASV voetbalman bij de jeugd aan de zijlijn stond en mij wist te imponeren had ik een zwak voor hem.
Jaren later kwam Frans op zondagmorgen richting de tribune gewandeld zodra de eerste helft begon en zocht hij zijn plekkie op de tribune om gezamenlijk met nog wat andere supporters van het derde elftal, waaronder ik de wedstrijd te bekijken. Zodra er een doelpunt werd gescoord stopte de uitwisselingen over de dagelijkse- en de voetbalzaken van de aanwezige voetballiefhebbers, een stuk of vier, want dan werd door Frans de computer uit zijn zak gepakt en deed hij wat met zijn magische hand waarmee hij jarenlang de fluit hanteerde ,waardoor het elektronische scorebord in de hoek van het veld de juiste stand verkreeg.

Natuurlijk naaiden we elkaar onderling wat op en ging het over PSV en de laatste jaren vooral over de verkeerde opstelling, de gemiste kansen, de verkeerde tactiek en de kampioenschappen van Ajax. Getooid met een mooi en passend hoedje kuierde hij in de rust naar de kantine voor een welverdiende kop koffie. Naast de fijne contactmomenten op de terreinen van ASV kende ik eveneens nog een andere kant van Frans. Zoals die keer dat ik samen met mijn wandelmaatje in de buurt van de Warande afgelopen najaar over de Overbrug gelopen kwam. Over het pad vanuit de Warande onderscheidden we een knorrende tractor uit een vervlogen tijd met daarop een boer zoals een boer eruitziet. Getooid in een soort van overal die als gegoten zat en enigszins bevuild was met zand en groen van de gewassen waarmee gewerkt was. En de bestuurder van dit landbouwwerktuig was Frans. Uiteraard hadden we even tijd, een dik kwartier, om uit te weiden over onze wandelroute en vanzelfsprekend vertelde boer Frans over zijn activiteiten die ochtend en de andere dagen dat hij allerhande landbouwkarweitjes opknapte. Deze begane, hartelijke en ASV toegewijde man ga ik missen.

In Aarle-Rixtel is het een stuk stiller ook al woonde je in Helmond.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Juni 2022

Feyenoord bekerwinnaar,
++++++++++++++++++

In dit stadium waarop de geschiedenis van de grote club uit Rotterdam door mij bezocht wordt op de zoekkanalen van het internet, 17 mei 2022, is bij lange na niet duidelijk hoe Feyenoord zich zal manifesteren als cupstrijder in de dit voetbalseizoen opgerichte UEFA conference league. Conference betekent conferentie, of in andere bewoordingen samenkomst, ontmoeting, bijeenkomst. Eigenlijk een idiote naam voor een voetbaltoernooi. Waarom niet aardappelcup, speciaalbiercup, gebreidetruicup, of Aarle-Rixtelcup. Waarschijnlijk doelt de UEFA vooral  op sociale gedragingen, waarop deze organisatie zo hoogmoedig en trots is, in het kader van leuk en saamhorig alledaags bijeenkomen in een stadion met een potje bier. Maar goed, Feyenoord bereikt, in deze in het leven geroepen derde Europese voetbalcompetitie, de finale en dat reiken tot de finale is een gebeurtenis waar de supporters en de bedrijfsvoering trots op mogen zijn.

Deze volksclub waar rugnummer twaalf niet door een speler wordt gedragen, maar door de supportersschare, het zogenoemde legioen, kon in de tot op heden drie gespeelde Europese finales niet worden verslagen.
In 1970 won de club als eerste Nederlandse voetbalvereniging de Europacup I, tegenwoordig bestempelt als de champions league cup, door een gedegen Schotse topclub Celtic in een zinderende verlenging te verslaan. In datzelfde jaar mocht Feyenoord de Europese eer verdedigen als cupwinnaar door de Zuid-Amerikaanse kampioen te lijf te gaan.  Deze wereldbekerstrijd tegen de Argentijnse slagers van Estudiantes de la Plata wist de Rotterdamse volksclub in een uit, een gelijkspel,- en thuiswedstrijd  te winnen door een doelpunt in de Rotterdamse kuip waarna de bril van de doelpuntenmaker in de veldslag op de groene mat sneuvelde. In 1974 bemachtigden de Rotterdamse rood-witten met zwarte broek opnieuw een bokaal.

In een boeiende opwindende tweestrijd werd het Engelse Tottenham Hotspur in twee wedstrijden verslagen. Voor de eerste keer in de Nederlandse voetbalhistorie braken er enorme rellen uit tussen de supporters, nou ja eigenlijk meer voorvechters, in het stadion waarbij gelukkig geen doden vielen. De kuip transformeerde van een voetbalschouwburg naar een vechtarena De meest geroemde voetballer van de Feyenoord ploeg in die tijd bleek voetbalvirtuoos Willem van Hanegem. Deze, van oorsprong, Zeeuwse magazijnmedewerker was zo immens populair dat zelfs zijn toenmalige vrouw Truus een schare aan bewonderaars bezat en regelmatig haar opwachting op televisie maakte vanuit hun leefboerderij. De finale van de UEFA cup van seizoen 2001-2002 mocht ik meemaken zittend op een houten bank met een Frans speciaal biertje bij de hand in een oude sporthal samen met mijn C1 team ergens op een toernooi in Frankrijk waar we de volgende dag ook nog de eerste prijs wisten weg te kapen.
|
Feyenoord speelde de finale in de eigen thuiskuip tegen de Duitsers van Borussia Dortmund, de BeeFauBee genaamd, BVB. Ook in die tijd waren de geel-zwarten uit Duitsland een geduchte tegenstander met gerenommeerde Duitse en andere buitenlandse sterren in de ploeg. Echter in dat seizoen was ene Pierre van Hooydonk van een ongenaakbaar niveau en schopte hij de ballen uit de meest onmogelijke hoeken in het doel van de tegenstander. Zodoende bleef de cup in Rotterdam achter. Dat waren drie gedenkwaardige finales waar Feyenoord boven zichzelf uitgroeide. En nu wacht na een aantal weergaloze wedstrijden in dit Europese seizoen 2021-2022  AS Roma  met niet te vergeten de  excentrieke (special) aparte (one) voetbalzonderling  José Mourinho. Deze voetbalcoach bekend vanwege zijn negatieve voetbalbenadering aangezien hij zijn tegenstanders bestrijdt vanuit een defensieve stelling en zijn team laat afwachten totdat zijn creatieve tegenstander, die het publiek tracht te vermaken, een foutje maakt waardoor hij uiteindelijk na de wedstrijd de cup omhoog kan houden en zijn ploeg gadeslaat hoe hij met de eer gaat strijken. Van de andere kant bestuderen sommige voetbalprofessoren de begaafde en intelligente tactische zetten van deze Portugees. Alhoewel hij toch stilaan een achterhaald concept  te berbe brengt en daarom afglijdt naar clubs met een niveau dat hij eigenlijk niet bij zich vindt passen heeft dit buitenbeentje eveneens nimmer een finale verloren. Feyenoord kan zich wapenen met het enthousiasme en de klasse die de groep dit seizoen herbergt en met de wetenschap dat de club nog nimmer een finale op dit niveau heeft verloren.

Uitslag wordt bekendgemaakt.  25 mei 2022 Feyenoord – AS Roma 0-1

Langs de kalklijn.
++++++++++++
Column Mei 2022

Naar het voetballen.
+++++++++++++++

Al meer dan zeventig jaar fietsen,wandelen,of rijden met een andersoortig voertuig de voetballiefhebbers uit Aarle-Rixtel vanaf de dorpskern van de ene naar andere kant van de Zuid-Willemsvaart naar sportpark de Hut om hun geliefde voetbalfavorieten aan te moedigen. Voor degenen die historie graag opslaan in hun hersenpan hield het aanleggen en uiteindelijk realiseren van de omleiding van de Zuid-Willemsvaart om Aarle-Rixtel in 1993 richting Helmond een nieuw obstakel in op hun route naar de voetbalvelden van ASV’33. Deze aanpassing bracht met zich mee dat al degenen die niet over gemotoriseerd vervoer beschikten een helling moesten bedwingen zuchtend op hun fietsje of puffend op hun zondagse schoenen.

Maar goed in de huidige tijden van chips, pizza’s, limonade en zitten voor een scherm kan een regelmatige inspanning niet zoveel kwaad. Vandaar dat recentelijk op een zondag die de lente aankondigde ik mijn fietsje besteeg om de twee bruggen te bedwingen, die mij scheiden van het voetbalveld waar ik mijn uitverkoren voetbalteam wilde observeren en beoordelen op hun kwaliteiten en ontwikkeling gedurende de laatste quarantaine  maanden  waarbij het voor mij jammer genoeg door allerhande beperkingen niet mogelijk was geweest hun partijtjes regelmatig lijfelijk te volgen. De lieflijke aanblik, bij aankomst, van het groene gras bezaait met van die kleine witte madeliefjes deed me goed. Alsof ik uitgenodigd was op een soort van bloemencorso zonder praalwagens, maar wel met een overvloed van een met bloemen bezaaid veld terwijl het om een voetbalwedstrijd ging. De vredelievende gewaarwording van de heerlijke lentedag met  het bloemetjesfestijn  had ook een gunstige impact op het gedrag en houding van de beide voetbalteams. Zelden zag ik de afgelopen jaren een wedstrijd waar over en weer respect en begrip de boventoon voerden.

Weliswaar schopte de keeper na een tegendoelpunt keihard tegen de doelpaal . Maar dat was vooral een uiting van copycatgedrag, het na-apen van een manier van doen, zoals hij dat meermaals had zien doen door opgefokte doelmannen op televisie. Tijdens de rust nam ik plaats in de dug-out en liet me lekker beschijnen door het zonnetje dat mijn zitplek vol onder vuur nam en voor welkome warmte zorgde terwijl ik van het uitzicht over de velden genoot en wat aantekeningen op mijn telefoon maakte. De aanvoerder, van het team dat tijdens de pauze op het veld wenste te vertoeven zonder thee, signaleerde mijn activiteiten en stapte op mij af met de vraag of ik voor het NRC dagblad werkte.

Nee van de krant was ik niet. Wel kon ik inspiratie opdoen voor een column van de plaatselijke club. De coach van de aanvoerder, die me aangesproken had, gaf zijn instructies voor de tweede helft. Het was zaak om de keeper van de tegenstander wat meer werk te bezorgen aangezien deze doelman in de eerste helft geen bal had gehad en de indruk bestond dat hij niet zo’n beste was. Deze mening werd in de tweede helft gelogenstraft, want de keeper deed simpelweg prima zijn werk. Op een gegeven moment hoorde ik een opmerkelijke gesprekswisseling in het veld. Een speler nam letterlijk afstand van scheidsrechter met de woorden:”Hee scheids heb jij een scheet gelaten? Het stinkt hier, niet normaal man.” Na deze opmerkingen verschafte de speler zich de benodigde ruimte en wachtte al weglopend op het antwoord. De leidsman, een eerlijk en oprecht man, voorzag niet dat zijn darmgas in de buitenlucht tot welke opmerking dan ook zou leiden.

Heerlijk weer, een zuchtje wind en zijn ruft zou waarschijnlijk snel vervluchtigen in de buitenlucht. “Godsamme man , wat kan jij stinken!”, schaterlachend stond de speler zodanig ver verwijderd van de stankcirkel van de scheidsrechter dat de verderfelijke lucht uit zijn neusgaten bleef. Stoïcijns sloeg de man in het geel met de fluit in zijn hand de afstand nemende voetballer gade, bevestigde dat hij inderdaad verantwoordelijk was voor de vieze odeur en vervolgde na dit intermezzo de wedstrijd alsof hij en zijn mede deelgenoot, in de scheetaffaire, niks bijzonders hadden doorgemaakt. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een overwinning voor de betere ploeg en de beide teams schudden elkaar na het laatste fluitsignaal van de prima fluitende arbiter sportief de hand, want dat mag weer, en vervolgden hun zondag met de constatering dat het begin van de dag uitermate prettig was geweest.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column April 2022

Competitie.
+++++++++
Confrontatie,wedstrijd,rivaliteit,vijandelijkheden en concurrentie zijn onderdelen die je terugvindt in de activiteiten binnen een competitie.
Vanuit een inmiddels ver verleden, de zeventiger jaren, deelde toentertijd een trainer-coach mede dat voetbal oorlog zou zijn.

Daarmee wilde Michels, want zo heette die man, niet zeggen dat voetballers het veld op moesten gaan om elkaar af te slachten, te besodemieteren, of te naaien, maar achter zijn opmerking zat andere achterliggende argumentatie dan wel motivering. Deze voetbalinstructeur,Michels, gaf een journalist destijds keurig netjes uitleg over zijn moderne originele professionele voetbalopvattingen. Met zijn team had hij in een Europacup finale een smadelijke nederlaag geleden tegen een geslepen Italiaans team dat precies wist hoe ze efficiënt en vakkundig een tegenstander konden overmeesteren en verslaan. Na die afgang stapte Michels over op een andere aanpak.

Tegen de journalist gaf hij in het kort zijn toelichting over zijn gevormde toekomstige te volgen aanpak. Binnen zijn team moest een voetballer zich beschouwen als onderdeel van het totale geheel. Zijn spelers dienden zich om te schakelen tot een primitief wezen. Volgens zijn zeggen kon een frontsoldaat zich ook niet permitteren om te handelen als normaal denkend mens. Zo’n strijder moet zijn persoonlijkheid loslaten en vergeten wie hij is en wat hem drijft. Zo niet dat gaat het fout met hem in de strijd. Dit zou volgens hem vergelijkbaar zijn met topvoetbal dat dan bij wijze van spreken gelijk staat met oorlog. Wie te netjes blijft is verloren. Zijn verhaal verwerkte hij in zijn aanpak naar nieuw te vormen professionaliteit binnen zijn elftal. Waar hij in eerste instantie een wedstrijd tegen geslepen Italianen kansloos had verloren won hij twee jaar later met zijn elftal tegen een team van vergelijkbare onbeduidende amateuristische Grieken, zoals zij voorheen waren, de finale van de Europacup.

In vergelijking met de wedstrijd van twee jaar voordien waren zeven spelers verdwenen. Deze spelers die hij eigenlijk had opgeruimd voldeden niet aan zijn eerder genoemde uitgangspunten waarbij hij uitging van een strakke teamdiscipline en profmentaliteit. Deze zeven weggesaneerde spelers konden deze werkwijze niet aan. Is wel begrijpelijk, maar paste niet binnen de visie en ontwikkeling van zijn professionele gedachtegang. Natuurlijk is het wel zaak om deze handelswijze en uitleg van Michels te plaatsen in de zeventiger jaren. Een oorlog, de tweede wereldoorlog, lag inmiddels een jaar of dertig achter de heer Michels. Bovendien had deze voormalige gymnastiekdocent deze oorlog zelf meegemaakt en was het zaak om zijn verhaal binnen het voetbalgebeuren goed te interpreteren zodat er bij het mondige publiek geen verkeerde opvattingen of standpunten zouden ontstaan.

Zijn voetbalvisie werd later door vele coaches gekopieerd en verfijnd. Vanzelfsprekend kon een individueel talent zich manifesteren binnen de speldiscipline indien het basisbegrip, namelijk, het team gaat voor alles, niet zou falen. Het woord oorlog heeft in de loop der jaren een andere betekenis gekregen en kan niet meer gebruikt worden zoals generaal Michels het in de zeventiger jaren gebruikte. Oorlog is onsportief, smerig,weerzinwekkend,oneerlijk en gaat ten koste van de onderliggende partij. Het woord oorlog is niet op zijn plaats in een stadion waar gevoetbald wordt door twee teams die niks anders willen dan een wedstrijdje spelen en die ontmoeting in competitieverband het liefst winnend afsluiten. Daarentegen is oorlog een boosaardige toestand, een dwaze kwestie, een onoverzichtelijke en wanordelijke affaire waarbij de hele rotzooi uit de kast gehaald wordt om een overwinning te verwerven ten koste van alles en iedereen.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column Maart 2022

Gedrag
+++++

Tegen een uur of zes in de avond draven een dertiental voetballertjes vanuit de kleedkamerruimte richting de aangrenzende trainingsvelden. Midden op achterste  het grasveld staat de trainer zijn jonge pupillen op te wachten. Naast hem ligt een juten zak met daarin een stuk of tien enigszins versleten voetballen en even verderop een stapel oranje pionnen. De uitgelaten kinderen verzamelen zich rond de oefenmeester terwijl hij met zijn rechterhand door zijn korte baard krabbelt bij het aanschouwen van zoveel plezier. Een van de kinderen heeft zelf een bal meegebracht. “ Zo Luca waar heb jij die mooie bal vandaan?” vraagt de  trainer,die van middelbare leeftijd is, aan het spelertje. “Ik ben gisteren jarig geweest en heb van mijn moeder voor mijn verjaardag een nieuwe bal gekregen.” “Zo , wat is jouw moeder toch een lieve schat dat ze zo’n fijn cadeau voor je verjaardag koopt. Jij bent natuurlijk ook een heerlijk manneke.” Daarna aait de trainer  het jochie nog eens vriendelijk over zijn bolletje. “Zullen we aan het einde van de training tijdens het partijtje met die leuke nieuwe bal van jouw spelen?” Vraagt de trainer amicaal aan Luca. “Dat is ok .” Is het weerwoord van Luca.

Bij thuiskomst van de training, binnenkomend door de keukendeur ,vraagt de moeder aan zoontje Luca hoe het geweest is op de voetbalclub. “Nou, de trainer vindt jou een lieve schat en mij een heerlijk manneke en aaide over mijn hoofd  en zei dat ik een leuke bal heb gekregen.” Reageert het ventje, daarna struint Luca naar zijn kamer. Niet veel later belt Tina, zo heet de moeder van Luca, de voorzitter van de voetbalvereniging. “Zeg meneer de voorzitter , ik weet niet wat precies de bedoeling is van de trainer van Luca, maar zijn gedrag vandaag op de training van onze Luca is wel grensoverschrijdend. Hij vindt mijn zoontje een heerlijk ventje, bovendien aait hij mijn kind over zijn bolletje. De nieuwe bal, die mijn kind meebracht vond Bob, de trainer, leuk . Wat nou leuk, een bal is niet leuk, een bal is fijn, maar niet leuk. Wat bedoelt die man daarmee? Daarnaast zegt hij tegen mijn zoontje dat ik een lieve schat ben. Wat moet ik daarmee?” De voorzitter hoort het relaas van de gechoqueerde moeder geduldig aan. “Mevrouw ik stel voor dat U morgenavond naar de bestuurskamer komt rond zeven uur om samen met Bob, de trainer, en in mijn bijzijn, dit eventuele probleem uit te praten en uit de wereld te helpen. Is dat goed? Mocht er iets tussen komen dan hebben we nog contact.” “Dat is goed,”antwoord de moeder van Luca.

Daaropvolgend neemt de voorzitter contact op met de trainer van Luca en legt hem uit welk onthutsend telefoontje hij heeft gekregen van de moeder van Luca. Bob, de oefenmeester,  hoort het verslag van zijn voorzitter over het telefoongesprek met de moeder van Luca verbijsterd aan en antwoord dat hij de volgende avond zal komen om zijn argumentatie, uitleg en commentaar te geven. Het is zeven uur de volgende avond. De voorzitter heeft koffie klaar staan voor zijn uitgenodigde gasten. Tina, de moeder van Luca, arriveert als eerste en niet veel later komt ook Bob binnen. Gedrieën nemen zij plaats aan de ovale tafel in de bestuurskamer van de voetbalclub. Tina wil graag koffie, maar Bob heeft geen behoefte om koffie te drinken. De voorzitter vraagt Tina om uit te leggen wat haar dwars zit.”Nou wat mij dwars zit is het volgende. Allereerst ben ik niet de lieve schat van Bob. Ik wil niet dat een trainer zulke dingen tegen mijn zoontje zegt. Wat moet het jongetje wel niet denken. Bovendien is onze Luca geen heerlijk ventje, het is een  hartstikke goede jongen en heerlijk brengt bij mij rare gedachten naar boven. En sinds wanneer heeft een trainer het over een leuke bal. Wat steekt daarachter? En dan nog eens aaien over zijn hoofd,”  brengt Tina naar voren. De voorzitter neemt na deze aantijgingen het woord. “Ik denk dat Bob geen enkele verkeerde bedoeling heeft gehad. Noch met zijn uitspraken tegen de jongen noch met een eventuele aai over de jongen zijn hoofd. Ook kan hij geen verkeerde intenties gehad  hebben met de uitspraak lieve schat. Zulke dingen zeg je nou eenmaal zonder bijbedoelingen. Maar ik neem aan dat Bob zijn welgemeende excuses zal maken voor de datgene wat hij gedaan en gezegd heeft, toch Bob?”  Bob heeft kalm en onbewogen alles aangehoord en dan komt zijn antwoord.”Belachelijk, ik bied niks aan. Jullie zien me hier nooit meer. Doei.” Hij opent de deur van de bestuurskamer en gaat weg.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

 

Column Februari 2022

De hoekvlag
+++++++++

Al meer dan honderd jaar staat mijn familie op de hoeken van de voetbalvelden geplaatst, de hoekvlag genoemd. Een mannetje of soms een vrouwtje zet ons voor aanvang van de voetbalwedstrijd een voor een op de hoeken van het veld in de grond. In het verleden bestond mijn familie uit hout met een scherpe punt aan de onderkant zodat het mannetje of vrouwtje, lid zijnde van de vereniging,of in dienst van een ingehuurde organisatie, onze verwanten met grof geweld de klei, het zand, of het veen in kon rammen. Aangezien deze terreinhulpen gedurende de jaargetijden geregeld te maken hadden met veranderende bodemgesteldheden dokterden zij uit dat voorafgaand aan de wedstrijden een permanent gat gemaakt kon worden wat uiteindelijk resulteerde in een ronde buis die met behulp van een boormachine in de bodem geplaatst werd zodat men de vlaggenstok alleen maar in het de betreffende koker diende te steken waardoor het klassieke puntige uiteinde verdween. Het enige probleem dat zich vooral op amateurvelden voordeed was dat de beestenboel, zoals konijnen , hazen , muizen, vogels en andere gasten die profiteerden van de uitgestrektheid van het veld. Het gras en andere zaligheden van de voetbalterreinen wanneer er niet officieel gebald werd,zoals daar was en is, allerhande bodemmateriaal zand, en consumptiespul, zoals plastic werd gedropt en achtergelaten. Dit goedje wist zich op onbegrijpelijke wijze vast te hechten in het buisje waarin de stok thuishoorde.
Rondom de hoekvlag wordt een kwart cirkel gekalkt vanwaar men een hoekschop kan nemen.

De corner of hoekschop was oorspronkelijk en gewoonlijk ook de enige activiteit waarbij alle ogen van de toeschouwers en de spelers gericht waren op mijn familie, de stok met het vlaggetje, en hoe de bal op vernuftige wijze, draaiend, strak, laag, hoog, kort, of lang door de corner nemende voetballer weer in het spel gebracht zou worden.
Inmiddels zijn we in een ander voetbaltijdperk terecht gekomen. In het verleden scoorde een speler een doelpunt en van vreugde volgde een schreeuw of brul van blijdschap en zocht en omarmde men zo snel mogelijk de ploeggenoten om het doelpunt te vieren. Inmiddels arriveerden we de afgelopen veertig jaren in andere tijdfasen. Een van de belangrijkste aspecten daarin was de televisie. In een ver verleden beleefden enkel de bezoekers van de wedstrijden de euforie van een doelpunt. Later berichten verslaggevers via de radio over de ontwikkelingen tijdens de wedstrijden. En daarna bereikten de beelden van een voetbalwedstrijd de thuisblijvers. Vanaf dat moment ontwikkelde de match zich langzaamaan tot een spektakel waarbij het sportieve element ingehaald werd door een tafereel of demonstratie waar de doelpuntenmaker het ultieme aandachtspunt in beeld werd. Het aandachttrekken begon met wat zwaaien in de lucht na een doelpunt en wist zich uiteindelijk te ontplooien tot het veelvuldig bezoeken van mijn vlaggenstokfamilie in de hoek van het veld. Vooral wanneer het veld nat is van de regen of na het sproeien met water voor de wedstrijd spoeden de doelpuntenmakers zich na een gemaakte goal richting mijn stokverwanten en net voor ze aankomen vallen de spelers op hun knieën om dan net voor de paal tot stilstand te komen en de felicitaties van de ploeggenoten in ontvangst te nemen.

Soms schatten de doelpuntenscoorders de afstand verkeerd in, glijden te hard, en omstrengelen met hun kruis de harde stok wat mijn familie. Dat pijnlijk omklemmen met het kruis vinden wij stokken dan weer leuk aangezien we niet zitten te wachten op dat soort ijdel en zelfzuchtig flauwekul gedrag. Een nieuwe trend is zich aan het ontplooien. Namelijk het uit de grond trekken van mij en mijn verwanten en dan opzichtig in de rondte gaan zwaaien en zwieren alsof voetballers tegenwoordig vendeliers zijn geworden. Eveneens hebben er al wedstrijden plaatsgevonden waarbij opgefokte voetballers ons hoekvlaggen uit de grond trokken en daarmee tegenstanders te lijf gingen. Een nieuwe ontwikkeling die zich eveneens voordoet zijn de bierdouches die spelers krijgen die zich na een doelpunt richting de hoekvlag reppen waarboven zich de supporters van de tegenstander op de tribune bevinden. Hun provocerende gedrag wordt beloond met een stevig stortbad van bier. Daarnaast ontspruiten zogenaamde spontane acties zoals dansjes, koprollen, salto’s en andere circusacts. Liefst met licht uit en spot aan gericht op de ijdeltuit bij een simpele hoekschopvlag. Voetbal wordt ondergeschikt aan theater, terwijl het gaat om de bal in het netje.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Januari 2022

Halleluja stemming in het oranje
+++++++++++++++++++++++
In België stond een wiegje in Hasselt. Onder het ledikantje zorgden gemonteerde wieltjes dat de bedstee makkelijk in beweging gebracht kon worden. Zijn vader en moeder reden rondjes door de slaapkamer om het manneke in slaap te sussen wanneer het dutten niet direct wilde lukken. Waar andere ouders een beetje het kleintje op en neer wippen in hun armen of een liedje zingen kreeg het kindeke het geluid van een formule 1 motor uit een gettoblaster, natuurlijk niet zo hard als op Siverstone,wat hem meestal direct deed inslapen. Of zijn ouders er nu wel of niet serieus over nagedacht hadden, of dat zijn opa zo heette. Makkelijk en recht voor zijn raap noemden ze hun manneke : Max. Oorspronkelijk is deze naam een Latijns Amerikaanse jongensnaam en betekent de Grootste. Zullen alle maxen wel fijn vinden om te weten. Het jochie groeide op in het zuiden van ons land,alhoewel woonachtig in België. Waar andere jochies in die tijd een trapauto hadden en zich op fysieke kracht vooruit werkten reed het kereltje binnen zijn eerste levensjaren al in een gemotoriseerd kart skeltertje rondjes op de kartbaan in Genk waar hij de basis legde voor een onherroepelijk topprestatie. Zijn vader was zijn grootste fan en inspirator, wat zijn papa twee huwelijken kosten. Maar ja voor zo’n gastje die zo lekker door de bochtjes stuurt heb je wel wat over. Zeker als je al na enkele jaren vaststelt dat er voor zoonlief meer inzit dan wat er ooit door jou gepresteerd was. Het wordt een droom, een overtuiging een denkwijze om samen tot een optimaal rendement te komen zonder de menselijke en sociale aspecten uit het oog te verliezen. Gelukkig wilde het kereltje de dagdromen van zijn papa ook wel najagen en zo ontstond al snel het gezamenlijke doel: wereldkampioen worden in de grootste autoraceklasse van de wereld . Naar school gaan in Sittard noodzaakte de schoolverordening van Nederland, maar deze verplichting had geen inbreuk op de activiteiten in zijn snelle autootjes en op het sociale gedrag in zijn omgeving. Het karten werd op zestienjarige leeftijd ingeruild voor het echte autorijden. Langzaamaan , of eigenlijk heel snel ontkiemden de buitengewone, sublieme, maar ook verduivelde talenten van dit jochie achter het stuur van zo’n brullend monster wat heel hard op zijn dikke banden over de baan rijdt,eigenlijk vliegt. Zijn kwaliteiten met een racestuur zorgen ervoor dat hij spoedig beschikt over een auto passend bij zijn kaliber.

Van de zomer, nazomer, heeft Nederland in zijn totaliteit als land voor de eerste keer kunnen aanschouwen waartoe een topracer in staat is met een auto. Indien je als liefhebber, of supporter een kamertje in de buurt van het Zandvoortse circuit had kunnen vinden en een toegangsbewijs had weten te bemachtigen diende je op zijn minst een oranje shirt aan te trekken, of nog meer rare uitdossingen, om volledig uit je dak te gaan. De grootste, Max, maakte namelijk waar wat eigenlijk niemand voor mogelijk had gehouden, maar stiekem wel gehoopt. Deze jonge gast kreeg als eerste de geblokte vlag en won de wedstrijd . Zijn stoïcijnsheid en onverstoorbaarheid waren opmerkelijk tussen alle andere enthousiastelingen en malloten in de duinen.

Tegenwoordig hebben we niet zulke hoge verwachtingen en vooruitzichten aangezien ons leven voor een veel groter gedeelte dan in het verleden ingevuld wordt door omstandigheden waar we eerder van verschoond waren. Deze jonge autocoureur maakt iets in ons wakker waar we graag in willen geloven. Jeugdig, spontaan, gewoon, eerlijk, menselijk en gaan voor zijn eigen ding. Dat willen we allemaal vandaar dat iedereen, nou ja een hele hoop mensen, gekluisterd aan de buis zitten om te kijken wat hij waarmaakt zonder allerhande bemoeienis van buitenaf.
In de Verenigde Emiraten waar een miljoen mensen wonen,waarvan tachtig procent buitenlander is, wordt in Abu Dhabi sinds 2009 een formule een race gehouden. De eerste winnaar was Sebastian Vettel. Op zondag dertien december 2021 stond de belangrijkste race van het seizoen hier in dit woestijnland op stapel, De zevenvoudig wereldkampioen tegen de door de Nederlanders bejubelde Max. Het grootste gedeelte van de race was voor de oranje fans een teleurstellende en ontluisterende belevenis. Totdat in een van de laatste ronden een medecoureur zijn bolide tegen een muur kapotreed. Het hele autogebeuren werd bij elkaar geveegd en nog iets meer dan twee rondjes te gaan voor de twee besten. Max had het idee met 1-0 achtergestaan te hebben en kreeg nu zomaar twee penalty’s in de extra tijd. Het is geen voetbalwedstrijd natuurlijk, maar wel een buitenkansje. Met zijn racekar sloop hij voorbij de kampioen en werd de nieuwe kampioen. Iedereen blij in Nederland, een heleboel in ieder geval. Deze gast liet ons voor een uurtje of vierentwintig jubelen, joelen en juichen.
En dat deed goed.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

 

Column December 2021

Wisselbeleid.
++++++++++

Na de door een globale epidemie gesloten sportvelden en inmiddels gelukkig weer geopende en opnieuw gesloten voetbalvelden mochten de toeschouwers weer een plekje opzoeken langs de groene grasmatten in de herfst. Op de laatste zondag in oktober kon ik zodoende weer genieten van een voetbalwedstrijd tussen twee regionale teams uit de lagere contreien van het amateurvoetbal. Na een korte wandeling rondom het veld via de kant waar regelmatig een voetbal die niet goed gericht was de tennisbaan wist te bereiken werd er vanaf de tribune al geroepen dat  ik moest voortmaken daar de scheidsrechter het beginsignaal al had afgegeven. De tribune was redelijk bezet en uiteindelijk vond ik een plekje naast een man getooid met een uitermate fraaie welgevormde hoed. Rondom mij bevonden zich op de tribunebankjes een aantal supporters van de voetballers die op het veld ronddartelden als koeien die na een winter in de stal weer de weidegang maakten.  De twee teams speelden een lekker partijtje met elkaar en genoten zichtbaar van het feit dat zij inmiddels voor de zoveelste keer weer een balletje mochten trappen.

In de tussentijd vermaakten de toeschouwers op de tribune zich met hun beoordelingen van de wedstrijden die zij de afgelopen tijd gevolgd hadden op de televisie en bovendien wisten zij hun kundige commentaar daarop los te laten. Een van de gespreksthema’s was het wisselbeleid van de topcoaches uit de hoogste betaald voetbal afdeling in Nederland. De meningen onder de deskundige tribuneklanten sloten redelijk op elkaar aan. Onophoudelijk veranderen in het team leidde tot onduidelijkheid voor de spelers en voor de clubvolgers, de deskundigen, de analytici en de  ingewijden voor het managementbeleid. Ondertussen vorderde de wedstrijd voor de tribune en nam de thuisspelende vereniging een voorsprong. Daaropvolgend werden drie spelers na een minuut of twintig van het veld gehaald en vervangen door verse krachten waardoor het team enigszins anders kwam te staan. De uitspelende ploeg maakte daar gebruik van en schopte de gelijkmaker binnen.  Een speler kreeg en gele kaart en diende voor tien minuten rust te nemen.

Deze regel was voor mij onbekend en zou een oplossing voor buitensporig gedrag op het veld moeten zijn. De KNVB, de Koninklijk Nederlandse voetbalbond had dit ingevoerd om gemoederen en temperament te bedaren. Deze wedstrijd vroeg echter niet om ingrijpen om uit de hand lopend enthousiasme af  te koelen. In de tussentijd volgde een nieuwe wisseling van een paar spelers. Het uitvloeisel van deze verandering had tot gevolg dat het thuisteam nu zijn beste momenten had in de eerste helft en opnieuw een voorsprong nam. De bezoekers bleven overigens in dezelfde samenstelling hun wedstrijd vervolgen. Navraag van mij aan de andere voetbalaanhangers leerde me dat de KNVB een reglementswijziging had geïntroduceerd. Namelijk dat een team in de lagere regionen van het senioren amateurvoetbal onbeperkt mocht wisselen tijdens de wedstrijd. Zo gingen de partijen de rust in met een voorsprong voor de thuisclub en maakte ik een korte wandeling om daarna mijn plekkie op de tribune weer in te nemen. Inmiddels  betraden de beide ploegen, verzadigt door een kopje thee enna eventueel een plasje gedaan te hebben, opnieuw het ongelijkmatige terrein.

Tot mijn verbazing en die van andere toeschouwers had de wisselcoach opnieuw toegeslagen. Het team was opnieuw omgevormd en een van de spelers had inmiddels op drie verschillende posities gespeeld. Meerdere keren werd het team gedurende de match door elkaar gehusseld. Het gevolg van al dat transformeren oftewel omruilen zou na korte tijd zijn vruchten afwerpen, want de voorsprong van de thuisploeg werd omgezet in een achterstand van twee doelpunten en de wedstrijd ging uiteindelijk verloren. De bezoekende ploeg hield zich overigens aan de normale wijze van wisselen, twee veranderingen, en deze ploeg speelde bijna de gehele wedstrijd in een ongewijzigde opstelling. Nog geen tien jaar geleden was het bij veel voetbalverenigingen zelf zo dat coaches voor resultaat gingen en pas in de laatste minuten wanneer de buit binnen was hun twee of drie zwakste spelers nog een paar minuten mee lieten spelen. Dat was nou ook weer niet de bedoeling aangezien ook die jongens contributie betaalden. Maar om een voetbalwedstrijd te behandelen als een handbal- of basketballwedstrijd gaat te ver. Het is alsof je een kind zijn favoriete speeltje geeft en na een kwartier zegt. :”Nu even gaan zitten en toekijken en daarna mag je weer.” Dan zegt een kind :” Dan ga ik liever iets anders doen.”
Goed idee van de KNVB!!!!

Langs de kalklijn.
+++++++++++++  

 

Column November 2021

Heb jij al een club?

Om tien over tien in de ochtend arriveert, vanaf een zijweg die afgeleid is van de snelweg, praktisch geruisloos de bugatti voor de toegangspoort van het trainingscomplex bestuurd door een van de voetbalsterren die de topclub uit de hoofdstad van het grootste voetballand ter wereld, namelijk Engfranspan, rijk is. De poortwachter, uitgedost in een geelgroene clubuitmonstering met embleem waarin een luipaard is uitgewerkt, niet bepaald iets van de Zeeman, staat met een elektronisch apparaat in zijn hand waarmee hij het hek van de ingang kan openen en sluiten. Klantvriendelijk, met een knikje, begroet de portier de binnenrijdende vedette. Deze voetbalberoemdheid steekt vriendelijk zijn hand op, knikt eveneens met zijn hoofd en rijdt door naar de parkeerplaats ingericht voor het plaatsen van zijn speciale bolide en andersoortige rijvehikels. Heel langzaam, maar tot genot van de bezitter, opent de voorkant van de auto.

Het dak van de wagen maakt een terugtrekkende beweging zodat het voor de bestuurder lijkt alsof hij uit zijn bed stapt in plaats van uit een auto. Op het moment dat de ene voetbalcoryfee de met marmerbetegelde vloer van de parkeerplaats bereikt vanuit zijn bedstee arriveert op de kampeerplaats, zo groot zijn de parkeerplekken, naast hem zijn maatje van het middenveld in zijn lamborghini. Deze auto bezit alledaagse deuren die open en dicht gaan. Aldus opent een van portieren en verschijnen een paar christian louboutin schoenen met de specifieke rode zolen door de deuropening en daarna de benen gehuld in een spijkerbroek met gaten, die ook de nodige eurootjes heeft gekost en daarboven een overhemd van emanuelle maffeis in het groen zoals het voor een goed clubliefhebber betaamt. Daarboven steekt de olijke kop van de geliefde spelmaker van de club bedekt met een trendy pet die de komende tijd het straatbeeld gaat bepalen. Niet zo’n lelijke basketbalpet, maar een echte pet zoals jan met de pet die in een ver verleden droeg.

De twee voetbalmeesters zien elkaar, lopen naar elkaar toe en vuisten elkaar zoals het hoort. “Goedemorgen kerel en lekker geslapen en een beetje uitgerust van die zware wedstrijd van gisteren? Ben je nog een hapje gaan doen, of gelijk naar huis gegaan nadat we die donderpreek kregen van de voorzitter?”, vraagt de bugattiman. De lamborghiniman denkt niet na en antwoord direct;” Die man denkt dat wij altijd maar top moeten zijn. Beseft hij wel hoeveel uren wij in de gym zijn, op het veld trainen en aan wedstrijden deelnemen en niet meer dan vier weken vakantie per jaar hebben. Weet je, mijn contract loopt volgend jaar af. Het is nu november en die gast wil dat ik bijteken voor enkele jaren omdat hij altijd zo goed voor mij gezorgd heeft. Weet je hoeveel geld de club ieder jaar maakt vanuit de shirtverkoop en dan heb ik nog niet eens over de media inkomsten die over mijn rug worden binnengeharkt. Mijn zaakwaarnemer tast nu een beetje de markt af en in Itaduit, ook een mooi voetballand, hebben ze wel interesse. Bovendien een aflopend contract levert mij een hoop moneten op. Spelen we misschien volgend seizoen tegen elkaar in de champions league.” De bugattiman reageert enigszins verbaasd:”Goh, ik had eigenlijk ook gedacht dat je zou bijtekenen. We hebben het hier toch prima. Alles is tiptop geregeld. Een uitstekende ploeg en bovendien gezellig met opnieuw een kans op weer een kampioenschap. Wat wil je nog meer?” “Weet je”antwoordt de lamborghiniman.”

Ik hoorde van mijn zaakwaarnemer dat ze volgend jaar waarschijnlijk die twee toppers van onze concurrent willen kopen. Het is nog maar de vraag ,of ik dan nog voldoende aan spelen toekom en of het nog zo gezellig blijft. Kijk maar eens wie er bij ons tegenwoordig al op de bank zitten. Bovendien loop ik volgend jaar uit mijn contract en denkt mijn zaakwaarnemer dat een nieuw contract in het buitenland veel gaat opleveren. Daarnaast lijkt mij een andere competitie ook wel een leuke uitdaging en zal ik ook daar wel weer kampioen worden. We gaan het zien. En dan gisteren dat gezeik na de wedstrijd van de voorzitter omdat we twee puntjes laten liggen. Hallo, ik heb keihard gewerkt, maar elke tegenstander stelt zich zo op ons in dat het voor hen een keer in de vier maanden een topwedstrijd betreft, terwijl wij elke wedstrijd moeten winnen.” In de tussentijd hebben ze hun prachtige leren voetbaltassen uit hun cabriolets gepakt. De bugattiman slaat zijn arm om de schouder van de lamborghineman en zo wandelen de voetbaljongens naar de kleedkamers die de naam kleedkamer onwaardig zijn aangezien het gebouw waar ze binnenstappen twintig miljoen euro heeft gekost.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column Oktober 2021

Lowieke en zijn idee.
+++++++++++++++
Na een indrukwekkende en veelbelovende week Nederlands elftalvoetbal kunnen we een balans op gaan maken over opvattingen en ideeën die de oude- nieuwe bondscoach in onze gedachtewereld en voetbalvisie heeft achtergelaten. Vandaar dat het een goed idee lijkt om eens een analyse op de werkwijze van van van Gaal los te laten. Meneer van Gaal is vanuit het verleden pedagogisch en didactisch onderlegd. Hij heeft geleerd en aangetoond op welke manier je topsporters kunt opvoeden en daarnaast onderricht hij spelers de finesses van zijn eigen voetbalovertuiging.

Na de drie recentelijk gepeelde wedstrijden van het Nederlands elftal tegen Noorwegen, Montenegro en Turkije had Louis het meest genoten van de teamgeest. Een werkproces uitgezet door hemzelf voor het bevorderen van opvatting, bewustwording en karakter. Bovendien zijn stokpaardje. De groep snotapen die eerst door hem werden afgedaan als een stelletje verwende gasten hadden zijn werkwijze geaccepteerd en daarnaar gehandeld zoals overigens in de wedstrijden te zien was. De spelers hadden vooral in de wedstrijd tegen de onmachtige Turken pressievoetbal op de mat gelegd dat vooralsnog ongeëvenaard was. Een goede leermeester zal zeggen dat er altijd ruimte voor verbetering is zoals ook van Gaal deed, maar dat is onderdeel van het proces wat voor de komende tijd wordt uitgezet. Een van zijn basisprincipes is het winnen van vertrouwen. Daarvoor dien je vanuit jezelf durven te investeren. Een van zijn elementen in deze werkwijze is eerlijk en duidelijk te zijn naar zijn spelers, zoals het een goede meester betaamt. Bovendien houdt dat automatisch in dat je ook luistert naar wat de jongens naar voren brengen aan argumenten en ideeën. Een bijkomende zienswijze die hem siert is het idee dat zijn team een voetbal speelt wat bij de toeschouwers in de herinnering blijft leven over lengte van jaren. Automatisch staat dat voor een speelwijze die attractief dient te zijn.

Toeschouwers komen in principe naar de voetbalstadions om vermaakt te worden. Vanzelfsprekend zullen deze voetbalsupporters terugdenken en onthouden wanneer zij getuige geweest zijn van spraakmakend en attractief voetbal. Niet de eenheidsworst die tegenwoordig zo vaak aan de voetballiefhebbers wordt voorgeschoteld. Een dikke tien jaar geleden hanteerde onze Louis nog het idee dat mooi spelen belangrijker was dan winnen aangezien aantrekkelijk voetbal bij de kijkers langer in herinnering blijft. Dit idee heeft onze redder inmiddels achter zich gelaten. Dat oude inzicht heeft hij inmiddels vervangen door: uiteindelijk resultaat. Presteren op het niveau waarop zijn teams acteren is het ultieme onderdeel van het spelletje. Oefening baart kunst, maar dan is het zaak om effectief te trainen om uiteindelijk je prestatiecurve te verbeteren. Oefenen om het oefenen levert niks op. Dat is het niveau waarop amateurs zich manifesteren. In topsport wordt meer verwacht en is ook meer kennis aanwezig. Vandaar de grote begeleidingsgroep die van Gaal om zich heen heeft samengebracht. Een andere opmerkelijke opvatting die in deze huidige tijd past betreft de begeleiding van het individu. Naar zijn idee gaat de maatschappelijk ontwikkeling in tegen de visie om teamsport zo optimaal mogelijk te bedrijven. Men accepteert als speler niet zonder meer de mening van de trainer . Daarom dient alles wat je zegt of doet tegenover een team onderbouwd te worden. Deze ontwikkeling vraagt extra energie van degene die voor de groep staat in vergelijking met een jaar of twintig geleden. Een van de basis uitgangspunten van Louis is dat het team belangrijker is dan de het individu. Om je team zo goed mogelijk te laten functioneren is het van belang om je te verdiepen in het karakter en het talent van de persoon die je coacht. Door deze principes te hanteren begrijp je de sporter beter en wordt het gemakkelijker om doelbewust de speler te helpen zich te verbeteren. Bovendien kun je een aantal toepassingen die de bondscoach hanteert ook zo loslaten op je eigen dagelijkse leefwijze en wie weet kun je er profijt uit halen.

Wanneer je al die denkbeelden, standpunten en opvattingen van meneer van Gaal op een rijtje zet kom je tot een bepaalde conclusie. Namelijk dat de optelsom van al de uitgangspunten veel overeenkomsten vertoont met de absolute grootheid in de voetbalwereld, namelijk Johan Cruijff. Wat zou het leuk geweest zijn indien die twee eens met elkaar gebrainstormd hadden over hun opvattingen gezeten aan een tafeltje bekeken door miljoenen geïnteresseerde toeschouwers.
Maar ja zelfverzekerde ego’s, dat valt niet mee.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column September 2021

Het komt naar huis, it ’s coming home
++++++++++++++++++++++++++++
Aan de overkant van het grote Kanaal hadden de Engelsen zich zo verheugd op een nieuwe bevestiging van hun suprematie, heerschappij in het Europese voetbalfirmament.

Het was in 1966 dat Engeland de Wereldcup won omdat er langs de zijlijn een bijziende Rus meende dat de bal de doellijn van de tegenstander had gepasseerd terwijl latere televisiebeelden vaststelden dat zelfs zonder bril nog te zien was dat er nooit voor een geldig doelpunt gefloten had mogen worden. Maar ja zoals toen en later nog meermaals werd vastgesteld heeft de thuisploeg altijd een licht voordeel bij inschatting of wel of niet sprake is van bevooroordeelde vaststelling. Afijn de Engelsen gingen er vervolgens van tussen met de Wereldbeker en lieten de West- Duitsers gefrustreerd achter op Wembley.

En de zelfbenoemde uitvinders van het spelletje voetbal kroonden zich voor de eerste en vooralsnog laatste keer tot de beste voetbalnatie van de wereld. Daaropvolgend trachten ze uiteraard bij volgende kampioenschappen opnieuw hun zelfbenoemde kwaliteiten om te zetten in het veroveren van nog een beker als Europees kampioen, of eventueel wereldkampioen. Het mocht niet meer zo wezen, wel werd hier en daar nog een cupje in Europa gewonnen, maar dat was het dan wel.

Tot 1996, want de Europese voetbalbond had de rechten om een kampioenschap in Engeland te organiseren toegewezen aan de voetbalnatie die naar een originele voetbaltitel snakte. Iedereen op het eiland blij. En in de euforie bedacht de voetbalbond dat een gemeenzaam lijflied zeker niet mocht ontbreken. Het liedje “three lions” ,“Het komt naar huis, it’s coming home heeft een bitter bijsmaakje dat riekt naar arrogantie. Het is niks anders dan teruggrijpen naar de nostalgie van 1966 en alle prutsresultaten die de zelfbenoemde voetbalnatie zich naderhand heeft ingebeeld. De Engelsen waren in 1996 overtuigd van hun kwaliteiten op technisch en tactisch voetbalgebied dat het niet fout kon gaan. Het was de huidige coach Southgate die in de halve finale tegen uitgerekend de Duitsers de beslissende penalty miste. Jammer genoeg geen kampioen in 1996. En dat terwijl het voetbal onderdak vond in Engeland. En dit jaar, 2021, kwam voetbal opnieuw thuis en ook hun tophit.

Gezien het feit dat de Engelse league de meest bekeken en ook best betaalde profcompetitie ter wereld is meenden de eilandbewoners dat het niet anders kon zijn dan dat zij met hun supervoetballers wel eventjes de titel zouden gaan halen. Daarvoor kregen ze een geweldig schema gegund door de UEFA. Allemaal thuiswedstrijden en voorafgaand aan de eventuele finale in het thuisland een uitwedstrijd in Rome, Italië.
Zoals de meeste coaches hanteerde ook coach Southgate, de penaltymisser, en systeem van behouden , behoeden en overhouden. Zijn spelopvatting toonde weinig durf, bravoure en brutaliteit zodat in zijn ploeg de voetballers begiftigd met technische kwaliteiten ontbraken en de fysieke reuzen en hardlopers de boventoon voerden. Eerst verdedigend maar dichthouden en dan kijken of er voorin een gaatje zou ontstaan. Een doelpuntje meepikken en dan achter de zaak dichttimmeren met twee trolleybussen. Zoals in de voorgaande wedstrijden natuurlijk ook in de finale een dravend spitsje en daarachter nog een aanvaller geposteerd die niet wist wat hij moest doen en daarachter dan de twee muren van opgeteld acht maal een hoop spiergeweld zonder plan. De begenadigde voetballers mochten opdraven even voor het einde van reguliere wedstrijd toen het er naar uitzag dat het pleit beslecht moest worden middels de loterij die penalty schieten heet. Verstandiger was het geweest om die pure jonge begenadigde voetballertjes eerder te laten ballen tegen de Italiaanse veteranen. Nu mochten deze drie jeugdige gastjes zonder dat ze voldoende voetbalgevoel hadden kunnen ontwikkelen in wedstrijdminuten aanleggen voor de strafschoppen. En dat tegen een Azurri keeper die bijkans onverslaanbaar leek. Dom Engels coachje. Op de training een penalty nemen is echt wel wat anders dan in een Europese finale. Dat mocht je die jonge onervaren jongens niet aandoen daarvoor had je die geroutineerde spiergebundelde mannetjesputters op moeten laten opdraaien.

En weer geen winst ook al meenden de Kanaaleilanders dat men nog zo goed was. Bovendien kregen die penaltymissende jochies nog een hoop vuilspuiterij over zich heen van allerhande gefrustreerde idioten die middels de media anoniem hun gram meenden te moeten halen.
“It’s coming home”, voorlopig nog niet.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Juni 2021

De Europese beker met de grote oren
+++++++++++++++++++++++++++

Tijdens de tweede wereldoorlog werd er in Nederland niet georganiseerd gevoetbald. Alle competities lagen stil. Tot 1954 werd de kampioen van Nederland gekroond na een competitie tussen de verschillende landelijke afdelingen die hoofdklassen genoemd werden. Vanaf 1954 werd het betaalde voetbal in Nederland na een hoop gedoe ingevoerd. Met ingang van seizoen 1956/1957 werd de eredivisie ingevoerd en de kampioen was gelijk landskampioen. Ajax dus sindsdien 35 maal.

Al snel na de tweede wereldoorlog werd er in Zuid-Amerika al een landskampioenentoernooi georganiseerd. Een sportverslaggever van de Franse krant L’Equipe deed in Frankrijk verslag van dat Zuid-Amerikaanse evenement en samen met een andere sportverslaggever werkten ze een plan uit voor een soortgelijke competitie in Europa. De Union For European Football, UEFA, ging akkoord en het kampioenenbal was geboren en ging van start. De landskampioenen van Europa konden zich vanaf 1955 inschrijven voor het Europacup I toernooi. In eerste instantie werd een knock-out systeem gehanteerd en bleven de twee besten over voor de uiteindelijke finale. Bovendien speelde zeker in de beginjaren van het kampioenenbal de clubs voornamelijk met voetballers van eigen bodem. De Spaanse kampioen met Spanjaarden, De Nederlandse kampioen met Nederlanders, de Zweedse kampioen met Zweden en ga zo maar door.

In 1992 veranderde de opzet van het toernooi en werd de groepsfase geïntroduceerd. En vanaf 1997 mochten ook de niet kampioenen van een land meedoen op basis van nieuwe puntensystemen. Vanaf dat moment ging het financiële verhaal een steeds grotere rol spelen. Vanaf de zeventiger jaren ontwikkelden zich de internationale transfers van topspelers. De beste spelers van een land vertrokken naar de hoogst biedende club, oftewel de clubs met het meeste geld. Ook ging de media een steeds grotere rol spelen. Was het in de zeventiger jaren en wat later nog zo dat eerst het stadion vol moest zitten met supporters en andere liefhebbers voordat wij, de thuisblijvende Nederlanders, een Europa Cup wedstrijd konden bekijken en mee konden beleven. Tegenwoordig betalen de zendgemachtigden en de sponsors de deelnemende clubs en vooral de UEFA zoveel geld dat de bezoekers in de stadions een minimale bijdrage leveren aan het totale financiële pakket van de Europese wedstrijd.

Met de intrede, vanaf seizoen 1992-1993, van het grote geld veranderde ook de opzet van de Europa Cup. In de daaropvolgende jaren werd de structuur omgezet in het voordeel van de grote en vooral kapitaalkrachtige landen. Het werd een kwestie van puntjes verzamelen. En wie de meeste puntjes verzamelde had de meeste deelnemers. De rijkste clubs konden de beste spelers kopen en werden gesponsord door gigantische televisiecontracten en  verzamelden zodoende de meeste puntjes. Momenteel kun je met een beetje verstand van voetbal al voorspellen welke acht clubs de komende drie jaar zeker de  groepsfase gaan halen. Daar zullen geen clubs uit Oostenrijk bij zitten.
Tijdens het jaarcongres in 2020 maakte de voorzitter van de UEFA, Ceferin, bekent dat de inkomsten in de afgelopen vier jaar 15 miljard bedroegen. In 1998 gingen er in Europa al stemmen op om een super league te beginnen, maar daar stak de UEFA een stokje voor door de deelname aan de Champions League uit te breiden. En afgelopen april 2021 kwam de mededeling van een twaalftal topclubs uit Europa voor de opzet van een Super League met een omzet van 10 miljard euro per jaar uit televisierechten en sponsorgeld. Daar staat het verhaal van UEFA tegenover van vijf miljard per jaar. Voor wie is het nu eigenlijk een buitenkansje en voor wie zeker niet. In het verleden moesten de stadions vol zitten voor we thuis op de bank naar een belangrijke voetbalwedstrijd op de telvisie konden kijken en nu moeten we thuiszittend steeds meer gaan betalen om naar een voetbalwedstrijd te kunnen kijken. De mogelijkheid om een kijkwedstrijdje uit het gigantische aanbod te pikken wordt wel steeds groter, maar of de kwaliteit nou zoveel beter gaat worden daar kun je je vraagtekens achter zetten aangezien het resultaat de boventoon voert en verliezen eigenlijk niet meer toegestaan is.

Langs de kalklijn
++++++++++++

 

Column Mei 2021

Evaluatie covidseizoen 2020-2021
+++++++++++++++++++++++++

De technisch manager en zijn voorzitter hadden met elkaar afgesproken ergens onder een boom midden in het plaatselijk park zodat  beiden afstand konden houden zoals opgedragen door het landsbestuur.
Met veel bravoure in de nieuwe selectie en met de nodige bruikbare gevoelens en intenties was het vaandelteam in september de voetbalcompetitie gestart. Met een nieuw aangestelde trainer-coach. Daarnaast de oude elftalbegeleider die al jaren zijn mannetje stond. Bovendien een ervaren door de wol geverfde hulpclubtrainer voor de broodnodige adviezen in het kader van de achtergrondinformatie over  hoe de spelers te benaderen. En uiteraard de altijd aanwezige sportmasseur, verzorger die in de dug-out zit en het veld inrent wanneer er iemand geblesseerd is. Tegenwoordig schreeuwen de spelers het uit wanneer ze zelfs niet geraakt worden en bij een licht tikje vallen ze neer en slaan ze met hun handen op het gras alsof ze op djembeles hebben gezeten en op het veld hun ingestudeerde djembecursus in praktijk moeten brengen. Ook zie je tegenwoordig spelers met acute verlammingsverschijnselen plotsklaps in beeld verschijnen. Deze arme zielen zitten dan wezenloos en hulpeloos op hun gat ergens op het veld waar de rest niet aan het voetballen is en wachten tot eerste hulp geboden wordt.
Na een week of vijf lekker voetballen waren de  voetbalcompetitieactiviteiten in Nederland beëindigd, want de coronapandemie zorgde voor een directe algehele competitiestop.
De resultaten voor de club waren in dat korte tijdbestek niet bemoedigend geweest ondanks de euforie die aan het begin van de competitie zich meester had gemaakt van de clubvolgers. De drie wedstrijden waarmee het seizoen startte leverden nul punten op en het ergste van alles was dat er door de jongens, waarvan de verwachtingen zo hoog gespannen waren, geen doelpuntje gescoord werd. Onderaan bungelen na drie weken is niet leuk voor supporters en bestuur en direct ontstaat er bij een aantal van de beleidsmedewerkers bezorgdheid, onrust en nervositeit. De twee volgende wedstrijden waren in zoverre bemoedigend dat er een doelpunt werd gescoord. In de vierde partij gebeurde dat, maar met drie tegendoelpunten schoot dat niks op en weer nul punten. De vijfde wedstrijd leverde een magere nul nul op. En na dit desastreuze begin van de competitie sloeg het gevreesde virus toe. Alle sportactiviteiten in Nederland werden in oktober op advies van mensen die er verstand van hebben voor onbepaalde tijd stilgelegd.
En zo zaten vandaag negen manden later op een dag in mei de twee bestuursafgevaardigden op een bankje onder een beukenboom op een van de plaatselijke pleintjes om de voetbaltoekomst van hun club te bespreken. De voorzitter trapte af:”De selectie traint sinds kort weer in kleine groepjes. Het valt mij wel op dat een aantal spelers flink aan gewicht hebben gewonnen. Bovendien maak ik me ernstige zorgen over de conditionele ontwikkelingen. Als die gasten al na een aantal rondjes rond het veld rennen en dan puffend en hijgend als oude paarden over de omheinig hangen is dat niet best . Het begin van de competitie was ook niet om over naar huis te schrijven. Ik vraag me af hoe dat seizoen geëindigd zou zijn. Daarnaast hebben we helemaal niet kunnen zien of zich bij de jeugd nog wat talenten aan zouden bieden. Eigenlijk vond ik dat in die eerste paar wedstrijden vooral de jongeren veel indruk maakten ondanks al die inmaak potjes die we hadden. Die oude spelers zijn weer een jaar ouder en zeker ook een stuk stijver  wanneer we dadelijk in september weer beginnen. Misschien moeten we de trainer opdragen om maar een paar van die ouderen te vervangen door wat jong bloed. De jongeren tot zevenentwintig hebben al wat langer kunnen trainen. “”Nou meneer de voorzitter”, sprak de voetbaltechnische manager. “Misschien zou U zich eens wat op de vlakte kunnen houden. Naar mijn idee kunnen we het beste beginnen zoals we afgelopen jaar gestopt zijn. En dan bedoel ik niet met verliezen, maar met dezelfde groep. Vooralsnog heb ik geen idee wat er in augustus wel of niet kan en hoe we met de nieuwe jongeren moeten omgaan die naar de senioren komen. De trainer lag ondanks de minimale resultaten goed in de groep en de sfeer was goed. Naar mijn idee is daar niet zoveel aan veranderd wat ik de afgelopen week heb gezien tijdens de eerste trainingen na de coronastop.” “Ok,” zei de voorzitter, “Jij bent de technische baas, doe maar wat je goeddunkt.  Vergeet echter niet dat ik uiteindelijk eindverantwoordelijke ben en daar naar zal handelen zodra mij verkeerde signalen bereiken.”
Op die manier eindigde hun gesprek onder de boom waarbij zij terugblikten.
En zo liggen bijvoorbeeld de machtsstructuren bij vele clubs.  En voor dezelfde dilemma’s worden de komende tijd veel verenigingen geplaatst en kunnen diverse oplossingen gecreëerd worden.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column April 2021

Voetbalverbroedering
++++++++++++++++
In je leven maak op allerlei gebied je keuzes betreffende scholen, fietsen, meisjes, huizen, steden, eten, vakanties en ook je favoriete club. De voetbalsport heb je gekozen als je meest populaire sportactiviteit. Van huis uit krijg je dan adviezen, inspiratie en aanbevelingen mee om voorkeuren te creëren voor jezelf. Je huisgenoten en anderen uit je directe omgeving beïnvloeden je door het opperen van suggesties over hun eigen voorliefde. Zo ging dat vroeger in een tijdperk zonder internetmedia. De telefoon is vandaag de dag een nieuw hulpmiddel om geïnfluenceerd te worden. Op grond van al die aanbevelingen kies je dan voor een club waar je wilt gaan voetballen. Daarnaast kies je vaak ook nog de favoriete club waarvoor je zou willen voetballen, maar door je beperkte voetbalcapaciteiten is dat niet mogelijk. Op de televisie zie je de belangrijke wedstrijden en samenvattingen van de Nederlandse clubs en ben je uiterst geïnteresseerd in het resultaat van je geliefkoosde voetbalclubje.

Een goede vriend van me met een rood- wit gekleurd hart gedoopt in het virus van het Eindhovense PSV en al jarenlang in het bezit van een seizoenskaart beschikte over een bevoorrechte zitplaats met direct zicht op de middenlijn. Deze makker verraste me voor mijn verjaardag. Zijn PSV maatje ook in het bezit van een seizoenkaart kon niet van de partij zijn bij de eerstvolgende topwedstrijd. Dus kreeg ik met mijn rood- witte ziel kloppend voor het Amsterdamse Ajax een uitnodiging om samen met mijn kameraad de topper tussen de twee Nederlandse grootmachten in het Philips stadion bij te wonen. Het was een koude zondag midden februari in 1998. Met de auto pikte ik mijn tribunemetgezel op en parkeerde ik de wagen op een kwartiertje lopen van het PSV stadion. Afdalend via de treden op de tribune naar de plek waar we zouden gaan genieten van een topwedstrijd genoot ik van het geweldige uitzicht in deze voetbalschouwburg. De toegewijde toeschouwers bij wie vol verwachting hun hart klopte. Deze liefhebbers waarvan sommigen uitgedost met een PSV sjaaltje en een enkeling gekleed in een PSV shirt bespraken met elkaar de te verwachten uitslag. De uitmonstering van supporters was in die tijd nog niet zo carnavalesk als tegenwoordig. Via een speciale ingang werden de supporters van de tegenstander, Ajax, in een hoek van het stadion ondergebracht. Met gejoel en afkeurende handgebaren werden deze gasten door het thuispubliek ontvangen. Naast mijn vriend nam ik plaats en keek eens rond. De om mij heen vertoevende mannen, praktisch geen vrouw te zien, keken mij wantrouwig aan. Ik voelde ze denken : wie was die rare snuiter meegebracht door de vaste tribuneklant. Bovendien stelden de dichtstbijzijnde toeschouwers vast dat ik wel erg veel belangstelling had voor de warming-up van Ajax.

De wedstrijd begon en het publiek was vanzelfsprekend uitermate op de hand van de thuisploeg wat zich uitte in scheldpartijen, aanmoedigingen, toejuichingen en de scheidsrechter afbranden. Zeker toen Ajax halverwege de eerste helft een voorsprong nam. Het doelpunt van mijn cluppie bracht mij een hoop euforie, maar ik kon niks anders dan inwendig hard “yes”roepen en mijn vuisten in elkaar knijpen. Om mij heen heerste ongeloof, kwaadheid en frustratie en die krachten moest ik maar niet provoceren door luid juichend op te springen. Dus bleef ik maar zitten en was blij. De wedstrijd bleef spannend en leuk. Een kwartier voor tijd maakte PSV een doelpunt. De stand was gelijk tot vreugde van de om me heen springende en krijsende menigte. De gemoederen van de thuissupporters werden enigszins gekalmeerd en tevreden gesteld. Voor mij was dat tegendoelpunt natuurlijk teleurstellend. En een paar gasten voor, achter en naast mij spieden zijdelings achterdochtig naar mijn gedrag. Mijn PSV maat die al jaren met deze supporters naar de PSV wedstrijden keek deed de aanwezige tribuneklantenbezoekers in het duister tasten wat mij betreft. Na afloop van de in 1-1 gelijk geëindigde leuke voetbalpot liepen we samen content naar de auto. Het valt niet mee om als eenling terecht te komen in een groep die niet dezelfde belangen herbergt als jouw overtuiging. Blijkbaar is het optrekken van een mistgordijn voldoende om de andere groep in vertwijfeling achter laten. Nog leuker zou het zijn om samen naar het voetballen te kijken.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

https://www.voetbal.com/wedstrijdverslag/eredivisie-1997-1998-psv-eindhoven-afc-ajax/

Column Maart 2021

Sportiviteit
+++++++++

Net nu Nederland zucht onder het juk van afgegrendelde  sportmogelijkheden, minimale contacten en het uitstellen van competitieactiviteiten zal het niet meevallen om je te buigen over de aanverwante zaken die aan sporten verbonden zijn zoals sportief gedrag.
Gedurende vele jaren stond ik  in het veld, was ik langs de lijn actief was als coach, of zat ik simpelweg op de tribune als supporter. Als volger van allerlei wedstrijden was ik toch vooral liefhebber met eventueel sympathieën voor een uitgekozen favoriet of favorieten. Het genieten van exceptionele kwaliteiten bezorgde mij natuurlijk extra plezier tijdens en na afloop van de krachtmeting tussen twee of meerdere sporters. Uiteindelijk stond plezier en de liefde voor de sportbij mij op de eerste plaats. Het uitgangspunt is en blijft om prettig en met voldoening met elkaar bezig te zijn op welk niveau dan ook.

In 2018 heeft het Mulier Instituut door een aantal medewerkers laten uitzoeken hoe het is gesteld met de sportiviteit onder de Nederlandse teamsporters. Geconcludeerd werd dat het gemiddelde gedrag van de sporters normaliter sportief tot zeer positief te noemen is. Opvallend om te zien was dat kinderen, vrouwen en volleyballers veel positiefs laten zien. Dat sportieve gedrag bij deze sporters uitte zich in bijvoorbeeld in omhelzen, complimenteren, aanmoedigen en excuses aanbieden. Buitensporig of abnormaal gedrag komt vanzelfsprekend ook voor, maar het vormt niet meer dan tien procent van het totaal. Van die tien procent was acht procent zogenaamd geel gedrag. Bijvoorbeeld tijdrekken, hoofdschudden of een wegwerpgebaar maken. Blijft dus over twee procent extreem gedrag. En dit negatieve gedrag manifesteerde zich onder andere in slaan, schoppen, uitschelden, bijten, duwen en trekken.

Een ander element wat ook werd onderzocht was de factor duur van de wedstrijd en thuis of uit spelen. Tijdens het verloop van een wedstrijd verandert het gedrag omdat de spanning mee gaat spelen. Het kan geen kwaad om de gemoederen te kalmeren door pauzes in te passen. Zodra de temperaturen omhoog gaan kunnen drinkmomenten ingelast worden. Niet alleen om te drinken, maar ook om even te luisteren naar geruststellende woorden van iemand die tot kalmte maant. Nog een mogelijkheid waarvan gebruik gemaakt kan worden zijn wisselmomenten. Hopelijk heeft een coach en eventueel zijn begeleidend team in de smiezen wanneer zaken uit de hand dreigen te lopen zodat de juiste beslissingen genomen kunnen worden. Een ander aanwezig bestanddeel betreft de supporters langs het veld of op de tribune. Vertonen deze fans bewonderend dan wel fanatiek gedrag dan kan deze houding zoals die zich naast het veld manifesteert overslaan op de sporters in het veld. Prettige supporters bezorgen de sporters en de andere aanwezigen een gezellig en aangenaam verloop van een wedstrijd. Daarentegen verpesten fanatiekelingen en maniakken de sportwedstrijd vooral voor alle andere bezoekers, eveneens voor de spelende teams en ook voor zichzelf. Op alle niveaus lopen wedstrijden uit de hand. Niet alleen bij de kleintjes, maar ook bij groten. Bij volwassenen is de impact veel groter aangezien de media daar meteen een rol in gaat spelen. Elke supporter, liefhebber heeft dus eigenlijk een voorbeeldfunctie. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Uitspelende teams hebben meer spanning dan een team wat thuis speelt. Dat is normaal aangezien iedereen zich in zijn eigen omgeving prettiger voelt dan op een ander. Een team dat aan het verliezen is zal tegen het einde van een wedstrijd meer spanning ondervinden dan een winnend team. Ook hiervan zijn voorbeelden te over. Sla op maandag de krant maar open, of kijk zondagavond naar de wedstrijdverslagen op televisie en  internet.
Maar het allerbelangrijkste van al deze onderbouwing over sportiviteit blijft toch dat er over het algemeen sprake is van een positief wedstrijdverloop in Nederland en dat op elk niveau. Daar houden we ons aan vast en daar blijven we aan werken.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Februari 2021

Voetbalstop
+++++++++

Op mijn oude goed onderhouden fiets trapte ik met een gestroomlijnde rug de brug op . Over mijn stuur kijkend zag ik dat achter de reling van het viaduct de waterspetters hoog opspatten doordat een schip met zijn boeg het donkere water in het kanaal doorsneed. Na dit schouwspel waargenomen te hebben diende ik nu mijn aandacht te vestigen op de lichte afdaling vanaf de brug naar de afslag richting sportpark de Hut. Op de provinciale weg van Aarle-Rixtel naar Bakel reed weinig verkeer. Een auto kwam van links, een tractor met daarachter een kleine vrachtwagen reed op de rechter weghelft. Voor de rest was in de verre omtrek niks aan andere vervoersmiddelen te bekennen. Komend vanaf de kruising onderaan de brug sloeg ik linksaf richting de Brabantse Kluis over de verharde weg. Op het hoekje bij de parkeerplaats trok ik mijn remmen aan en stopte. Voor mij lagen de verlaten trainingsvelden van ASV ’33.

Het korte groene gras lag er voor de tijd van het jaar onberispelijk bij. Waar normaal gesproken de doelen staan met daarvoor een uitgetrapte zwarte zandoppervlakte bevond zich nu gewoon een mooi in stand gehouden grasveld. Alle trainingsvelden lagen er in optima forma bij voor de tijd van het jaar. Aan de randen van de velden stonden de ongebruikte doeltjes voor het spelen van kleine onderlinge partijtjes. Tegen een van de lichtmasten op het midden van het terrein waren de andere grotere doelen verzameld. Tot mijn genoegen zag ik in de hoek van het sportcomplex een aantal wat oudere jongens met een bal een spelletje spelen. Dik ingepakt tegen de kou liet de ene ploeg de leren knikker rondgaan van de ene naar de andere medespeler in het partijtje. Alhoewel hun hoofden verstopt waren in de capuchons van hun hoodies kon ik de spelers horen genieten van hun voetbalpotje. Schaterlachend, misbaar makend, elkaar voor de gek houdend en proberend de tegenstander te tunnelen vermaakten de jongens zich opperbest. Een minuut of zeven heb ik het voetbalschouwspel gevolgd tot het moment dat mijn tenen aangaven dat zij onder een minder prettig temperatuurniveau zouden geraken.

Ik nam weer plaats op mijn zadel en vervolgde mijn weg richting Gemert. Op de hoek van de trainingsvelden passeerde ik het verlaten kassahuisje dat als laatste historisch rekwisiet was achtergebleven nadat het nieuwe kanaal de voetbalclub ASV’33 op afstand van het dorp plaatste. Vanaf dat punt zag ik pas hoe desolaat een voetbalterrein met kantine, kleedkamers en tribune eruitzag zonder de benodigde clubleden. Geen vlaggenstokhouders met wapperende vlaggen gestuwd door een alledaags windje. Geen ouders verzameld onder het afdakje waar niet meer gerookt mag worden en zonder de aangedikte verhalen over de geweldige ontwikkeling van hun kinderen tijdens de laatste wedstrijd. Geen clubje oude mannen die doordeweeks de verzorging van alle velden, kleedkamers en andere ruimtes onderhouden. Geen trainers waarvan verwacht wordt dat zij ervoor zorgen dat hun pupillen op een prettige manier bij hun cluppie bezig gehouden worden. Geen barkeeper om voor het natje en droogje te zorgen en die bovendien ook nog eens als vraagbak aanwezig is bij onduidelijke kwesties.

Afgelopen zaterdag was het trainingsveld bezet  geweest met de kleinste pupillen op afstand gecommandeerd door hun begeleiders. Vanuit mijn auto zag ik de kleine mannekes met hun korte beentjes achter grote ballen aanhollen. Vooralsnog de enige waarneembare activiteiten op het veld. Echter zo kleinschalig dat de ouderen zich er uit frustratie bijna aan gaan ergeren.  De tijd van de winterstop die normaal gesproken even voor de kerstdagen begint was al ver voor de winterse feestdagen vervangen door een voetbalstop. Een ontwikkelingsstadium of een besmet tijdperk zonder voetbal dat vooralsnog onbekend was en is. Op een gegeven moment eindigt deze troosteloze toestand en dan ?
Ja wat dan?

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Januari 2021

Onderzoek
++++++++

De afgelopen nacht voelde mijn lijf beurtelings koud en warm aan alsof ik dan weer koorts had en dan weer niet. Ik stond ook op met een lichte hoofdpijn. In deze tijd van virusactualiteit leek het mezelf en mijn omgeving verstandig om de ziekterisico’s voor mijn leefkringetje en voor mezelf zo goed mogelijk te beperken. Op de telefoon zocht ik naar het afsprakennummer om me, betaald door de overheid, te laten testen op eventuele aanwezigheid van kwaadaardige ziektekiemen. Door een vriendelijke meneer werden mij een aantal vragen voorgelegd. Na mijn antwoorden geanalyseerd te hebben adviseerde deze jongeman mij om een afspraak te maken voor een test. Op basis van een aantal persoonsgegevens werd mij een adres gegeven waar ik me de volgende dag om tien uur mocht melden.

Een dikke vierentwintig uur later reed ik in mijn groene voertuig naar de mij toegewezen parkeergarage. Voor de ingang stond een rij auto’s te wachten totdat ze mochten afdalen in de ondergrondse autostalling. Bij de slagboom stond een man in een goed zichtbaar geel waarschuwingspak en hield iedere wagen aan. Op het moment dat ik mijn auto naast hem tot stilstand bracht wilde hij me informeren. Dus draaide ik mijn raampje open. Behulpzaam en beleefd sprak hij mij aan: “Goedemorgen, meneer. Sorry, dat het wat langer duurt, maar we hebben een stroomstoring gehad.” Kan gebeuren, geen probleem”was mijn reactie. “Wilt u doorrijden tot de stopstreep. Zodra ik een teken geef kunt u naar beneden rijden en aansluiten. De rest wijst zichzelf. En nog een fijne dag.” Vriendelijk dank en voor u ook een fijne dag. “ reageerde ik.

Tijdens het wachten luisterde ik in mijn voertuig naar een lekker stukje muziek dat uit mijn speakers weerklonk. Ook legde ik op de stoel naast mij alles klaar wat voor de registratie van de test nodig was. Na een minuut of zeven werd er op mijn raam getikt door de man die me te woord had gestaan. Ik mocht mijn weg vervolgen. In de eerste versnelling reed ik naar beneden de parkeergarage in. Daar aangekomen werd ik opgevangen door een mevrouw verstopt achter een spatglas wat met een band op haar hoofd was bevestigd en achter het plexiglas was haar gezichtsuitdrukking verstopt achter een mondkapje. Ik stopte om haar aanwijzingen aan te horen en op te volgen. Eerst moest ik nog even wachten zodat ik de tijd kreeg om deze bizarre onwerkelijke omgeving in me op te nemen. De temperatuur schommelde hier beneden in deze kelder rond de nul graden. De parkeergarage was nu een koud betonnen leeg labyrint. Een futuristische verzamelplaats voor bezigheden die verstopt dienden te blijven voor de buitenwereld. Een gebied zoals ik die ooit zag in utopische films. De mevrouw vertelde me dat ik kon doorrijden naar gang vier die aangegeven was met een groen licht. Voordat ik bij gang vier aanbelande passeerde ik eerst de andere gangen waarin tafels stonden opgesteld met daarop uitgestald allerhande vreemd gerei. Om gang vier in te rijden diende ik eerst over een hoge drempel te rijden zodat ik bijna geen snelheid meer had voordat ik arriveerde bij een tafel waar een viertal futuristische ruimtevaartgasten stonden.

Uitgedost in witte pakken, zoals je die bij rampen ziet, vingen deze wezens mij op. Ik stopte en draaide mijn raampje open. Een van de pakken kwam naar mij toe. Het bleek een vrouw te zijn. Haar gezicht verstopt achter weer zo’n, intussen bij mij bekend, plexiglas. Ook deze persoon was voorkomend. En vriendelijk sprak zij mij aan. “Mag ik wat gegevens van u om te zien of u een afspraak heeft?” Ik informeerde haar over het gevraagde. Op de tafel stond een computer en een van de andere pakken tikte de gegevens in. Ik stond geregistreerd dus de test kon worden afgenomen. Eerst kreeg ik een papieren zakdoek toegestopt met het verzoek mijn neus te snuiten. Daarna haalde de vrouw wat weg van de tafel. Bij mij gekomen zag ik dat het twee lange witte staafjes waren van ongeveer zeven centimeter. “Deze ga ik in uw keel steken. Het kan zijn dat u misschien moet kokhalzen.” Informeerde zij mij. “Vooruit maar”zei ik. En kokhalzen deed ik. “Nu nog even uw neus.” Was haar volgende mededeling. “Zo dat is dan ook weer gebeurd.” Zei ik. Nadat ze klaar was met haar wattenstaafjes. Nooit geweten dat je zo ver met een staafje in je neus kon steken. Na me vanachter haar spatglas bedankt te hebben voor mijn bijdrage wenste zij me nog een fijne dag. Ik zette de versnelling in zijn een en reed dit vreemde complex uit.

Het zal tijd worden dat we weer lekker kunnen voetballen.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column December 2020

Skiete Willy.
+++++++++

Willy van der Kuylen is de absolute  representatie, oftewel icoon, van de Eindhovense voetbalclub PSV.  Voor de Helmonders blijft het een nooit te vergeten gegeven dat de man die de Philips club op de Nederlandse en vooral internationale voetbalkaart zette een jongen uit de kattenmeppers stad is.
Bij het Sassenpleintje, in deze kinderrijke buurt, groeide Willy op samen met nog een grote groep voetbaljongens. Het voetbalpleintje waar stoeptegels de ondergrond vormden, waarop je hard kon vallen, werd de broedplaats voor vele voetballers die later uitzwermden naar de Helmondse voetbalclubs Sport Club Helmondia ‘55, MULO en natuurlijk H.V.V Helmond. Van de vijftiger tot de tachtiger jaren in de vorige eeuw was H.V.V. een van grootste amateurclubs van Helmond. Daar nam de carrière van voetballertje Willyke een aanvang.

In 1964 pikte de betaald voetbalclub Philips Sport Vereniging uit Eindhoven het manneke, dan achttien jaar oud, bij H.V.V. op.
In al de jaren dat deze prachtvoetballer bij PSV speelde vertrokken er om de twee weken volle treinen vanaf het Helmondse station richting Eindhoven. Ook op de wegen tussen de twee steden waren de rijbanen tussen een uur en twee uur op deze zondagmiddagen vol met voetballiefhebbers die hun vedette in het Philips stadion aan de Frederikslaan wilden aanmoedigen. Zo rond half vijf ging de hele meute dan weer terug in de door hen uitverkozen vervoersmiddelen richting het Helmondse.

En genieten was het voor lange tijd op de groene grasmat in het stadion van PSV. Willy was zo verknocht aan PSV dat hij er voetbalde van 1964 tot en met 1981. Achteraf werd weleens gezegd dat hij met zijn geweldige schietkwaliteiten zo in de toenmalige sterrenformatie van Real Madrid had gepast, en waarschijnlijk klopte deze gedachtegang ook nog. In de 528 competitiewedstrijden waarin hij meedeed schopte hij driehonderdacht keer de bal achter de keeper tegen het net. Dat betekent gemiddeld bijna 19 doelpunten per jaar in de Nederlandse competitie. En dan vergeet ik nog maar even voor het gemak alle doelpunten in de bekertoernooien en de internationale wedstrijden in Europa.

Met zijn ongeëvenaarde kapbeweging zette hij de tegenstander voor joker en dan pang daar knalde de rechter – of linkervoet tegen de bal. De keeper restte niks anders dan zich om te draaien en de bal liggend tegen het net achter zich op te pakken en naar de middenstip te gooien voor de aftrap van zijn ploeg.
Jammer genoeg speelde hij niet meer dan tweeëntwintig interlandwedstrijden voor Nederland. Samen met Johan Cruijff was hij een geducht aanvalskoppel dat jammer genoeg nooit tot volle wasdom is gekomen. Ook in de zeventiger jaren van het vorige era ontstonden tegenstellingen tussen verschillende groepen waarbij een goed gesprek tot een oplossing had kunnen leiden. Maar evenzeer in die tijd was er sprake van halsstarrigheid. Deze onopgeloste tegenstellingen stonden zijn internationale roem wel in de weg. Dat was jammer omdat hij deze befaamdheid en bekendheid wel verdiende gezien zijn ongeëvenaarde kwaliteiten.

In het seizoen 1977-1978 won PSV onder aanvoering van Helmondse Willy de UEFA Cup, tegenwoordig de Europa League. In de halve finale werd het FC Barcelona van Johan Cruijff verslagen. Voor de liefhebbers was dat een sportieve genoegdoening gezien het gedoe met het Nederlands elftal in de voorgaande jaren. Voor Willy was het een gewonnen wedstrijd, geredeneerd zoals een heer betaamt. De finale tegen SC Bastia uit het Franse Corsica werd na een 0-0- gelijkspel in de uitwedstrijd glorieus thuis in Eindhoven afgerond met een 3-0 score. En de derde goal werd gemaakt door Willy zelf terwijl hij eerst betrokken geweest was bij doelpunt twee. Voordat Willy doelpunt drie maakte knalde hij eerst met zijn rechter pantoffel tegen de lat waarna hij afrondde met zijn dodelijke linkse pantoffel. Om hem te lauweren staat voor het voetbalstadion van PSV een standbeeld van Skiete Willy. De kunstenaar die het beeld in brons heeft gegoten raadpleegde niet goed de archieven, want hij laat Willy met zijn linker been schieten. Van nature was Willy rechtsbenig, maar hij hield zichzelf en anderen voor dat het belangrijk was om tweebenig te zijn. En de keepers die tegenover hem stonden weten dat.
De kenners en liefhebbers kennen maar een Skiete Willy.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column November 2020

Voetbalpandemie in 1973.
+++++++++++++++++++
Het was tegen het einde van de herfst in 1973 dat op mondiaal niveau allerhande politieke problemen ontstonden. Het gevolg van deze toestanden voor ons kleine kikkerland was dat de benzinepompen waarschijnlijk zonder brandstof zouden komen te zitten in hun voorraaddepot. Op grond van het toekomstperspectief ging de overheid over tot het nemen van meerdere maatregelen om de vooruitzichten voor de Nederlandse bevolking veilig te stellen. Een van die acties was het instellen, van uiteindelijk, tien autoloze zondagen vanaf vier november 1973.

De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond besloot tenslotte na een hoop gedoe, zoals wel vaker, met de plaatselijke bonden, de winterstop tot in maart door te laten lopen. Het bezoeken van uitwedstrijden met de fiets was niet altijd mogelijk. Bovendien stopte het openbaar vervoer zoals trams , bussen en treinen, niet bij de ingang van de plaatselijke voetbalclub. Op zondag achttien november 1973 speelde het Nederlands elftal de beslissingswedstrijd tegen België voor plaatsing bij het wereld kampioenschap voetbal in West-Duitsland. In die tijd had je ook nog Oost-Duitsland. Maar dat is weer een ander verhaal. Mijn vader, een fervent supporter van het Nederlands elftal, had al ruim van te voren kaartjes weten de bemachtigen voor deze beslissingswedstrijd tegen de rode duivels, alhoewel ze in deze wedstrijd als witte maagden speelden. Aangezien volgens de regering de auto voor de deur op straat geparkeerd diende te blijven diende een andere vorm van vervoer zich ten langen leste aan.

Alle bezitters van een kaartje konden met de bus naar het Amsterdamse Olympische stadion, waar de wedstrijd gespeeld zou worden, vervoerd worden. Wel diende je , in dit geval in Helmond, een manier zien te vinden om op de verzamelplaats voor het vertrek van de bussen te komen. Dat werd dus achterop de fiets bij mijn vader. Op de parkeerplaats in Helmond stonden een aantal bussen klaar om de supporters naar Amsterdam te vervoeren. Geordend en gedisciplineerd stapten de supporters in en zochten naar een zitplaats. Mijn vader zette mij naast het raam zodat ik Nederland vanuit de bus goed zou kunnen bewonderen. Eigenlijk leek het wel een personeelsuitstapje naar de Efteling. Enkel de vrouwen waren minder vertegenwoordigd. In die tijd was niet te zien dat het ging om Nederlands elftal aanhangers. Geen sprake van oranje truien , broeken, hemden, toeters, vlaggen indianentooien, of geschminkte gezichten. Iedereen had zich warm aangekleed daar het een frisse dag was. De bus vertrok richting Amsterdam op het afgesproken tijdstip. De reis over de snelwegen van Nederland was een verrassende openbaring. Je zag hoe het volk zich aanpaste aan de nieuwe omstandigheden. Met de bolderkar volgestopt met kleine kinderen wandelde opa en oma over de rijbaan. Veel mensen spanden hun paarden voor een kar om een uitstapje te maken via de provinciale weg naar de familie in het volgende dorp.

Aangezien een PK, paardenkracht, veroorloofd was kwam een man op het idee om het paard voor zijn auto te spannen en op die manier het hele gezin te vervoeren. Kinderen speelden met hun fietsjes of stepjes op de verlaten rijkswegen. Zoals je nu motorclubs ziet rijden zag je op die dag paardenclubs de verkeerswegen bevolken. Bovendien wandeleden hele families en vriendengezelschappen over normaal gesproken ontoegankelijke wegen voor niet autogebruikers. De busrit naar het Olympisch stadion in Amsterdam bleek achteraf een onvergetelijke gebeurtenis. Meer als vijftigduizend toeschouwers zochten na de touringcarreis goed georganiseerd hun genummerde plaatsje op de tribune met hooggespannen verwachtingen voor een spektakel van Cruijff en consorten. Maar ja voor een aantrekkelijk schouwspel heb je in voetbal twee ploegen nodig. De Belgen hadden hun eigen bus voor het houten doel geplaatst. En ondanks de goede mogelijkheden wist de Nederlandse ploeg niet te scoren waarbij keeper Piot van de Belgen een pluimpje verdiende.

De busparkeerders wisten in de laatste minuten wel te scoren. Maar in die tijd bestond gelukkig de V.A.R. nog niet en diende de grensrechter zijn blote oog te benutten om buitenspel vast te stellen. In het zwarte pak stond hij aan de zijlijn met zijn vlag in de lucht en de scheidsrechter was al helemaal niet bekend met de door de Oranje ploeg uitgevoerde buitenspelval. Gelukkig maar, want waardeloos voetbal hoort niet beloond te worden ook al was het Belgische doelpunt achteraf geldig. Blij en ook wel wat teleurgesteld zocht ik mijn zitplaats in de bus en vervolgens vertrok de touringcar in het donker naar Helmond. Nu waren enkel nog de koplampen van de colonne bussen zichtbaar op de rijbanen. De Hollanders die de straten de gehele dag als speelplaats hadden gehanteerd zaten lekker thuis bij de kachel. Het oranje legioen ontstond een maand of zeven later toen het Nederlands elftal de wereld veroverde met sensationeel aanvallend voetbal. Achteraf werd duidelijk dat het hele oliegedoe niet nodig was geweest.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Oktober 2020

Vorm
+++++
In de hoek van het trainingsveld stond een doel opgesteld verlicht door een speciale lichtmast direct gericht op de ruimte waar de keeperstraining plaatsvond. Een oefenmeester en twee doelmannen werkten zich in het zweet. De warming –up lag al ver terug in een ander tijdvak en had bestaan uit twee rondjes lopen en rek- en strekoefeningen. Daaropvolgend doken de keepers om de beurt vanuit stand naar de bal ,gericht gegooid door de trainer met luide stem supporterend, naar de linker hoek en dan de rechterhoek van het doel.

Nadien de bal terugrollen naar de trainer en de andere keeper, die dan beiden staande op zo’n elf meter van het doel, om de beurt de bal van de ene naar de andere hoek schoten. Zo werden er een aantal fysiek uitputtende oefeningen afgewerkt. Ballen vangen uit voorzetten, uittrappen uit de hand, stompen met sprong , werpen over verschillende afstanden en verder handelingen die een keeper zoal te doen krijgt tijdens een wedstrijd. Na een afmattende training van een dik uur hingen de beide selectiedoelverdedigers met een nat zweetlijf tegen het doel uit te blazen. Tijdens de slopende verrichtingen van de sportmensen in het doel en voor het doel stonden achter de omheining een aantal vaste trainingsbezoekers geposteerd om te zien of het allemaal wel naar hun tevredenheid ging.

De aanwezige toeschouwers,oudjong en jongoud, hoefden uiteraard niet op adem te komen en hadden nu de mogelijkheid om de in het brein opgekomen vragen af te vuren op het drietal wat zopas ingespannen geoefend had en onderweg wilde naar de warme douche. “En ben je in vorm voor komende zondag?”, vroeg een pretentieloos mannetje getooid met een platte pet van tweed stof ,ook wel klak genoemd, op zijn licht kalende schedel. De trainer en de twee doelmannen vingen uiteraard de opmerking op, maar raapten eerst de gebruikte ballen en het andere materiaal bij elkaar en stopten dat in twee meegebrachte jute zakken. Daarna liepen ze naar de ter plaatse, achter de omheining staande ,vaste supporters. “Ik ben al weken in vorm en pak zondag alles weet je.” Reageerde de lange keeper met een ringbaardje, een uitgeschoren nek en met een harige mop op zijn hoofd “En dan moet de tegenpartij natuurlijk niet alle ballen in de kruising schieten. Trouwens ik verwacht ook dat de verdedigers goed hun mannetje houden. Niet net als afgelopen zondag dat de ene na de andere aanvaller doorbrak en alleen op mij afkwam. Dan ga je natuurlijk wel met vijf nul de boot in. Kan ik nog zo in vorm zijn ,maar haalt het niks uit.”

Ondertussen zette de trainer zijn meegenomen materiaalzak op de stoep naast de spiedende voetbalmannetjes, die over het algemeen kritische ,maar wel van clubliefde overlopende, opmerkingen hadden. “Kijk,”zei de oefenmeester. “De afgelopen weken leek het wel of onze jongens niet scherp waren in de wedstrijden en dus niet in vorm en daarom steeds tegen van die rare nederlagen opliepen. Allereerst heb je te maken met tegenstanders en die waren niet echt beter dan wij. Wel hadden ze het tactisch goed voor elkaar. ”Nou dan moet je wat harder lopen en meer lopen .” Reageerde een weldoorvoede, in clubshirt xxxl gestoken fan. “ Het gaat niet om hard trainen , het gaat erover wat er in de koppies van de spelers gebeurt. Daarom trainen we in het begin van de week lijfelijk wat steviger en verder in de week onderhouden we de conditie met balspelletjes en lijkt het alsof we de intensiteit verminderen , maar we werken op basis van de conditie die we eerder hebben opgebouwd. “beantwoordde de trainer de opmerking van de clubfan. “Bovendien, als de bal een keer goedvalt kan het zomaar ineens weer volledig omdraaien.” Vervolgde de voetballeermeester.

”De barrière in het hoofd van de jongens kan een zodanig denkbeeldig obstakel zijn dat ik meer tijd nodig heb. Dat struikelblok probeer ik te achterhalen door met de jongens te overleggen. Daarnaast probeer je ervoor te zorgen wanneer je minder loopvermogen hebt en fysiek tekort schiet , dat je slimmer speelt en probeert het voordeel van je technische vaardigheden uit te buiten. “Beëindigde de oefenmeester het onderhoud waarna hij de achtergebleven jute zak met ballen oppakte en naar de kleedruimte liep. De beide keepers hadden het clubgespreksgroepje al goedendag gezegd en stonden waarschijnlijk al onder douche. ´Jezus, wat een geleerde praat allemaal. Daar begrijpen die jongens toch helemaal geen bal van. Het zal wel weer niks worden zondag.”concludeerde een in een blauw windjack gestoken man, van middelbare leeftijd, met daaronder een mooi combinerende bruine ribbroek en een shaggie hangend in zijn mondhoek. “Vorm, vorm gewoon gelul, harder werken dat moeten ze.”

Langs de kalklijn.
+++++++++++++


Column September 2020

Pandemie en voetbal.

Ons Laarbeek en de wijde omgeving is de afgelopen maanden in aanraking gekomen met een afschrikwekkende aandoening waarvan de gevolgen vooralsnog onduidelijk blijven. Allerhande specialisten, deskundigen, kenners en experts hebben zich gebogen en buigen diep voor een voor hen vooralsnog onverslaanbaar fenomeen. In het gangbare leven wordt de samenleving gekweld en verontrust door de dagelijkse en nu al maanden durende nieuwsuitzendingen, nieuwsrubrieken en bekendmakingen over de nieuwbakken ontwikkelingen en de daarop toe te passen werkwijze en aanpak. Dientengevolge ontstaan iedere dag reeksen van bijkomende vraagstukken en problemen.

De voetbalverenigingen lopen vooralsnog tegen een door de KNVB geschapen ondoordringbaar oerwoud op waarin geen enkel pad een reële opening creëert naar een uitweg uit de rampspoed waarmee de clubs zich mee opgezadeld zien. Vooralsnog komt het amateur lichaamsdeel van de bond niet verder dan wat mededelingen om geld te verwerven en een mededeling op hun site waarin ,ergens eind mei 2020 ,een rubriek is opgenomen over de veelgestelde vragen ingediend door verenigingsmedewerkers die vooruit willen. Inmiddels is de site aangevuld met het competitieprogramma voor alle amateurs en andere zaken die vooral betrekking op het elementaire voetbalgebeuren hebben., zoals het invullen van vriendschappelijke wedstrijden. De voetbalbestuurders bij de clubs stellen zich andere vragen. Halverwege augustus staan de eerste trainingen gepland voor de liefhebbers van het balspelletje. De kleedkamers zijn flink gepoetst , de banken zijn gekuist met de toegestane desinfecterende middelen zodat de achterwerken geen coronadeeltjes kunnen oppikken. De kledingshaken gezuiverd met de doekjes gedoopt in hetzelfde spul kunnen voor hun taak gebruikt worden en de handgel staat duidelijk in het zicht op een tafeltje bij de deur voor het broodnodige wassen van de handen.

Eveneens liggen op deze dis zogenaamde gezichtsmaskers voor de liefhebbers, die van huis uit extra voorzorgsmaatregelen opgedragen hebben gekregen. Het gemaskerd bal kan dan voortgezet worden onder de douche waarbij het verboden is om mekaar vol te spuiten met de doucheflacons waarmee in het verleden elkaars haardos werd ingezeept. Gewassen, nat, maar lekker geurend betreden de voetballers dan opnieuw de omkleedruimte. Op een dikke meter van elkaar vegen de smetteloze handen met de handdoeken de vochtige lichaamsdelen droog. Onderbroekje aan, sokjes , lange broek, blouse ,allerhande sieraden , de haartjes gekamd met wat gel, niet uit flesje van de tafel. Natuurlijk kunnen er ook andere aankleedmethodes worden toegepast. Het onderbroekje komt echter bijna altijd op de eerste plaats. En dan hebben we nog maar pas shift een gehad aangezien er maar voor vijf of zes sportmensen plaats is in de kleedkamer volgens de uitgevaardigde regels van de overheid. Shift is een nieuw woord wat tegenwoordig zeer in de mode is en voor van alles wordt gebruikt in deze hedendaagse infecteringsperiode. Het betekend ploegendienst.

Alsof amateurvoetballers tegenwoordig niet meer een teamsport bedrijven , maar naar hun werk gaan. Hoe dan ook shift twee mag pas binnentreden wanneer shift een is vertrokken. Voor de club, schoonmakers en de beoefenaars van het spelletje betekent dit een enorme klus. Vooralsnog spreken we dan alleen van wassen en omkleden van bijvoorbeeld de selectie van de vereniging. Zo’n dikke dertig spelers verdeeld over zes of zeven kleedhokken. Zodra de competitie begint kan de tent van het failliete circus Toni Boltini wel opgehaald worden om al die voetballers te stallen. Echter bij het besturen van een club en het in goede banen leiden van de onderling met elkaar gemaakte afspraken liggen momenteel de frustraties en irritaties op de loer. Kunnen we bezoekers toelaten bij wedstrijden, zijn de ballen schoon, mag de kantine open , mogen de ouders bij hun pupillen, betalen we met geld?

Hup K.N.V.B.

Langs de kalklijn.

++++++++++++

Column Juni 2020

Het gras is groen.
++++++++++++

Het was woensdagavond in Nederland. Een groot deel van de laaglandse bevolking had zich losgemaakt van de alledaagse dingen die normaal rond deze tijd, zeven uur s’avonds, plaats zouden vinden. De minister president sprak enige tijd later op de televisie en andere nieuwskanalen de verlossende woorden uit . “Er mag weer gevoetbald worden op de sportparken voor de plus achttien jarigen. Weliswaar dient men zich aan de nieuwe abnormale regels in deze coronatijd te houden.” Nou die regels staan korte tijd later uitgebreid geprotocolleerd afgebeeld en opgeplakt  tegen de ruit van het kassahuisje gesitueerd voor de entree van de vereniging. Voor de eerste trainingsavond van de seniorenselectie is de opkomst in een ondubbelzinnig woord overweldigend. Alle jongemannen uitgemonsterd in hun favoriete trainingstenue, veel PSV , regiogericht,maar ook Barcelona, Juventus en Helmond-Sport. Omkleden gaat vanavond niet plaatsvinden . Net zo min als lekker douchen en wat klooien met badschuim. Urineren in de bosjes en voor grotere boodschappen vooral ophouden. Twee gasten hebben zich uitermate goed voorbereid op het in acht nemen van de anderhalve meter ruimte en dragen een harde gummistok met een cirkelomtrek van de verordonneerde wettelijke afmetingen welke is bevestigd aan een riem gedragen rond het middenrif . Het zwarte  rubberen uitsteeksel boezemt veel ontzag in en alle andere spelers blijven verontrust uit de buurt. De trainer blaast op zijn  fluit en gezamenlijk vertrekken alle aanwezige liefhebbers met het door de oefenmeesters aangereikte speeltuig waaronder ballen en nog meer ballen naar de trainingsvelden. Aangezien de boys gedurende de afgelopen weken weinig conditionele ontwikkeling zullen hebben genoten wordt er gestart met een duurloopje van vijftien minuten rondom de volledig verdwenen kalklijnen die het wedstrijdveld zouden moeten markeren. Floeperdepoeper is een befaamd geluid wat na al die weken wel weer zeer bekend in de oren van de jonge gasten klinkt gedurende het inloopgebeuren. Al keuvelend, lachend en wederwaardigheden uitwisselend  , overigens bijna schreeuwend op de afgesproken afstand, wordt het uitgezette ongekalkte circuit afgewerkt. Na dit kennismakingsintermezzo wordt het tijd voor het trappen tegen een bal. De voetbalinstructeurs begrijpen maar al te goed dat de ontwikkelde honger naar de bal nu onderhand weleens bevredigd dient te worden. Persoonlijk contact is uit den boze.  Je kunt het je bijna niet voorstellen ,maar nu bestaat gelijk de mogelijkheid om te testen of iedereen  welbewust  is over laatstgenoemde  nieuwe voorwaarden en bereid is deze toe te passen en uit te voeren. Het gaat wonderwel goed. Blijkbaar is de minister president de afgelopen weken erin geslaagd om de bevolking te mobiliseren in het kader van de nieuwe regelgeving. Het anderhalve meter voorschrift wordt op het groene gras in acht genomen door de voetbalenthousiastelingen. Lekker de bal passen met de binnenkant voet , of anders , twintig meter lopen , weer passen, opnieuw die meters en dan voor de derde keer huppakee . Je ziet direct dat al die jonge snuiters net een stel koeien zijn die na vier maanden op stal voor het eerst weer de wei ingaan. Het plezier van het door hen geliefkoosde balspelletje spat eraf. Ter afsluiting van deze eerste trainingsavond nog effe lekker rammen op doel. Dit knallen op doel is weliswaar gegoten in een vooraf uitgelegde trainingsvorm , maar de keeper vliegen de ballen om de oren , of over en naast het doel. En dan is het voorbij, deze eerste avond waarop eenieder weer zijn favoriete tijdverdrijf heeft mogen uitoefenen. Niks lekker douchen en ouwefiepen met water en zeep, of het verstoppen van elkaars kleding. Fijn met je zweetkleding en transpiratielijf de auto in , of de fiets of brommer op, en rap naar huis om daar stinkend te arriveren. Waar de moeders en vrouwen, misschien ook vaders, klaarstaan om je snel naar het washok te sturen om  je te verlossen van de eventuele zweetluchtjes. Wel lekker om weer gebald te hebben.  

Langs de kalklijn.
++++++++++++   

Column Mei 2020

Lotsverbondenheid
++++++++++++++

Met de bal onder zijn arm staat  Daan bij de voordeur te wachten. Een minuut of tien eerder had hij via zijn telefoon contact gezocht met zijn vriendje. Zijn vaste maatje Noud , die hij al een tijdje niet had gezien, antwoordde enthousiast dat hij zo snel mogelijk zou komen. Nog wel even moest Noud wat andere kleren aantrekken en natuurlijk zijn voetbalschoenen. De deur bij Daan kon van het slot af. Hij opende de deur en snel liep het jochie met de bal naar de straatkant waar zijn gabbertje inmiddels op zijn fietsje arriveerde. “Toen jij onderweg was heb ik nog geappt naar Levi en Milan. Zij komen ook naar het veldje en brengen hun ballen mee.”  “Maar jij hebt  je bal toch al bij je ?”was de reactie van het kind met de fiets. “Jawel , maar dan kunnen we kijken welke bal het beste is.”reageerde de jongen, die de leren knikker vasthield.

Samen liepen ze naar het veldje waar ze steevast voetbalden. Het fietsje van Noud werd achtergelaten op het adres waar Daan met Noud had afgesproken. Aangekomen bij het voetbalveldje stonden de twee andere opgeroepen jongens te wachten. “Leuk hé , dat we weer allemaal terugzijn van de coronavakantie,” riep Milan op het moment dat ze elkaar troffen. Het was voorjaarsvakantie en drie van de vier jongens waren een week met hun ouders naar onbekende oorden geweest.  Door de gemeente waren er in het najaar twee houten doelen geplaatst op een veldje. De doeltjes stonden op een afstand van een meter of veertig van elkaar. Milan ging zoals gewoonlijk op doel en de andere drie gaven elkaar voorzetjes en probeerden mooie doelpunten te scoren. Zo waren ze een minuut of twintig lekker aan het spelen. Onverwachts kwamen er vanuit de straat, die naar de andere kant van de wijk leidde, vier jongens van hun leeftijd aangefietst. Aangekomen bij het veldje wierpen de vreemde ventjes hun fietsen achter het doel op het gras. De vier voetballende jongens stopten hun spel en keken enigszins argwanend naar wat er gebeurde achter het goaltje dertig meter verderop.

” Ik ken die gasten wel. Zij wonen in de buurt van de Zonnebloemschool”merkte Levi op. Inmiddels liepen de vier enigszins onbekende jongens naar de afwachtende andere knulletjes. “Wij zijn ook met zijn vieren . Kunnen we niet een partijtje tegen elkaar doen? vroeg de blonde, getooid met een groene spijkerbroek en een rood T shirt. Normaal spelen wij altijd aan de Drumstelstraat, maar daar woont een oude sok , die er niet tegen kan als er eens een  bal in zijn tuin terechtkomt.”vertelde de blonde. “Ja, en vandaag kostte het ons twee mooie leren ballen aangezien die ouwe gehaktbal ons twee keer te snel af was. Hij zette er gelijk een mes in. Het leek wel of hij op de loer lag achter een van de grote struiken in zijn tuin.”vervolgde een jongen van het andere viertal, die een grijze trui en een zwarte broek droeg.
Na kort overleg met elkaar waren ze allemaal wel in voor een lekker partijtje voetbal.

Het voetbalwedstrijdje tussen de twee jongensgroepjes had een spannend scoreverloop. Dan weer stond de ene partij voor en dan weer de andere . Het verschil van doelpunten tussenbeide liep nooit verder op dan twee doelpunten. Een scheidsrechter zou geen toegevoegde waarde hebben gehad  aangezien ze zelf hun spelregels bepaalden en deze ook nakwamen. Na een klein uurtje was de voetbalpijp bij het merendeel van de mannekens wel leeg. “Nou, “zei Daan,  “Ik heb met mijn moeder afgesproken om mee te gaan naar mijn oma, die ik twee maanden niet heb gezien. Dus ik moet nu echt gaan.” Dat was duidelijk en maakte ook meteen zonneklaar dat het partijtje afgelopen was.  “We hebben lekker gespeeld, “reageerde de blonde en verkondigde verder. “Overmorgen ben ik jarig en ik vraag een nieuwe voetbal aan mij moeder. Omdat ik dan weer een bal heb zou het leuk zijn wanneer jullie bij ons komen spelen. Nu hebben we lekker hier op jullie veldje gespeeld , maar ons veldje is zeker zo mooi. Mijn vader zegt altijd , dat wanneer het niet goed gaat kinderen beter zien wat er niet juist is en dan samen iets leuks gaan doen. Waardoor ze allemaal veel plezier hebben. Net als wij nu . Wij hadden geen bal en jullie wel en nu hebben we allemaal fijn gespeeld. Komen jullie dan overmorgen naar de Drumstelstraat om een uur of drie?” was zijn vraag.

Milan, Daan, Levi en Noud waren daar wel voor in. De afspraak was gemaakt , de vier uit de andere buurt pakten hun fiets en vertrokken richting de Zonnebloemschool.

Langs de kalklijn.
++++++++++++

Column April 2020

Aardkloot.
++++++++
Eigenlijk stond mijn maandelijkse bijdrage voor de lezers van de kalklijn al klaar in het begin van de kalendermaand maart. Nog wat herlezen en aanpassen van eventuele onduidelijkheden of spraakverwarringen. En dan kon het vertelsel dan wel verhaaltje naar de medewerker verantwoordelijk voor de publicatie op de A.S.V.’33 website.

Onze club, ons dorp, onze gemeente, onze provincie, ons land, ons werelddeel, ons leven stapte echter tussentijds in op een achtbaan met onbekende bestemming. Waar de ellende op een continent hier ver vandaan, Azië, ontsproot ergens begin januari maakten de bewoners hier in onze eigen omgeving zich weinig zorgen. Het RIVM , Rijks Instituut voor Volk en Milieu, veronderstelde net als het Europese Instituut voor infectiebestrijding in januari dat de kans dat het virus naar Nederland zou komen erg klein was. De leidinggevende van een Europese commissie gespecialiseerd in het tegengaan van ziekte uitbraken stelde toentertijd dat er geen enkele regio zo goed voorbereid was op een virusuitbraak als Europa. Nou inmiddels weten we wel beter.

Vanaf begin maart belandde ons werelddeel in een onwerkelijke, futuristische, onwezenlijke toestand. De omgeving waarin je leeft doet niet meer vertrouwd aan. Het lijkt alsof je in een film terecht bent gekomen waarbij je een object bent wat gestuurd wordt door iets waarop je geen vat kunt krijgen. In het begin wordt er gesproken over een griepje wat eigenlijk ieder jaar wel opsteekt en vervolgens overlijden er een aantal mensen . Aan deze overledenen van dit jaarlijkse wintergriepje wordt verder niet overdreven veel aandacht besteed , want het gebeurt ieder kalenderjaar. Voor de specialisten, medici en virologen blijft het met dit onbekende afwijkende virus in eerste instantie vooral gissen en missen. In februari flopt de inschatting dan langzaamaan volledig. Verkeerde diagnoses werden gesteld en eenmaal gemaakte fouten zijn moeilijk te herstellen met een nieuwe doortastende aanpak. In Italië stijgt het dodental en rijden de lijkkisten vervoerd door legervoertuigen door de verlaten straten.

Vanuit het zuiden van Europa trekt de inmiddels gevreesde aandoening naar het noorden van ons continent. In het begin van de maand maart, net na carnaval waar iedereen nog zo uitbundig feest heeft gevierd, wordt zoals verwacht ons land bereikt door de inmiddels beruchte kwaal. In eerste instantie adviseert de overheid om thuis te blijven met verkoudheidsklachten, geen bijeenkomsten van meer dan 100 personen organiseren en het beperken van bezoek aan kwetsbare personen en graag anderhalve meter afstand van elkaar houden. Maar ja hoe reageert een groot deel van de Nederlandse bevolking na weken van overvloedige nattigheid en binnenzitten. Op het moment dat een zonovergoten weekend zich aandient trekt de massa in grote getale op naar bos, strand, parken en markten. Dat is natuurlijk onbezonnen gedrag van lieden die zich onaantastbaar voelen in hun opvattingen en denkwijze aangezien zij nimmer geconfronteerd zijn met tegenslagen en geleerd hebben om voor zichzelf te kiezen. Aldus doet de overheid er aansluitend nog maar een schepje bovenop door de deur in principe te sluiten voor onnadenkend en onzorgvuldig gedrag. Tot de eerste dag van juni worden groepsbijeenkomsten van meer dan drie personen verboden .

Het zal je maar gebeuren dat er uit je directe omgeving een geliefde weggeplukt wordt na een beroerd en door iedereen verlaten ziekbed. Je kunt niet eens op een tedere en liefdevolle manier afscheid nemen. En als afsluiting van deze deprimerende toestand mag je samen met je dichtstbijzijnde verwanten een haastig onpersoonlijk afscheid afraffelen.
Benieuwd waar deze omstandigheden waarin we nu terechtgekomen zijn op de lange termijn toe leiden.

Langs de kalklijn.

++++++++++++

Column Maart 2020

Pupil van de week.
++++++++++++++
Met een grote glimlach op zijn gezicht rende het in Ajax kledij gestoken ventje vanuit het trainingsveld naar de armen van zijn moeder. “Mama, mama , zondag mag ik de pupil van de week zijn. En jij mag ook mee en onze hond ook. Na een kus op zijn voorhoofd” Oh, en wat moet ik me daar bij voorstellen?”Vroeg de verbaasde moeder aan haar opgewonden, uitgelaten zoontje. Zonder te hakkelen en zonder onderbrekingen legde het manneke zijn mama omstandig uit wat haar en de hond zondag te wachten stond. Aldus stonden de moeder , haar zoontje en de hond op zondag een uur voor de aanvang van de wedstrijd van het vaandelteam in de kantine te wachten op de voorzitter Deze enthousiaste man zou hun door de wedstrijddag heen loodsen. De leidsman van de club verwelkomde het drietal allerhartelijkst met een knuffel voor het jochie, een aai voor de hond en een hand voor de moeder. Na het persoonlijk voorstellen werd georganiseerd wat de drie wilden nuttigen. Alhoewel ,de hond moest het doen met wat voor hem geregeld werd, een bak water.

Na de consumpties nam de clubbaas het ventje mee naar de kleedruimten waar de sterren van het eerste elftal zich aan het omkleden waren. “En jongeman , wil jij later ook in het eerste elftal komen?” informeerde de voorzitter. “Nou meneer, onze trainer zegt dat wanneer ik goed mijn best doe en verschrikkelijk veel oefen de kans wel erg groot is.” “En oefen je veel ,of doe je dat vooral op de playstation? Was de volgende voorzittersvraag. “Nou , ik win wel veel met Ajax .” Reageerde het manneke.“Met Ajax !!”was de verbaasde reactie. Ben jij voor Ajax ? “Ja.”kwam het vanzelfsprekende antwoord. “Wel goed blijven oefenen op straat zodat je net zoveel techniek krijgt als de Ajaxspelers. “ oordeelde de bestuurder knorrig , als verstokt PSV fan. Samen liepen ze de kleedkamer binnen waar de spelers van het eerste team zich aan het voorbereiden waren op de komende belangrijke wedstrijd. Het pupilletje keek verbaasd en nieuwsgierig rond in de kleedkamer Enkele jongens waren al bijna klaar met omkleden, sommige gasten zaten wat met zwachtels te klooien., en weer anderen deden weinig meer dan gezellig kleppen met elkaar terwijl ze hun tas uitpakten. “Hee , kijk wie we daar hebben, onze nieuwe aankoop voor vandaag,”riep een blonde gast vanuit de hoek van de kleedkamer naar het kereltje wat ongedwongen alles in zich opnam. “Ga jij vandaag voor ons scoren?”riep een andere speler, die zijn kousen ondertussen aantrok. “Nee , ik ben vandaag de pupil van de week .”was het logische antwoord. “Oh, jij bent vandaag onze mascotte, onze geluksvogel”, reageerde nu de keeper van het team.

In de tussentijd was de hoofdbestuurder druk in de weer met zijn fotoapparaat om alle activiteiten van het pupilletje voor deze voor hem zo gedenkwaardige zondag vast te leggen voor het nageslacht. Bovendien zette hij het voetbaltasje van het jochie op de bank. Als voorzitter was voor hem de taak weggelegd om overal aan te denken en veel in de gaten te houden. Zodoende stond nu het voetbaltasje klaar voor de pupil om zich in wedstrijdtenue te hijsen voor het officiële gedeelte van dag. In clubkleding gestoken werd het manneke door de aanvoerder mee naar de gang genomen en daar voorgesteld aan alle spelers van de thuisploeg. Aan de hand van de ploegkapitein met voorop de in gele kleding gestoken scheidsrechter liepen de twee teams met het trotse kereltje door de massa toeschouwers naar het imponerende grote groene veld. “Jij mag de toss doen. Eerst even de twee aanvoerders laten kiezen welke kant van het muntje en jij laat dan het muntje in de lucht ronddraaien tot het valt. Begrijp je dat?” informeerde de scheids. Ja, het knulletje knikte bevestigend. Goed de toss was gedaan , de teams stonden klaar om aan de wedstrijd te beginnen.

Maar eerst was er nog een ander ritueel voor de pupil. Vanaf de aftrap diende hij met de bal naar het doel te dribbelen en dan uiteraard te scoren. De referee floot en daar vertrok de junior met de grote leren knikker. Vanaf de zijkant gevolgd door zijn luid toejuichende moeder en het uitbundig samengestroomde publiek. Gearriveerd in het strafschopgebied maakte onze hoofdrolspeler nog een schijnbeweging zodat de keeper naar de linkerhoek dook en de bal na een ferme trap in de rechterhoek verdween. Juichend en draaiend als een tol zoals Ronaldo dat ook doet, sprong hij in de lucht rende naar de hoekvlag. Jammer genoeg volgde er niemand en stond er niemand bij de hoek zodat hij besloot om terug te keren naar de middenstip. Door de trainer werd het idool, zo voelde hij zich, in zijn trainingspak gehesen en meegenomen naar de dug-out van waaruit de wedstrijd verder werd gevolgd. Bij de 1-0 voor de thuisclub, net voor tijd, sprongen de trainer , de staf en de pupil van de week allemaal in de lucht in grote euforie. s’Avonds in zijn bedje, na een kus van zijn moeder en een lik van de hond, duurde het even voordat de slaap hem weg kon voeren naar dromenland. Een droomdag was het geweest.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Februari 2020

Wesley Sneijder.
+++++++++++++
Op drie juni twintigtwintig speelt onze nationale voetballende knuffelkabouter zijn afscheidswedstrijd in zijn geboortestad Utrecht. Uiteraard twittert Wesley, onze kleine grote man, ook naar zijn dikke vier miljoen volgers. Zijn laatste bericht werd verstuurd op de uiterste dag van het vorige jaar. Om nog voor korting op een toegangsbewijs voor deze testimonial in aanmerking te komen diende de Sneijderliefhebbers binnen vierentwintig uur te reageren. Vanaf nieuwjaarsdag kosten de kaartjes tussen de vijfentwintig en dertig euro, dat is echt niet teveel voor zo’n geweldige voetballer. Een fenomeen, die ook nog eens allerlei buitengewoon formidabele gasten uit de voetbalwereld heeft uitgenodigd. Deze genodigden verschijnen op het veld of nemen plaats in de dug-out. Kun je je voorstellen twee gezworen vrienden van elkaar, van Gaal en Mourinho als coaches van tegenover elkaar staande teams. Dat wordt amusant.

In 2010 was ik op zomervakantie in Italië en bracht een bezoek aan Rome. In een sportwinkel liep ik direct na binnenkomst in de zaak tegen een tweeënhalve meter hoog kartonnen bord aan met daarop onze Wesley in het blauw zwart van Inter Milaan. Zo’n groot bord voor zo’n klein voetbalschoffie. Kun je je voorstellen en dat in Rome de stad van de Inter Milaan haters. Blijkbaar was hij voor de voetballiefhebber boven de idiote haters uitgestegen na het winnen van de champions league als absolute ster van het Interteam. Op mijn drieweekse reis door Italië zag ik hem overal terug op stadsbussen , maar ook op de wikkels van lekkere Italiaanse koekjes. En altijd weer met die vrolijke grijns op zijn gezicht. De grijns en uitzinnige blijdschap die hij Nederland, Brazilië en de ganse voetbalwereld toonde na zijn winnende doelpunt op het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika 2010 is onvergetelijk. Met de rust stond Nederland in de kwartfinale van het wereldkampioenschap eigenlijk kansloos met 1-0 achter. Al binnen een minuut of tien na rust scoorde Wesley de gelijkmaker en zo rond de achtenzestigste minuut kreeg Nederland een corner. De keeper van de in het blauw spelende Brazilianen zocht zijn plekkie op de lijn en rondom hem stonden de grootste kopgrage Brazilianen verzameld in het vijfmeter gebied. De bal werd strak voorgebracht bij de eerste paal. Daar stond volgens oud gebruik een Nederlandse speler die goed kon koppen klaar om door te koppen. Dat lukte feilloos . De bal veranderde van richting en achter de grote blauw geklede Braziliaan dook onverwacht de eenmeterzeventig grote Sneijder op. Keurig op het juiste moment zette hij zijn voorhoofd tegen de bal zodat het projectiel zijn richting veranderde naar de linkerhoek en hard tegen de touwen knalde.

Wat toen volgde was een uitbarsting van ongeloof en dolle vreugde. Zelden zag je een speler zo blij na een kopbal. Voor hemzelf was het bovennatuurlijk. Normaal schopte hij de ballen van alle afstanden en uit alle standen met zijn rechtervoet of linkervoet tussen de palen. En op dit ogenblik scoorde hij met zijn hoofd. Als een malloot sprintte hij naar de zijlijn steeds maar weer met zijn vlakke hand klappend op zijn voor hoofd, zo van :’Hebben jullie het allemaal gezien, een kopgoal van mij!!!” En dan is het nog wel een stukje rennen vanaf het vijandelijke Braziliaanse vijfmeter gebied naar de dug-out. Uiteindelijk kon hij daar door iedereen besprongen worden om gefeliciteerd te worden met zijn wondergoal. Kijk maar eens terug naar de tien mooiste van Wesley. Altijd stond en staat hij klaar voor de voetballiefhebbers, de journalisten en de zeker niet te vergeten al die kinderen op zoek naar een foto en een handtekening. Wesley Sneijder verdient een prachtig afscheid van het Nederlandse voetbalpubliek.

Langs de kalklijn.

+++++++++++++++++++
Column Januari 2020

Voetbal in ontwikkeling.

Om een uur of tien komen de sterren van de voetbalclub in hun trainingskloffie vanuit de luxe omkleedaccommodatie   naar buiten. Gezellig met elkaar leuterend om dan na een veertigtal meters al babbelend de picobello grasvelden te betreden. En op een andere plek ergens s’middags in den lande tegen een uur of half zes arriveren de pupillen van de dorpsclub gemoedelijk kletsend op het voetbalcomplex om zich om te kleden voor de training vanaf zes uur.  Wanneer je die twee groepen met elkaar zou vergelijken kom je tot de conclusie dat hun gedrag zich zo goed als hetzelfde manifesteert. Zodra de achtergronden aanbod komen wordt al snel duidelijk waarom het zo gemoedelijk is in de beide groepen. De dikverdienende vedetten spelen al wekenlang een soort voetbal waar de menigte van smult. Het voetbalplezier straalt van hun dure benen, voeten en gezichten af. De kindertjes komen net uit school en verheugen zich op de leuke verhalen die ze elkaar te vertellen hebben nadat de meester hen na de lesdag heeft losgelaten.

De vedetten zijn eigenlijk net als de kleine koters. Voor allebei de groepen is hun drijfveer lol hebben met elkaar. De trainer of coaches ,net wat je het noemen wilt , bepalen voor een groot gedeelte hoe de stemming is. En zeker is het zo dat resultaat beïnvloeden mogelijk is wanneer je de juiste benadering toepast. Voor de jonge gastjes is de sfeer een van de belangrijkste aspecten. De vraag werpt zich dan op : hoe ga je de sfeer dan creëren? De Koninklijke Voetbal Bond en ook psychologen  hebben  daar uiteraard uitgebreid over nagedacht en onderzoek naar gedaan. Uiteindelijk blijken een aantal elementen die naar voren gebracht worden eigenlijk ook de voorwaarden voor de grote jongens . Al speelt daar het resultaat eveneens een  rol, Maar dat resultaat is beïnvloedbaar door de basis- en randvoorwaarden optimaal uit te zetten. De band tussen de jongelui zal optimaal dienen te zijn. Daaruit vloeit automatisch voort dat de een wat voor de ander wil doen. De trainer beschikt over inlevingsvermogen wat zich uit in navraag doen bij de speler wanneer er eventueel iets speelt. Dat er iets speelt hoeft niet iets negatiefs te zijn. Over het algemeen heeft een ervaring die vervelend of tof is invloed op het gedrag. Door ernaar te informeren bij de persoon en vooral ook door jezelf kwetsbaar op te stellen als coach kun je eventueel zorgen voor een andere gemoedsstemming.

Ingeval de jongelui met veel plezier met de bal bezig zijn en de vreugde hoogtij viert stimuleer dan  het spelletje door wat langer door te spelen met datgene waarmee je bezig bent. Een pluimpje op zijn tijd doet wonderen . Bovendien kunnen de spelers deze pluimpjes ervaren als leuk en zullen ze elkaar ook pluimpjes geven. En hup daar is meteen het begrip voor elkaar. Tekortkomingen bij elkaar zullen minder aandacht krijgen aangezien men onbewust weet dat ook gebruik gemaakt kan worden van de bij de ander aanwezige kwaliteiten. Uiteraard kan er geen sprake zijn van wanorde. Een rommeltje heeft een desastreuze uitwerking op het groepsgebeuren. In dit aspect heeft de coach een uitermate belangrijke rol . Op basis van het respect wat er voor de trainer is maakt de trainer afspraken  over de aanvang van de training en welke gevolgen er bijvoorbeeld verbonden zijn aan te laat komen. In Nederland is het wel zo dat men gewend is te discussiëren over een overtreding van de regels. Aangezien niet een hele groep kan wachten wordt er dan achteraf gesproken over het voorval zodat niet een hele groep hoeft te blauwbekken. De structuur en de ontspannen  sfeer zijn een basiselement van een goed klimaat. In gesprekken , individueel of groepsgewijs, geef je elkaar de mogelijkheid om verantwoording te nemen. Kinderen en volwassenen vinden het fijn indien ze het idee hebben dat ze worden gehoord. Deze vorm van opgemerkt te worden voelt als respect afdwingen. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat gedurende een wedstrijd de bal honderd negentig keer van ploeg wisselt. Dat betekent dat er nogal wat fouten gemaakt worden. Elke speler dient dan ook te beseffen dat fouten vanzelfsprekend zijn. Kunst is om daarmee om te gaan. Wanneer de omstandigheden in de groep optimaal zijn , kun je daar met elkaar over spreken. En dan blijkt het voortraject,sfeerontwikkeling, het belangrijkste te zijn.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column December 2019


Sinterklaas
bij ASV’33 ,

Bedremmeld en bedeesd komen de kindertjes de Sinterklaaskantine van ASV ’33 binnen gekuierd. De muren zijn versierd met opgehangen rode en witte veren , de kleuren van de club. Aan het plafond hangen slingers tot op de hoogte van de gemiddelde staande volwassene. De barlampjes zijn ingepakt met Piethoofddeksels. Rondom de hoofdzetel in het midden van de kantine staan de stoelen zo opgesteld dat iedereen goed zicht heeft op de voorziene komst van de goedheiligman uit Spanje. En uit de boxen schallen de voor iedereen bekende sinterklaasliedjes. De spreekstalmeester heeft bij binnenkomst een vriendelijk woord voor alle kinderen en ook voor sommige meegekomen ouders. Aan een blond meisje vraagt hij: ”Wanneer denk je dat de Sint komt?’ “Ik weet het niet meneer .” Is haar spontane antwoord. Daaropvolgend stelt hij de vraag nogmaals  ,maar dan aan alle binnengekomen kinderen.” Wanneer denken jullie dat de Sint komt?” Er volgen meerdere antwoorden van de kinderen voor zover ze de vraag al meegekregen hebben. “Ik denk dat hij er zo is. Misschien komt hij wel niet, omdat hij het vergeten is. Als we een liedje zingen zegt mijn moeder.” Dat laatste antwoord hoort de ceremoniemeester ook en daarop besluit hij om op zingen in te zetten. “Wie kent er een sinterklaasliedje ? “ “Sinterklaas kapoentje,” wordt hem van verschillende kanten toegeschreeuwd. OK sinterklaas kapoentje is het verkozen lied en wordt spontaan aangeheven door een van de aanwezige vaders, manouderemancipatie, en al snel ondersteund door de kindergroep. Na afloop van het liedje is sinterklaas nog niet te bekennen wel wordt er hard op de deur gebonsd.  De deur  zwaait open en daar staat een Piet met een rood gezicht en achter hem volgt een Piet met een wit gezicht. Toch leuk alweer de kleuren van de club. Voor het binnentreden gooien ze een kilo pepernoten en ander snoepgoed binnen. De kinderen verlaten hun stoelen en ouders , rennen en kruipenrond over de vloer op zoek naar het strooigoed. Kort daarop keren ze terug naar hun verlaten plek , trots en met een mond vol strooigoed. Dan neemt de Piet met het rode gezicht het woord. “Sinterklaas is onderweg, maar voor hij hier is wil hij eerst nog even een warming-up doen. Sinterklaas is al oud en stram en wil graag soepeltjes binnenwandelen. Instemmend en begrijpend knikken de kinderen. Het  moet echter niet te lang duren denken ze . Dat gebeurt ook niet, want voordat ze het goed en wel beseffen staat de in het rood geklede man met witte onderjurk al in hun midden. “Dag kinderen, ”klinkt het goedgehumeurd uit zijn door baard en snor verstopte mond.Toch zeer behendig manoeuvrerend weet hij zich neder te zetten op de voor hem gereserveerde stoel.” En wie wil aan mij een vraag stellen, of  iets anders weten?” Een corpulent jochie , zoals je die wel meer ziet tegenwoordig, belieft het om wat te vragen en schreeuwt zijn vraag uit. “Sinterklaas heeft U cadeautjes meegebracht?” “Wel zeker manneke , de witte Piet heeft een postzak vol meegenomen, reageert de sint. “En wat doet die rode dan?” reageert een slimmerdje. “Kom jij maar eens hier bij sinterklaas dan zal ik je dat wel eens vertellen.” Het knulletje loopt zonder schromen naar het midden van de zaal waar de oude man zit. “Kom maar op mijn knie zitten wanneer je moeder dat tenminste goedvindt jongeman?” Het jochie klimt op de knie en reageert in al zijn onschuld op de gestelde vraag. “Mijn moeder vind alles goed en mijn papa ook. Kijk ik heb ook nog iets voor U gemaakt .” vanonder zijn trui tovert hij een tekening tevoorschijn. “Zo,” zegt de sint en denkt aan Bavaria pils. Dat is dus een Piet op papier. Alleen heeft hij geen armen en benen. Dat is een beetje onhandig  wanneer hij over de daken moet. “Ik had geen tijd meer, “ zegt het ventje. “Zo zo  ,”En weer denkt sinterklaas aan Bavaria pils.” Hoe heet jij en heb jij nog wensen?” Is zijnvolgende vraag. “Ik heet Jesse en wil graag FIFA 19 en ons pa wil ook graag een leuk cadeau.” Is de reactie op de vraag. “ Wat zou je vader dan willen? Ontwijkt de bebaarde man het eerste verzoek, want zo’n duur voetbalspel zit niet de jute zak. “Ons pap wil graag een stuk of twintig punten voor ASV. “ishet gedecideerde antwoord. “Jammer genoeg die heb ik niet bij me , maar ik zal kijken wat ik voor je vader kan doen. Wel kan ik aan de rode Piet vragen om aan de puntenpiet een verzoek voor punten in te dienen. De rode Piet is voor de moeilijke cadeaus. “Mag ik nog even uw baard aaien ?”is de afsluitende vraag van Jesse. “Nou vooruit dan , omdat jij het bent, wel voorzichtig he ”, antwoord de Sint glimlachend. “En wil je nu samen met de andere kinderen en de papa’s en mama’s een lied zingen dan kunnen we daarna de presentjes uitdelen.” rondt Sinterklaas het onderhoud af. Nadat de stoomboot binnen wordt gezongen ontvangen de voetballertjes van ASV hun geschenken en keren tevreden huiswaarts.

Langs de kalklijn.

++++++
Column November 2019

Ontslag.
+++++++

De tribune werd bevolkt door de doorgewinterde supporters van de club. Met hun zoontjes en dochtertjes, voorzien van een toetertje en aangekleed met het trainingspak van hun favorieten, wachten ze op het beginsignaal van de scheidsrechter. In hun vertrouwde hoek van de tribune bivakkeerden de  onvervalste fanatieke bewonderaars van hun favoriete ploeg. Inmiddels was de competitie in oktober aanbeland. De afgelopen voorgaande voetbalpotten hadden zegge en schrijven twee punten opgeleverd. Vandaar dat er niet echt een juichstemming heerste onder de aanhangers van de vorig seizoen nog zo geroemde voetballers. De spanning onder de voetballiefhebbers was langzaamaan opgevoerd naar een hoogtepunt wat bij een eventueel verlies vandaag weleens tot overkoken zou kunnen leiden. In de bestuurskamer was het bestuurscollege al de avond van te voren ingefluisterd door clubfanaten  over de toegenomen agitatie onder de leden en de supporters van de vereniging.

Enigszins opgefokt en nerveus waren de verantwoordelijke mannen en vrouwen voor het welzijn van de club, zijnde het bestuur vroegtijdig voor het begin van de wedstrijd  in de ontvangstruimte binnen gedruppeld. Was het een goed idee om de trainer te ontslaan? De meningen waren verdeeld onder de notabelen en bewindslieden , die gewetensvol met hun gevoelens en opvattingen voor de spelers en de trainer hun koffie of thee naar binnen slobberden. Iedere individuele afweging is natuurlijk afwijkend van de andere personen die het verantwoordelijke bestuurscollege vertegenwoordigen. Zo heb je natuurlijk het bestuurslid technische zaken. Na langdurig wikken en wegen en het voeren van gesprekken met meerdere kandidaten was die, zogezegd in overleg met zijn medesecondanten, tot het uiteindelijke gemotiveerde besluit gekomen om deze trainer ruim voor het begin van het vorige seizoen aan te nemen.

Bovendien besloot hij in zijn wijsheid , hoegenaamd met medeweten van het technisch comité , tot verlenging van het contract een maand of vijf voor het begin van het nieuwe seizoen. Uiteraard werd het contract unaniem met welbevinden van het voltallige bestuur verlengd voor de periode van een seizoen. Niet teveel risico nemen wat betreft de duur, een jaar moet kunnen ook vanwege de financiële aspecten. Het zou zomaar kunnen dat om wat voor reden dan ook de trainer door deze of gene niet meer gepruimd zou worden. De zevende colonne bestaat altijd en is een begrip geworden in ons polderlandschap. Op het moment dat zaken zich ontwikkelen die niet gewenst zijn voor invloedrijke personen ,vul maar in, binnen de club. komt deze colonne in beweging. In de kantine babbelt men er lustig op los aan de bar, tijdens de kaartavondjes, bij de biljartwedstrijden en langs de lijn bij de jeugdwedstrijden. In de krant verschijnen suggestieve journalistieke artikelen. In praatprogramma’s op radio en televisie weten veronderstelde analisten, journalisten en insiders het naadje van de kous en komen met de beste oplossingen aanzetten zonder inspirerend te zijn.

Vanzelfsprekend worden eveneens binnen het bestuurlijk apparaat individueel afwegingen  gemaakt. Altijd loopt er wel eentje rond die nog een kennis, bekende of vriend heeft die nog een leuke trainer weet. Op de tribune wordt voor de wedstrijd geopperd door ongeveer de helft van de aanwezige liefhebbers en fanatiekelingen dat de trainer prima is maar de spelers er niks van kunnen. Vorig jaar heeft de coach zich met de nu verdoemde voetbalkwaliteiten van deze spelers weten te handhaven. De andere helft is wel klaar met die gast. Afgelopen jaar was het al niks en nu is het nog minder. In zijn algemeenheid is uit onderzoek gebleken dat het ontslaan van een trainer over het algemeen wel leidt tot betere resultaten. Al is er enig voorbehoud aan verbonden. Vaak worden trainers in een vroeg stadium ontslagen. Dus kun je je afvragen of en indien de trainer zou blijven de resultaten zouden verbeteren. Verlies kan ontstaan door pech. De geluksfactor in voetbal is vijftig procent oftewel het kan meezitten of tegenzitten. Wetenschappelijk werd vastgesteld, nadat getoetst werd gedurende tien wedstrijden voor de ontslagen trainer en de nieuw aangestelde trainer, dat de nieuwe coach gemiddeld bijna de helft meer punten haalde. De voorzitter van de club mag bepalen, zodra hij alles op een rijtje heeft gezet, aan intriges , cijfers, persoonlijke indrukken en voorgevoel ,wat te doen.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

 

Column Oktober 2019

Logica.
++++++

Vanaf het grijsstenige trottoir waarover ik wandelde zag ik aan de overkant van de straat een gekromd jochie van een jaar of tien staan met een oranje bal onder zijn arm. Het was winderig en mijn haren vielen voor mijn ogen zodat ik door de gespreide lok niet goed kon vaststellen of het manneke aan de overzijde blij of verdrietig de omgeving aanschouwde. Gedreven door een ontluikende nieuwsgierigheid besloot ik om dan maar de weg over te steken om te kijken waarom het kereltje voor mijn idee  zo versuft stilstond . Aangezien mijn ogen zich voornamelijk concentreerde op het ventje wat om onbekende redenen mijn aandacht vroeg lette ik niet goed op en stapte onbezonnen de straat op. Heftig klingelend attendeerde een fietsster, gehuld in een gele hoodie en een blauwe broek, zodat ze leek op een speelster van het Braziliaanse elftal, mij op het achteloos oversteken van de weg. Gelijk een opgeschrikte kip sprong ik weer terug op de stoep om even later, nadat ik goed had rondgekeken, links, rechts, links, opnieuw een poging te ondernemen om de overkant te bereiken.

Aan de overzijde keek het jochie met debal ,verschoten door het bellen van het fietsmeisje, naar mijn escapades. Maar goed, aangezien de verkeersdrukte minimaal was stond ik al snel tegenover het oranjebalventje . Wederzijds bleek dat er sprake was van herkenning. Op de voetbalvelden van mijn cluppie zag ik hem regelmatig als een dartel hertjevoetballen met zijn leeftijdsgenootjes. En mij hij had aan de zijlijn zien staan als een verborgen geïnteresseerde toeschouwer ver verwijderd van de aanwezige ouders, vrienden en andere enthousiaste kijkers. Samen stonden we nu met zijn tweeën op het gras van het kleine plantsoen. Zijn gezichtsuitdrukking bleek niet het blije gezichtje te zijn wat ik op de zaterdagmiddagen had gezien op het voetbalveld . “Waarom ga je niet voetballen? . Of sta je te wachten op je vriendjes om samen met hen een wedstrijdje te spelen?” informeerde ik gelijk met twee vragen .

De twee vragendienden blijkbaar even door zijn jonge hersentjes verwerkt te worden, of misschien boeide mijn interesse hem niet echt. Na enige aarzeling en klaarblijkelijk ook het zoeken naar de juiste beantwoording van mijn vraagstelling kreeg ik een kort relaas van zijn probleem. “Samen met Jordy speel ik hier altijd een tegen een. Onze trainer zegt dat het goed is om veel met de bal bezig te zijn en een tegen een is goed om beter te worden.”  Met deze stelling was ik het helemaal eens. “Nou dat heeft jouw trainer helemaal goed gezien, het is een goeie tip  . En waar is Jordy dan ?” reageerde ik.” Jordy komt niet, ik heb hem net gebeld.” Was zijn antwoord. Dat was wel enigszins verwonderlijk , want meestal komen vriendjes hun afspraken wel na wanneer het om spelletjes gaat die ze graag spelen.

Bovendien was het lekker weer en het gras droog en mals groen. Dus wat was dan het probleem. “Is Jordy ziek , of moest hij met zijn moeder of zo ergens naar toe? Leek mij een redelijke optie. Trouwens , hoezo met zijn moeder . Misschien waren zijn ouders wel gescheiden en ging Jordymet de nieuwe vriendin van zijn vader , of met de nieuwe vriend van zijn moeder ergens naar toe. Uit zijn antwoord bleek dat er geen sprake was van gescheiden ouders. “Jordy hoeft niet te komen , want we kunnen niet meer voetballen op ons veldje.”  Dat was een reactie die ik niet had verwacht , maar wel overeenkwam met zijn beteuterde gezichtsuitdrukking. “Kun je op dit veldje niet voetballen?, was mijn vraag. “Nee , kijk maar , we hebben geen doel meer. De mannen met de zaag hebben de doelen weggehaald.” Sprak hij bedremmeld uit. Om me heen kijkend ontwaarde ik twee boomstronken die op een afstand van ongeveer vijftien meter van elkaar net boven de grond uitstaken. En meteen begreep ikhet dilemma waarmee het jochie werd geconfronteerd. De twee jongens speelden natuurlijk tegen elkaar met de oranje bal en scoorden wanneer de een de boom van de ander wist teraken. Dit spelletje kon je lang spelen en met zijn tweeën. Maar geen bomen geen wedstrijd. “ Dan moet je samen met Jordy op zoek gaan naar twee andere bomen.” adviseerde ik. “Het waren onze bomen , die mannen hadden het best even kunnen vragen voor ze gingen zagen”. Was de vanzelfsprekende reactie van een kind van een jaar of tien.

Langs de kalklijn.
++++++++++++++

Column September 2019

Topclubs in Nederland.
++++++++++++++++++
Vanuit de traditie zijn er in Nederland eigenlijk drie topclubs . Deze betaald voetbal organisaties, afgekort BVO’s, bepalen al tientallen jaren het beeld van het Nederlandse voetbal. Om de beurt worden ze kampioen . De een wat vaker dan de ander. Voor de aanvang van deze net gestarte competitie troffen de drie trainer-coaches elkaar in een wellness centrum voor een gezellig onderonsje, te badderen in een jacuzzi en bitterballen te happen en met elkaar ideeën uit te wisselden, behandelen en te bespreken over hun passie : voetbal. De drie professionals Eric ten Hak, Max van Dommel en Jacob Stal gaven te kennen open en eerlijk te zullen communiceren onder het genot van een paar heerlijke cappuccino’s en espresso’s. Ten Hak:” Het willen weten hoe de mens in en achter de voetballer elkaar zit is belangrijk. Bij iedereen kies ik een andere benaderingswijze”. Van Dommel:” Ik wil altijd winnen ten koste van heel veel. Soms op de grens en soms erover, maar dan niet zover dat je van het veld wordt gestuurd. Mooi toch als 53.000 man je uitfluit. Dat betekent dat ze niet blij zijn dat je op het veld staat.” Stal :” Ik ben gretig en wil het maximale uit mijn team halen. We moeten, als team, een modus vinden zodat we goed gaan presteren met de ploeg en dan gaan we tijdens het seizoen kijken waar we uit kunnen komen. Je kunt stappen maken door zelf creatief te zijn binnen je selectie en bij het binnenhalen van jongens. En ook in je manier van spelen. Al met al moet je zorgen dat je toch het verschil kunt maken.”

Van Dommel:” Ik kies nou eenmaal in een wedstrijd voor anderen , omdat ik dacht dat ik met hen de meeste kans zou hebben om te winnen. De teleurstelling na een nederlaag is hartstikke groot, dat is niet meer dan normaal. Maar we moeten doorgaan. Datzelfde geldt na een overwinning. Je kan niet te lang blijven hangen.” Ten Hak:” Als je zonder hart speelt kun je geen wedstrijden winnen. Een eerdere wedstrijd begon ik met vier andere spelers. In de komende belangrijke wedstrijd begin ik sowieso met de sterkste elf . Het is een koe in de kont kijken, oftewel niet achteraf gaan lopen zaniken. Natuurlijk baal ik als een stekker wanneer we niet gewonnen hebben, maar het lukt weleens gewoon niet.” Stal:” De situatie van Feyenoord is dat het net zo’n grote club is als Ajax en PSV en misschien nog wel groter. De ambities zijn hier ook enorm. Dat strookt met mijn eerzucht en waar ik naartoe wil. Feyenoord wil prijzen winnen, dat wil ik ook. Ik ben er een voorstander van dat we moeten roepen dat Feyenoord een topclub is en dat we het maximale eruit moeten halen.

Ten Hak :” Geen enkele ploeg volgt continu een stijgende lijn. We hebben de problemen in het begin van het serizoen over onszelf afgeroepen. We waren gewoon niet honderd procent. De ene keer verdedigen we niet goed en regelmatig was de opbouw niet in orde. We zijn af en toe door de ondergrens gezakt. De beslotenheid van de kleedkamer, die is heilig. Daar wordt aan getornd vanuit de media, dat iedereen maar binnen moet kunnen kijken. Maar het is de enige plek waar wij, de spelers en de staf, veilig zijn. Ik ben leider van het proces, dat moet ik bewaken. Dan heet je al snel een controll freak. Je moet ook de gave hebben om dingen los te laten, maar je moet je aanpak wel volgen.” Stal:” Ik ben geen vader die zijn kinderen pusht of heel druk doet langs het veld wanneer ik naar mijn jongens ga kijken. Ik had van mezelf een continue bewijsdrang als speler.” Van Dommel:” “Als je wint heb je twee dagen rust. Als je verliest heb je twee dagen gezeik aan je hoofd, voornamelijk vanuit de buitenwereld. Dat is niet erg, dat hoort erbij. Als je garantie wil hebben, moet je een wasmachine kopen.”

Al deze uitspraken gelezen hebbende van onze Nederlandse toptrainers bij de topclubs, en werkelijk uitgebreid gezocht te hebben op internet naar hun uitlatingen, kun je wel een conclusie trekken. Namelijk dat al deze trainers ego hebben, dat zij naar de mensen kijken waarmee zij werken, dat er weinig humor te bespeuren valt, dat zij het achterste van hun tong niet laten zien. Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat zij het beperkt hebben over hoe hun team voetbalt, waar ze op trainen en welk voetbalprincipe ze hanteren. Of zijn het de journalisten die de verkeerde vragen stellen?.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Juni 2019

Het seizoen zit erop.
+++++++++++++++

Op de Marthie van Alemtribune was het goed toeven het afgelopen seizoen. De bezoekers uit Aarle-Rixtel en de voetballers van de verenigingen die ASV’33 I gingen bestrijden werden altijd ondersteund door een schare supporters uit Ale en hier uit de regio. De uitcompetitie voor de thuisclub omvatte bezoekjes op maximaal twintig kilometer van huis, geen sprake van heimwee dus. Eigenlijk vonden er steeds klassieke ontmoetingen plaats tussen de bij iedereen alom bekende verenigingen. Van Mariahout tot Brandevoort en van Milheeze naar Stiphout.

Een nieuw begin in september met een vernieuwde selectie bestaande uit gelouterde ouderen en frisse, onder de negentien jaar, junioren. Een voetbaljaargang waar ervaring opgedaan kon worden met deze selectie om dan met de opgedane routine het komende voetbalseizoen in te gaan. Deze kennis werd serieus en blijmoedig opgepakt door de vaste- en bezoekende supporters op de tribune. Bij iedere thuiswedstrijd van ASV’33 I kon er dan ook genoten worden van de uitspraken, gezegden en formuleringen die de tribuneklanten uitstorten over elkanders hoofden. Ook de bezoekende supporters wisten bij tijd en wijle hilarische kanttekeningen te plaatsen Een aantal van deze voetnoten volgen.

De vlaggendrager riep vanaf de zijlijn over een afstand van dertig meter naar de speler die het horen moest ,”Nou heb ik al drie keer gezegd dat je namen moet noemen wie waar moet dekken.” Maar deze aangesproken voetballer hoorde niks vanwege de harde tegenwind. Op de tribune dacht men mee met de vlaggenist en gaven ze aan dat de hardhorende toegeroepen speler wel wat anders wilde dekken. Op een natte zondagmiddag kwam een van de tegenpartijen met een fikse schare supporters opdagen waarop de vaste tribuneklanten schamperden dat er weleens een aantal hooligans bij konden zijn met minder goede bedoelingen. “Zo meteen trekken ze de tegels langs de reclameborden uit de grond en gaan ze de thuissupporters bekogelen. Wel goed ook eens wat echt werk voor de buurt mobile eenheid. Benieuwd hoe die eruitzien met aardappelmandjes tegen stoeptegels . Bovendien hebben de stratenmakers dan ook weer wat omhanden in plaats van al dat beunwerk in de weekenden.” In een van de thuiswedstrijden bleek de scheidsrechter dezelfde outfit te dragen als de uitspelende vereniging. Vanzelfsprekend had men dit verkeerde tenue van de referee op de tribune als snel in de smiezen. “Hee jongen zou je niet snel wat anders aantrekken . Twaalf man tegen elf is niet volgens het wedstrijdformulier. Dat kun je niet maken, weet je wel dat je zo voordeel geeft”. Schreeuwende fanatiekelingen schudden de scheids vanaf de tribune de wakker. Na een minuut of tien drong het door tot de leidsman. “Tjonge jonge, daar komt er nog een uit zijn winterslaap.”

Tijdens een latere thuiswedstrijd werd op een gegeven moment een speler gehaakt even voor het strafschopgebied en volgde het fluitsignaal waarop een vrije trap kon worden genomen. Een van de tribuneklanten had zijn commentaar al klaar op het moment dat hij in de gaten kreeg wie de vrije trap zou gaan nemen. “Stuur vast een paar mensen naar de tennisbaan zodat de bal snel terug is op het veld.” Halverwege het seizoen ontwaarden de bezoekers vanaf de PSV stoeltjes waarop ze naar de wedstrijd zaten te kijken een rare vogel in de lucht. Een van de toeschouwers maakte bekend dat het geen vogel was maar een drone. In opdracht van de trainer coach zou een speler, gespecialiseerd in opnametechniek, dit spionagemiddel de lucht in gestuurd hebben om beelden van de wedstrijd vast te leggen. De opgetekende opnamen zouden gebruikt kunnen worden om het spel te analyseren en uiteindelijk inzicht kunnen bieden aan wat er tijdens een wedstrijd niet goed liep. De looplijnen worden goed zichtbaar en door achteraf samen te kijken lopen de spelers elkaar niet voor de voeten wat nog weleens voorkomt. Uiteindelijk zou al deze kennis en verzameld commentaar ertoe kunnen leiden dat voor volgend seizoen een kwalitatief beter elftal de wei in gestuurd kan worden. “Dan zitten ze wel een week of twee in quarantaine”,veronderstelde een fan. De tribuneklanten hebben zich in ieder geval prima vermaakt en zullen zeker volgend seizoen weer van de partij zijn.

Langs de kalklijn
+++++++++++++

—-

Column Mei 2019

Verklaring omtrent gedrag.
++++++++++++++++++++
Zoals bij iedereen bekend zal zijn, of niet, is de vereniging ASV’33 net als de meeste sportverenigingen in Nederland bezig met verwerken van VOG’s, verklaringen omtrent gedrag. De verantwoordelijken , het bestuur, willen de vereniging vrijwaren van problemen bij het begeleiden van kinderen. Om de zoveel tijd duiken er verhalen op van personen die bij hun club, of bij meerdere clubs hun handjes of wat dan ook niet hebben kunnen beheersen. Deze verachtelijke daden van figuren, die hun impulsen en neigingen niet onder controle hebben, zijn bij verenigingen, persona non grata, ongewenst. Achter de gedragingen en de handelswijze van de daders zit over het algemeen een historie verstopt die leidde tot deze ongerechtvaardigde daden. Therapeuten, psychologen, rechters en wetenschappers hebben kilometers lange onderzoeksverslagen , plannen van aanpak en gerechtelijke rapporten vervaardigd.

Een element is aan geen twijfel onderhevig en dat is dat zulke personen bij kinderen weggehouden dienen te worden. Als junior voetbalde ik in de C1 van mijn voetbalclub. Op woensdagmiddag trainden wij van twee uur tot half vier op een gravelveld met nog een mannetje of dertien, veertien. Onze trainer voetbalde in het eerste en we waren uiteraard behoorlijk onder de indruk van zijn technische en tactische voetbalkennis en kwaliteiten. Bovendien wist hij ons met zijn grappen en grollen iedere keer dat we kwamen trainen prima te vermaken. Met veel plezier verschenen wij voetballertjes dan ook iedere woensdagmiddag op de training of het nu regende, sneeuwde , de zon scheen of de wind de gravel onze kuiten zandstraalde. Langs het trainingsveld stond vaak een klein dikbuikig mannetje naar onze trainingsoefeningen te kijken. Alle jongetjes kenden hem en we maakten ons niet druk om zijn aanwezigheid. Ons wereldje was zodanig klein dat onze omgeving bestond uit zo’n tien vierkante kilometer Helmond. Daarin bevonden zich ons huis, onze jongensschool en de meisjesschool , de straten waar we speelden, de kerk, de velden met de gemeentelijke houten doelen en de achterliggende weidevelden met de sloten. En daar hoorde ook het mannetje bij naast het trainingsveld. Hij zei niks en keek naar ons kereltjes.

Na de trainingsarbeid verdwenen wij naar de kleedkamer om te douchen. De trainer liet zich niet zien en wij gingen onze gang onder de sproeiers. Een beetje flauwe kullen met water zoals jongens dat doen , wat klooien met zeep en afvoerputjes zonder er een rotzooi van te maken. Op een gegeven moment stond dat mannetje ook in de kleedkamer met een smoes, welke weet ik niet meer. Maar mijn maatjes en ik wisten waar het hem om te doen was namelijk onze naakte lijfjes bekijken. Het mannetje kreeg van ons ook een naam , die hij verder altijd gedragen heeft wanneer wij hem waar dan ook ontwaarden. Hij heette frietje met mayonaise. Het is aan ieders fantasie om de naamgeving te ontrafelen. Het duurde enige tijd voor onze trainer in de gaten kreeg wat er speelde. Op het moment dat hij dit echter vaststelde vond er een heftige woordenwisseling tussen hem en het mannetje plaats.

Daarna zagen we het mannetje niet meer terug bij het trainingsveld. Zo hebben er zeker in de daarop volgende jaren, het speelde ongeveer vijftig jaar geleden, natuurlijk vele incidenten en gebeurtenissen plaatsgevonden. Bovendien ging het op bepaalde momenten volledig mis en leverde deze kwesties veel droefheid en verdriet op voor alle betrokkenen. Eenieder dient zich in deze grote ,zogenaamd bekende gedigitaliseerde en media wereld, bewust te zijn van deze gevaren die onze kinderen kunnen treffen. Wel goed nadenken voor je gaat roepen. Uiteindelijk leidt de ontwikkeling van opsporingswerk van deskundigen, ingewijden en specialisten ertoe dat er regels en wetgeving door ons parlement worden gepresenteerd en uitgezet. Vandaar dat het goed is dat onze club eventuele problemen middels een verklaring omtrent gedrag bij onze vrijwilligers tracht te voorkomen. Alhoewel deze actie nooit waterdicht zal zijn geeft het wel een gevoel van veiligheid.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++


Column April 2019

Trainer- coach betaald voetbal.

De media loopt er van over. Ieder moment van de dag komt er ergens wel iets los over het functioneren, gedrag, strategie of de aanpak van een oefenmeester werkzaam in het betaalde voetbal en dan op het ogenblik beperkt tot de Nederlands eredivisie. Een competitie die  overigens nog niet besmet is met een foeilelijke naam als : de knakworstcompetitie, de maandverbandcompetitie, de huizenverkoopcompetitie of de bankenkredietcompetitie.
Eveneens worden de gezichten van de meeste clubs bepaalt door een Nederlandse trainer die , op hun manier,  de Nederlandse voetbalschool uitdragen. Een aantal van deze  trainers kunnen we als interessante , boeiende en fascinerende personen onder de loep nemen.

Mark van Bommel geboren in Limburg , maar door zijn omzwervingen over de voetbalvelden in Europa inmiddels wel een universeel bewust persoon. Als voetballer was hij een baas en dat trekt hij ook door als trainer. Om het vak goed te leren stond hij op een dag bij zijn toenmalige coach van Fortuna Sittard op de stoep met een bosje bloemen. “Is dat voor mij ?”vroeg de trainer, Bert van Marwijk.  “Nee” zei van Bommel ,”voor je dochter , want met haar wil ik graag trouwen.” Kijk dat is dan slim wanneer je uiteindelijk wilt slagen als voetballer en later als trainer. Een schoonvader die een kundig en vermaarde trainer is. En zo heeft van Bommel de wegen die ertoe leiden om van zijn hobby zijn beroep te maken altijd goed in de gaten gehouden en nog steeds. Als financieel onafhankelijke staat hij boven de partijen en stapt hij net zo makkelijk op wanneer hij tegenspraak krijgt en dat is vervolgens misschien zijn valkuil. Luisteren is ook een kunst.

Erik ten Hag is trots op zijn tukkerachtergrond en gelijk heeft hij. Vele omzwervingen als voetballer en trainer door Nederland en Duitsland brachten hem uiteindelijk in Amsterdam. Zijn vrouw en drie kinderen wonen nog lekker in tukkerland , want niks zo onzeker als het bestaan van een voetbaltrainer. Erik ten Hag zal altijd moeten blijven vechten tegen de vooroordelen die er bestaan in verband met zijn achtergrond. Drie keer zo hard zal hij met zijn accent en zijn kale hoofd moeten werken om de overhand te hebben en te houden over zijn spelersgroep. Daarnaast heeft ook nog de afspraak met zijn hulptrainers gemaakt om ook met een kale bol door het leven te gaan. Zijn sociale kwaliteiten zullen gevorderd worden om de miljonairtjes te voegen naar zijn doel en hun doel. Met Erik zou je graag in de bossen gaan wandelen waar hij je vertelt over de planten, paddenstoelen, de reeën en de vogeltjes. Onverwacht haalt hij dan een kaboutermuts uit zijn tas. Zet die op en vertelt dan een sprookje.

Adrie Koster de man uit Nuenen, waar hij nog steeds woont, en van waaruit hij als trainer in Europa, Afrika en Azië clubs heeft getraind. Een voetballiefhebber in hart en nieren zoals je dat zo mooi kunt zeggen. Ook is hij in zijn beroepskring een van de oudste actieve coaches. In een ver verleden toen ik als trainer-coach met de spelertjes van ASV C1 door onze regio kring Brabant II of zo trok trof ik hem in de bestuurskamer bij Boekel- Sport. Zijn zoontje voetbalde bij Nuenen en hij ging mee als vader, als liefhebber en om de formulieren in te vullen voor de trainer. In het tweegesprek wat we hadden ging het al snel over zijn stokpaardje het 1-4-3-3 systeem waarin altijd de driehoekjes staan. De uiteenzetting en uitleg maakten duidelijk hoezeer hij van het spelletje hield. Bovendien wist Adrie Koster ook zijn verhaal zodanig prettig en enthousiast aan mij te vertellen dat het mij altijd  is bijgebleven. Eveneens was ik verheugd dat hij voor mij ,  de amateur, zoveel tijd nam. Een aardige kerel dacht ik toen en eigenlijk nu nog , want hij is zijn evangelie trouw gebleven. Fijn dat hij de finale van de Nederlandse beker heeft bereikt.

Dick Lukkien is de huidige trainer van FC Emmen zou waarschijnlijk de trainer zijn bij SC Veendam. Indien deze roemrijke club , spelend op de Lange Leegte , een aantal jaren geleden het leven niet had gelaten aangezien de financiële middelen niet meer toereikend waren en de club failliet ging. Zijn vader Dick senior was de graag geziene Manus van Alles bij SC Veendam. Een man met een gouden hart. Waarschijnlijk heeft zoonlief daarvan wel wat DNA  meegekregen. Een man geboren in Winschoten en in die regio nog steeds woonachtig. Met de nuchterheid van een Groningse gaservaringsdeskundige weet hij om te gaan met tegenslagen en die om te zetten in daadkracht . Zijn team uit Emmen is niet van het topniveau wat je in de eredivisie mag verwachten en toch weten ze met hun trainer als inspirator veel punten te halen. Met Dick Lukkien kun je naar de stadsschouwburg in Groningen gaan om lekker te genieten van een lekker stukje klassieke muziek en daarna gezellig een glaasje te drinken en dan weer terug naar het geliefde Veendam.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Maart 2019

Twee ballen.
++++++++++

Rond een uur of vier gaat de deur van het materiaalhok in het clubgebouw open nadat de sleutel heeft rondgedraaid in het metalen cilinderslot. De verantwoordelijke oudgediende voor de benodigdheden om te voetballen stapt binnen. Onder zijn arm draagt hij twee ballen. Ingedeukt en slap als een lege fietsband vallen de leren knikkers van onder zijn arm op de met droog gras en zand bezaaide vloer. Snel daarna worden de ballen door de in clubjas gestoken man aangesloten op de ballenpomp om de juiste luchtspanning te creëren. Zodra de ballen de juiste luchtdruk hebben gaat de ballenkast open en worden de twee nieuwe op de ballenplank gelegd waar ze de komende tijd voornamelijk liggend zullen doorbrengen. De deur van de ballenkast wordt daarna dichtgedaan en door het gaas kunnen de twee groentjes hun nieuwe omgeving opnemen. De materiaalman sluit de toegang achter zich en zijn voetstappen sterven weg in de gang van het clubgebouw.

“Nou daar liggen we dan, gespannen en wel “, grinnikt de ene bal. De andere antwoord enigszins bescheiden, want deze bal is blijkbaar een tamelijk bedeesde bal. “Ik weet niet of het hier nou wel zo leuk is wanneer ik om heen kijk. “Daarna blijft het een tijdje stil aangezien beide ballen bezig zijn om de berging te bekijken en te onderzoeken. “Zal ik me even voorstellen?”, vraagt de bal ,die de conversatie in het donkere hok waar ze samen sinds kort vertoeven, is begonnen. “Mijn naam is Adje , zo hebben mijn ouders mij genoemd. Ik kom uit een heel oud geslacht. Oorspronkelijk stam ik uit Duitsland. Mijn familienaam is adidas, misschien heb je daar weleens over gehoord! Vandaar Adje , dat is lekker makkelijk zeker nu ik in Nederland ben. Toen mijn ouwelui hoorden, dat ik verscheept zou worden naar de lage landen werd deze naam ,die gelijk mijn roepnaam is, gegeven. Adje in het Frans of Russisch wordt dan wat moeilijk voor die andere ballen in zo’n ballenkast in het buitenland. En jij, hoe heet jij?” Het verhaal van Adje moet eerst nog goed doordringen bij de andere bal voordat die besluit een antwoord te geven. “Mijn naam is Nicky met ck en een Griekse ij.” “Tsjonge, jonge , dat is een hele mond vol ,”reageert de ander direct. “En eh, waar kom jij dan vandaan?” Even denkt Nicky na over wat hij zal gaan vertellen. Maar ja, Adje komt best vriendelijk en aardig over dus Nicky durft nu wel wat uitgebreider zijn verhaal te vertellen.

Dan na enige aarzeling en goed afwegen omschrijft Nicky zijn achtergrond. “Mijn familie is niet zo oud. Ik heb zelfs mijn overgrootvader nog gekend. Mijn verwanten komen aanvankelijk uit Amerika en zijn daarna over de hele wereld verspreid. Inmiddels zijn ze heel beroemd, ze heten nike en je spreekt het uit als naik. Veel mensen zeggen nieke of naaike , maar dat is niet goed. Mijn vader en moeder vonden Nicky wel een naam die je overal kunt gebruiken in de wereld en daarom werd ik zo genoemd. “ Geïnteresseerd heeft Adje de afkomst van zijn nieuwe kastgenoot aangehoord en veronderstelt weer met een reactie te moeten komen. “Weet je, ik heb voordat ik hier in de kast terechtkwam een wereldreis gemaakt. In India hebben kinderhandjes mij in elkaar gezet . Allemaal losse stukken die aan elkaar worden genaaid om de binnenbal heen. De kunst is om mij mooi rond te maken net zoals jij natuurlijk. Met al die andere ballen van mijn familie laadden ze ons in het vliegtuig of op een schip en werden we verspreid over de hele wereld tot hier in Aarle-Rixtel. Vet he !” “Godsamme wat een verhaal. Maar mij overkwam zo ongeveer hetzelfde. Ook de kinderhandjes op de ballenschool die me netjes in elkaar naaiden uiteindelijk.

Even uitproberen of ik lekker rolde en toen op de boot.” Reageerde Nicky. In de gang hoorden ze het klik klik geluid van stalen en rubberen noppen over de tegelvloer. “Nou daar komen ze aan . De jongens en meisjes die ons zo meteen van alle kanten trappen gaan verkopen. Ik mag hopen dat ze een beetje techniek hebben en me lekker weten te raken.” Vertrouwt Adje aan Nicky toe. Korte tijd later verdwijnen de twee ballen in de ballenzak , worden op een rug geslingerd om enige tijd later op het gras gekwakt te worden.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Februari 2019

De wijsheden van Johan Cruijff
+++++++++++++++++++++++
In deze snelle tijd is het soms weleens goed om stil te staan en je te laten doordringen van vanzelfsprekendheden. De man, die in zijn leven en na zijn leven vaak geciteerd werd vanwege zijn simpele waarheden, was een van de bekendste Nederlanders buiten Nederland, Johan Cruijff. Honderden uitspraken die stof tot nadenken gaven vanwege hun ongecompliceerdheid en eenvoud heeft hij de wereld in geslingerd. Een paar van deze intelligente inzichten wil ik graag trachten toe te lichten, uiteen te zetten en te verduidelijken. Laten we beginnen met: “Winnen doe je met zijn allen” , oftewel samen sta je sterker en iedereen telt mee. Het eerste uitgangspunt hierbij houdt in dat de organisatie op orde is. Ieder lid, voetballer, is op de hoogte van wat er verwacht wordt. Maar wat het allerbelangrijkste is dat alle deelnemers ook weten hoe te reageren wanneer de zaken niet lopen zoals deze in eerste instantie werden voorgesteld. Op dat moment dient het leiderschap van een persoon boven de rest uit te gaan steken. Vandaar ook dat in de groep gekeken gaat worden naar een sterke persoon , die uitblinkt en excelleert in woord en gedrag.

De anderen zijn bereid hem te volgen in een situatie waar de zaken anders lopen dan vooraf gepland. De aanvoerder, sterke man, heeft zodanig veel aangetoonde en geaccepteerde kwaliteiten dat anderen, de spelers , hem willen volgen. Dit gegeven kun je op een sportveld neerleggen , maar eigenlijk in elke organisatie waar samengewerkt wordt door een team van mensen. Vanzelfsprekend dienen de genomen beslissingen, oplossingen, door de aanvoerder aangetoond en waargemaakt te worden . De belangrijkste man, vrouw, heeft de eigenschap om goed te kunnen communiceren. Kijk je naar de topelftallen dan zie je over het algemeen aanvoerders van allure, die in tijd van nood het voortouw nemen. Ook hier kun je weer terugkoppelen naar allerhande organisaties in het maatschappelijke, economische, financiële en sociale gebeuren . Ontbreekt de goede aanvoerder dan zie je vaak dat er maar wat aangerommeld wordt.

Een andere uitspraak van Johan Cruijff is: ’ik hou van werken zolang het werken is waarvan ik hou.” Het streven en de doelstelling van die uitspraak is om een situatie te creëren waar je zo prettig en resultaatgericht voor jezelf en voor anderen kunt werken. Een van de voorwaarden bestaat eruit dat de mensen om je heen je respecteren, inspireren en hoogachten. Ook vanuit de overtuiging en de zienswijze van Cruijff gaat het ook hier over leiderschap. In een team functioneer je het beste wanneer je het naar je zin hebt. De werkzaamheden , de opdrachten die je krijgt opgelegd of voorgeschreven passen binnen jouw kwaliteiten. Bovendien worden ze op een zodanige wijze toevertrouwd dat je de taken met plezier uitvoert. De aanvoerder heeft de taak om deze omgeving te verwezenlijken. Goede uitleg , onderbouwing en openstaan voor de mening van anderen leiden tot een optimale sfeer en teamprestatie. Indien er eensgezindheid bestaat kan de aanvoerder medespelers aanspreken op hun functioneren en optreden binnen de groep. De groep verwacht ook van de aanvoerder dat hij stappen onderneemt indien het niet loopt daarvoor is hij tenslotte ook de leider. Het uiteindelijke gevolg is een optimaal teamresultaat. Natuurlijk kun je deze uitspraak en daarachter liggende gedacht uitzetten in het leven van alledag. Kijk ook even naar de problemen die Cruijff had met de zogenaamde bobo’s, personen die vooral naar eigen gewin kijken

Nog een paar nadenkertjes : “Je moet schieten anders kun je niet scoren”, “Wat heb je nou liever een goed 11’tal of 11 goede 1’tallen”, “De waarheid is nooit precies zoals je denkt dat hij zou zijn ,“ Ik ben overal tegen. Tot ik een besluit neem dan ben ik ervoor. Lijkt me logisch”.

En mocht je het niet eens zijn met de wijsheden, ideeën, adviezen van Cruijff, kom dan zelf met onderbouwde kwalitatief gegronde alternatieven.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Januari 2019

Clublied Helmond – Sport.
++++++++++++++++++++
Het kost je zowat een uur om de volledige tekst te vinden van het supporterslied van Helmond- Sport. Zelfs op de officiële website van de club is het liedje niet te achterhalen. Weliswaar zijn er meerdere u-tube filmpjes van te vinden . Om de tekst volledig te laten doordringen wil je de woorden op papier, telefoon of laptop voor je zien. Maar dit geweldige verenigingszangstuk staat ver weg op internet ergens verstopt onder een filmpje waar wat reacties onder geplaatst zijn. En een van die personen die, naar mijn mening niet eens anoniem de informatie geeft, heeft de volledige tekst vermeld.

“Vur welleke club bende gai.” De beginzin maakt al duidelijk dat je bekend dient te zijn met het dialect. De supporters komen vanzelfsprekend uit de regio waar het betreffende taalgebruik wordt verstaan. Helmond en de verre omstreken. Wie meezingt identificeert zich met de rood –zwarten. Zo heb je ook de kameraden van Feyenoord, de boeren van PSV en de godenzonen van Ajax. “Ik ben vur Helmond Sport.” Zegt meer dan genoeg, het is meteen duidelijk waar je bijhoort. . “Het seizoen da is begonne, de punten worre geteld. En als die dan ni kommen gebruiken we geweld. En haalt da ok niks uit ja, dan klimmen we op het veld. De media, de speulers ja, iedereen stut versteld.” Zover ik heb kunnen nagaan is dit lied ontstaan rond 2009. Vooralsnog worden de media nog niet overspoeld met supportersellende uit Helmond. Tot op dit moment, december 2018, hebben de Helmonders nog niet veel punten kunnen tellen. Agressie en grimmigheid van rood- zwart supporters heeft de krant in het verleden wel ooit bereikt. Tussen de jongens van MVV en Helmond-Sport bestaat een ongezonde rivaliteit. Daarvoor is blijkbaar een varkenskop die bij de Helmondse burgemeester werd aangeboden verantwoordelijk. En inderdaad hebben de notabelen en anderen in Helmond weleens versteld gestaan van de gedragingen in stadion de Braak. Maar het is irreëel om deze zeldzame geweldsuitbarstingen te verbinden aan de tekst. Het is meer een kwestie van in een lied laten horen dat je klaar staat voor je cluppie.

Volgende strofe dan.” Tuurlik vur helmond sport. Heey boem, knal, heey jah, Hadde da gehurd? Op de west tribune is een bommetje gepleurt. Dun dader wordt gevat, en onmiddellijk bekeurt. We gan un pilske pakken wa gebeurt is gebeurt.” Een onverlaat binnen de supportersschare heeft zich misdragen. Ja , dat kan gebeuren, maar we moeten ons niet al te druk maken. Laten we maar een pilsje gaan pakken. Die vandaal is gepakt en krijgt zijn verdiende straf. “ Aan het eind van ut seizoen, op de vierde plats beland. De nacompetitie wonnen we bekant. Da ken os toch ni skillen, we bouwen un feestje want, we hebben de miste rooie kaarten van Nederland.” Een heel seizoen is het plezierig geweest en werden de voetbalavonden op stadion Lavans, de Braak, iedere keer een feestelijk en prettig samenzijn van lotgenoten. De resultaten komen op de tweede plaats aangezien het gevoel van samenzijn en eensgezindheid de belangrijkste drijfveer is om elkaar te treffen. De ondeugendheid en de kwajongensstreken zijn van dien aard dat je er vanuit gaat dat men niks kwaads in de zin heeft. Deze Helmond- Sportfans en bewonderaars kun je niet beoordelen laat staan veroordelen op een liedje wat misschien wat agressie uitstraalt , maar eigenlijk niks om het lijf heeft . Deze lofzang op Helmond-Sport werd ergens in 2009 aan de samenleving van gelijkgestemden in een dialect toevertrouwd. In die tijd stond ondeugendheid nog veraf van gewelddadigheid. Ondanks de magere resultaten staan elke thuis- en uitwedstrijd dezelfde volgers hun cluppie aan te moedigen. Hulde voor hen.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column December 2018

Verval
+++++
Verval is een gegeven waar iedereen mee te maken heeft of te maken krijgt. Een bouwwerk wat na verloop van tijd verslechtert. Natuurlijk proberen we vanuit onze achtergrond dit aftakelingsproces te richten op het fysieke en psychische gestel van het menselijk welbevinden. Begrijpelijkerwijs wenden we ons ten aanzien van deze afbraakontwikkeling tot de voetbalwereld.

Sjaak Swart , oud Ajacied en oud Nederlands elftal speler, vierde kort geleden zijn tachtigjarige verjaardag. Op een november speelde hij nog een panna voetbalwedstrijdje met een aantal oud-ploeggenoten in het kader van de jeugdpleegzorg. Daarnaast traint hij indien mogelijk twee keer per week en laat een keer in de week de fysiotherapeut aan zijn spieren trekken. Gekscherend wordt er wel het een en ander over zijn voetbalactiviteiten gezegd. Bij het begin van een wedstrijd stapt hij bij de middenlijn het veld op om er bij het rustsignaal in een beweging weer vanaf te stappen. In de tweede helft zien de opgekomen toeschouwers hetzelfde ritueel plaatsvinden. Maar goed ondanks deze geintjes staat toch als een paal boven water dat een gezond leven over het algemeen ook voor een gezonde geest zorgt. Bovendien heeft Swart ook nog praatjes voor tien terwijl hij volgens eigen zeggen, zijn hele leven acht draagt.

Een andere betekenis van verval is verloedering of neergang. Maradona, mondiaal voetbalfenomeen, was nadrukkelijk aanwezig op het afgelopen wereldkampioenschap voetbal in Rusland. Tijdens het poulepartijtje van Argentinië en Nigeria hadden de camera’s meer oog voor de voormalige voetbalgod uit het wit-blauwe Argentinië dan voor de andere voetbalgrootheid Messi. Tovenaar Messi scoorde een prachtig doelpunt. En op de tribune haalde de aandachtsverslaafde Maradona de meest bezopen capriolen uit voor de cameramensen en hun regisseur . Met twee man werd hij vastgehouden en eveneens overeind. De Argentijnen zijn gek met hem ondanks zijn aanvechtbare gedrag. Deze kleine dikke grote man met een sigaar in zijn mond op het trainingsveld is een van hen ondanks zijn vertoonde levenspuinhoop. Life is life zou zijn lijflied kunnen zijn, want in weerwil van verslavingen aan drank, drugs en aandacht komt hij steeds weer bovendrijven. Geen mooier lied past bij een voetbaldemonstratie dan zijn acrobatiek met de bal voorafgaande aan een cupwedstrijd van zijn Napoli tegen Bayern München. Kijk maar eens naar you tube dan begin je het te begrijpen. En wat je ziet toonde hij allemaal in een van de beste teams van Europa op dat moment. Zón verval is dan weer van een andere orde. En deze kleine wereldburger maakt zich daar niet zo druk om lijkt het!

Daarnaast heb je nog het probleem van de teloorgang, de achteruitgang, de neergang waaraan niet valt te ontkomen. Ronaldo is een exponent van de huidige generatie die op basis van allerhande wetenschappelijke beschouwingen en zienswijzen in het kader van eten, drinken, slapen en rust zijn lichamelijke kwaliteiten zo lang mogelijk oprekt. Door de jaren heen heeft deze topsporter een programma ontwikkelt samen met een groep van persoonlijke specialisten. Een van de vanzelfsprekendheden is routine. Zoveel mogelijk elke dag hetzelfde, een basisritme voor zijn lichaam. Nou heeft Ronaldo natuurlijk een goddelijk lichaam zoals hij graag laat zijn in zijn onderbroekenreclame. Bovendien heeft hij het geld om alle knowhow om zich te verzamelen. Maar goed daar heeft hij dan ook lange tijd hard voor gewerkt. Maar onomkeerbaar is het gegeven dat hij ouder wordt en dat zijn lichaam niet meer kan opbrengen wat zijn geest hem ingeeft. Het is knap dat hij durft te gaan voor optimale uitdagingen. Nu speelt hij bij Juventus en is toch weer het mannetje ook al vult hij het anders in dan Real Madrid. Iets meer teamspeler zoals gezien kan worden uit de tv reportages. Hoe zal het verval zich manifesteren de komende twee jaren.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column November 2018

Competitiestart vaandelteam.
+++++++++++++++++++++

Een week lang konden wij Nederlanders ons voorbereiden op de komende weersomslag. In de media verschenen berichten over herfstachtige nieuwe onbekende veranderingen aangezien wij mensen blijkbaar niet meer bij machte waren om ons te herinneren hoe een dag regen en wind aan zou voelen. Menig weersvoorspeller ging zover om zelfs code geel van stal te halen. In zuidoost Azië werden de stallen omver geblazen door een vrouwelijk orkaan die haar naam eer aandeed, Mankhut. Op zondagmiddag reed ik dus met de auto in plaats van, zoals ik gewend was, met de fiets naar voetbalbolwerk de Hut. De selectie van ASV’33 I warmde zich op ,lopend over het zompige gras. Als verzopen katten bewogen zij zich over het malse gras op de doorweekte zandgrond.

Op de Marthie van Alem tribune hadden een aantal vaste bezoekers hun plekje ingenomen in afwachting van de seizoen openingswedstrijd. Door het onafgebroken opgetrokken regengordijn konden deze toeschouwers aan de overkant van het veld voor de kantine de eretribune ontwaren. Veel supporters kwamen opdagen om deze Alese – Helmondse , PVV,  voetbalbotsing  mee te maken. ASV’33 trad aan met een vernieuwd eerste elftal aangezien een aantal voormalige selectiespelers de keuze hadden gemaakt om voor hobbyvoetbal te gaan. Een aantal oudere geroutineerde sterkhouders voor de broodnodige ervaring aangevuld met onstuimige getalenteerde  jongeren vormden het elftal zodat er een evenwichtig geheel kan ontstaan. Zo hoog mogelijk zetelden de toeschouwers op de tribune om niet door de gestaag vallende regen besproeid te worden. Enige onveiligheid bracht deze plek hoog op de tribune wel met zich mee. Na een kwartier nam een van de backs van RKPVV –Rooms Katholieke Parochiale Voetbal Vereniging, geen risico en schopte de bal keihard de tribune in. Knalhard plofte de bal tegen de draagmuur van de tribune en stuiterde weer terug op het veld. Gelukkig zat er geen hoofd tussen de bal en de muur aangezien het projectiel behoorlijke schade had kunnen aanrichten aan hoofd en wand.

ASV’33 I trachtte ondertussen de schade te beperken wat gezien de wilskracht, de mentaliteit en de groepsinstelling prima lukte. Op een ongelukkige manier, een van richting veranderd schot, zeilde onder de lat, kregen de bezoekers een1-0 voorsprong. De thuisclub liet zich niet van de wijs brengen en volhardde, misschien noodgedwongen, in het hetzelfde spelletje. Na de thee, of wat de spelers aan drank in de pauze voorgezet werd, kleurde het wolkendek lichter en verwerd de douche tot een druppelgebeuren. De gasten uit Helmond hadden niet het vermogen om het eerder uitgevoerde tempo in stand te houden aangezien hun gemiddelde gewicht groter was dan dat van de Alese boys. Door de zuigende grasmat ontstond er meer ruimte voor de thuisspelende ploeg.

Vaak was het wel lange halen vlug thuis, en ze waren natuurlijk thuis, ,maar eveneens ontstonden er leuke voetbalcombinaties. Vanuit het midden speelde de spelverdeler de bal de ruimte in naar links waar de bal werd voorgegeven aan de jonge spits . Met zijn linkerpootje verschalkte hij de doelman die de bal onder zich naar het net zag schuiven. Een minuut of tien voor de het eindsignaal trok de langste man vanuit de verdediging naar voren en torenend boven iedereen uit kopte hij de wedstrijdbal binnen, 2-1- ASV’33. Ondertussen kwebbelden de jongens uit Helmond tegen de scheidsrechter alsof ze in hun clublokaal zaten en meningsverschillen hadden over wie er aan de beurt was om een rondje te geven. De arbiter gaf geen rondje , maar wel een aantal gele kaarten. De gerenoveerde thuisploeg sleepte drie dikke punten uit het vuur. Als team hadden ze het vuur uit hun voetbalschoenen gelopen en met elkaar de basis gelegd voor een strijdwijze die hun samen sterk kan maken.

Langs de Kalklijn.
++++++++++++++

Column Oktober 2018

Jeugdvoetbal en ongelukken.
+++++++++++++++++++++

Stilaan zijn alle competitie-en bekerwedstrijden voor de junioren opgestart.  De voetballertjes denken met veel plezier aan de eerste confrontaties met andere leeftijdsgenoten in het aangevangen voetbalseizoen. Winnen en verliezen is daarin een vanzelfsprekende bestanddeel , soms zijn de krachten gelijk verdeeld en volgt een gelijkspel. Doordeweeks trainen de jongens en meisjes met hun trainers en andere begeleiders op de meest voorkomende voetbalsituaties. Op de zaterdagen zondagen dienen alle opgedane verworvenheden , technieken en vaardigheden uitgevoerd te worden. Gelijk al in zo’n beetje het eerste voetbalweekend overspoelden de media Nederland met een droeve gebeurtenis die had plaatsgevonden op een van de voetbalvelden in Nederland. Een keepertje van dertien jaar was in botsing gekomen met een tegenstander. Het spelertje werd , nadat hij niet gauw genoeg opstond, met gillende sirenes in de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Alle snelheid en hulp mochten helaas niet baten , want later op de dag overleed het getroffen jongetje aan de gevolgen van hersenletsel. Deze dag staat gegrift in de hoofden van de direct betrokkenen met als een van de belangrijkste gedachten en  overwegingen: Wat als?  Deze belanghebbenden leven voorlopig in een waas van vertwijfeling. Daarentegen geeft de media direct voeding aan een fiks aantal nieuwe punten van zorg en verbeterpunten. Allereerst maar eens kijken hoe het zit met sportblessures gedurende de afgelopen jaren.

In 2016 kwamen 121.000 sporters naar de Spoed Eisende Hulp- afdeling van een ziekenhuis voor behandeling van een sportblessure. Het aantal sportblessures op de SEH- afdeling  nam in de periode 2000-2016 met zo’n 30 procent af. In 2000 kwamen er nog ruim 170.000 sporters met een blessure op de SEH-afdeling. De laatste jaren (sinds 2012) wordt het aantal SEH-behandelingen door sport minder. In 2016 had de helft van de geblesseerden de leeftijd van 9- 18 jaar. De meest voorkomende blessure in 2016 was een polsfractuur, daarnaast andere handproblemen en enkelproblemen. Ongeveer 15% van alle behandelde sporters zijn de veldvoetballers onder de 18 jaar.

Alhoewel nergens gesproken werd van hoofden tegen elkaar bij het getroffen keepertje werd er meteen een discussie op gang gebracht in hoeverre koppen wel goed is. Wel hebben de KNVB en de UEFA inmiddels al enkele jaren onderzoek  uitgezet om te kijken hoe schadelijk koppen voor jongeren is. Vooralsnog is er geen reden tot ongerustheid en zal er vanuit de voetbalsport organisaties geen verbod op koppen komen. Wel worden er door verschillende voetbalbonden enige voorzorgsmaatregelen uitgezet. In België wordt bij de jeugd niet meer ingegooid vanaf de zijlijn , maar ingetrapt. En in Amerika hebben jongeren een kopverbod. Van de andere kant wordt er gepromoot om vooral te zorgen dat de koptechniek goed ontwikkeld wordt. Op de juiste manier, gericht, koppen scheelt al een hoop. Of je bal nu op je voorhoofd , achterhoofd , of recht in je gezicht krijgt maakt nogal uit. De Engelse voetbalbond heeft een onderzoek gestart naar de link tussen koppen en dementie. De eerste resultaten worden over een jaar of drie verwacht. Een hoop mensen zullen zich na deze informatie af gaan vragen welke demente familieleden vroeger veel gekopt hebben. Van de andere kant dient men zeker niet te snel conclusies te gaan trekken. Vroeger speelden kinderen zonder telefoon op straat. Tijdens de herfstvakantie vertrokken ze met hun vriendjes uit de straat in de ochtend  naar de weilanden en de bossen. Aangevuurd en opgehitst door elkaars enthousiasme klommen ze in de hoogste bomen en sprongen over de breedste sloten. Vanzelfsprekend ging dat nog weleens mis. En daar stond je dan met een zeiknatte broek terwijl het wier en andere waterplanten over je armen en hoofd hingen. Ook de bomen hadden geen waarschuwingsborden over uitgedroogde of niet betrouwbare takken. Zodat je zomaar een meter of twee, drie naar beneden kletterde en opgevangen werd door dicht struikgewas.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column September 2018

Wereldkampioenschapsdagboek.
++++++++++++++++++++++++
Gedurende deze zomerweken volg ik samen met een aantal vrienden en vriendinnen, vrouwen hebben een volwassen kijk op voetbal, het mondiale voetbalgebeuren in Rusland. Inmiddels vorderen we gestaag richting einde van de poulefase. Het gehate en geliefde Duitsland heeft vandaag zijn koffers gepakt in Moskou. De vakantiegangers vanuit het noorden op weg naar het zuiden reizen de komende weken dus niet door het land van de Weltmeister.

De eerste weken van dit voetbalkampioenschap leverden meerdere inzichten op. Een van de waarnemers repte over een vreselijk toernooi. Iran tegen Spanje was een ordinair toneelspel van voetballers die gerepeteerd hadden om ter aarde te storten zodra een windje of een aanraking tot stand kwam met een Spaanse opponent. Deze ellende duurde tot het moment dat een doelpunt voor de Spanjaarden opgetekend kon worden. Monter en fanatiek streden de voormalige Perzen plotsklaps voor een ander resultaat. De Marokkanen konden na hun wedstrijd tegen Spanje de bus pakken die ze gedurende de wedstrijd voor hun doel geparkeerd hadden. Meerdere andere ploegen mochten daar overigens ook kosteloos gebruik van maken. De video assistent referee heeft inmiddels al meerdere keren zijn nut bewezen. Uiteindelijk heeft dit gebruik geleid tot betrouwbaardere resultaten. Zeuren van benadeelden kan wel , maar eerst zelf kijken wat je gepresteerd hebt. Sommige voetbaldeelgenoten genieten van de nieuwe trend, namelijk je met tien man posteren in de vijfentwintig meter ruimte voor het doel. De sterker geachte tegenstander opwachten en dan met een scherp countertje een resultaat proberen te halen. Of zoals de Deense Eriksen, een respectabel voetballertje, een bal zover mogelijk weg zien te schoppen in een onbevolkt niemandsland van de tegenstander. Vandaar waarschijnlijk ongeveer een twaalftal 1-0 uitslagen.

Gaat dit de toekomst van het voetbal zijn? Hopelijk worden de Guardiolas niet de schreeuwenden in een veld vol Mourinhos. Helaas geen Afrikaanse ploegen meer in de knock-out fase. Wederom dient dit voetbalcontinent daaruit lering te trekken. In al die afgelopen jaren zoveel goede voetballers voortgebracht , maar nooit landelijke continuïteit en vooruitgang waardoor de resultaten verder tot wasdom komen .Eindelijk dan de aanvang van de knock-out fase waar enigszins reikhalzend naar uitgekeken werd. De Franse sporters stootten de voetbalheerser van de troon en betoonden hun moed en klasse. Deze keizer, Messi, stond na afloop van zijn ondergang opgesteld in het midden van het terrein en gaf daar stoïcijns en verbouwereerd audiëntie. Iedereen kwam keurig bij hem langs en schudde de hand , gaf een aai of schouderklopje.

De andere monarch, Ronaldo , had de eer de volgende hoofdman te zijn die de arena moest verlaten. Onthutst ,verbaasd en beduusd haastte hij zich uit het mediaspektakel en zocht de rust van de catacomben. De bussen in het openbaar vervoer in Nederland hieven hun staking op terwijl de bussen in Rusland normaal hun werk bleven doen. De eerste afvalrace nomineerde twee goede ploegen, Frankrijk en Brazilië , België een goede derde. De rest kon ons eigenlijk wel gestolen worden al waren de penalty reeksen opnieuw spectaculair. Commedia dell’arte oftewel het improvisatievermogen om een theaterstukje uit te voeren begint langzamerhand een extra kwaliteit van de profvoetballers te worden. Sommigen maken het zo bond dat de traumahelikopter van 112 al boven het voetbalstadion verschijnt. Desalniettemin speelt de zwaar getroffene enige minuten later als een dartel hertje weer verder. Een asociale wereld ontstaat op het groene, neutrale gras. Het afgelopen lange zomerse weekend startend op vrijdag vergaapten we ons aan twee opwindende , boeiende kwartfinalewedstrijden. Frankrijk en België toonden hun klasse. Frankrijk vooral als geslepen en bedachtzaam team met een minimum aan te verbruiken energie. Bij België had de coach eindelijk begrepen dat de Bruyne een meter of twintig naar voren op het veld beter tot zijn recht zou kunnen komen. Op zaterdag misten mijn voetbalkompanen en ik de confrontaties op wereldniveau aangezien het ons voorkwam dat festivals en feestjes plezierigere en aantrekkelijkere activiteiten zouden zijn. De samenvattingen bevestigden later ons gelijk.

Zweden was van een saai en bedenkelijk niveau en Engeland wat gedurfder. De Russen hadden veel adrenaline getankt uit de voorgaande wedstrijden en starten weliswaar furieus met een fanatiek thuispubliek maar zakten na verloop van tijd weer terug naar hun eerdere niveau. De Kroaten bevestigen in dit deel van het schema een serieuze finale kandidaat te zijn. Wordt Mbappe , Griezmann, de Bruyne, Hazard of Modric de nieuwe wereldvoetballer? De halve finales bevinden zich ondertussen in het verleden. België had te weinig klasse over de gehele wedstrijd om met hun supersterren tot wereldvoetballers te promoveren. Les blues uit het land van de Tour de France speelden zoals hun coach vroeger speelde. Een team waar iedereen zuinig en doordacht zijn momenten koos en uiteindelijk toesloeg vanuit een dood spelmoment. Alhoewel sommige Franse jongens aan het einde van deze halve finale wedstrijd opnieuw verwend, irritant, oncollegiaal en kinderachtig gedrag vertoonden. Engeland tegen Kroatië was van een belabberd niveau. Vooral de Engelsen konden na hun snelle doelpunt amper nog de bal drie keer naar elkaar toeschuiven .Modric was de enige voetballer met excellent voetbal en voldoende inzicht om het erbarmelijke niveau te ontstijgen van de brassers naast hem op het veld.

Gelukkig was het lot de Kroaten goed gezind en won de beste ploeg. Inmiddels zijn we tot de conclusie gekomen dat de Champions League van clubvoetbal vanaf de kwartfinale op een hoger niveau is beland dan de laatste vier ploegen die om het wereldgoud strijden. De finale ga ik missen, maar eigenlijk ook weer niet. De Fransen zullen zoals hun coach bepaalt vanuit een geprogrammeerde defensie de Kroaten opvangen en met geslepen countertjes proberen een doelpunt te realiseren. Eenmaal gescoord hebbende wordt de blauwe Franse bus uit de remise gehaald en hebben deze goedbetaalde gasten lak aan het publiek. Nog twee gestolen doelpuntjes toevoegen, zodat voor de annalen van het Wereldkampioenschapsdagboekboek de eindstrijd Frankrijk – Kroatië eindigt in 3-0. Dan ben ik hopelijk over de bergen op weg naar mijn vakantiebestemming en verheug me op de Nederlandse competities op allerlei niveau.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Juni 2018

Teamwerk
++++++++

Hemelvaartsdag in Aarle-Rixtel gaat over het algemeen gepaard met veel zon en aangename temperaturen. De jaarmarkt trekt vele bezoekers van heinde, Lieshout, en verre, ‘s-Hertogenbosch. Om een uur of elf tuur ik door het raam met uitkijk op de weilanden om te bepalen of ik wel of niet een jas aan zal trekken. Toch maar wel gezien de bewolkte horizon. Een stief kwartiertje later brengt mijn fiets me via de Molenstraat langs het veldje bij de Dorpsstraat. Overal in de omtrek staan al auto’s geparkeerd en lopen de vroege bezoekers richting de jaarmarkt. Een man van middelbare leeftijd, hand in hand met zijn vrouw, brabbelt wat over welke vis hij denkt te gaan eten. Richting de brug over het kanaal wordt het allengs rustiger en beperkt het verkeer zich tot voornamelijk fietsers. Op mijn gemak neem ik voor de zoveelste keer de horde over het nieuwe kanaal, een of twee versnellingkjes lager.

In het zicht van sportpark de Hut valt de volle parkeerplaats direct op. Op het trainingsveld is het vaandelteam van ons ASV’33 zich ook al op een wedstrijd aan het voor bereiden. Kennelijk spelen onze mannen vandaag een uurtje of meer vroeger vanwege de eerder genoemde markt. Alle wedstrijdvelden zijn bezet en op veld II heeft het team waarvoor ik kom, team II, inmiddels al afgetrapt. De spelers ogen fit, waarschijnlijk geen feestjes of andere uitspattingen op woensdagavond. Goed gegroepeerd, geordend voetbal en honderd procent inzet bij alle actievelingen.

Halverwege de eerste helft een onderschepping in de middencirkel gevolgd door een dieptepas links de ruimte in . De linkerspits maakt optimaal gebruik van zijn krachtig lijf en speelt de verdediger uit even voor de achterlijn en bezorgt de ideale harde voorzet die door de spits alleen hoeft te worden binnengelopen. Natuurlijk rondt de andere aanvaller af. In de tweede helft pareert de keeper op indrukwekkende wijze binnen een drietal seconden twee uitstekend ingeschoten ballen van de bezoekende ploeg op zijn doel. De minieme voorsprong blijft door deze miraculeuze reddingen behouden. Aan de overkant in het vijandelijke zestienmetergebied van de tegenpartij wordt een corner geforceerd. De grote jongens van ASV II vullen het strafschopgebied van de tegenstander uit Boxmeer. Een verdediger werkt de bal weg uit de doelmond. De afvallende bal wordt met een halve drop-kick volley genomen door de middelste middenvelder vanaf een meter of zeventien en op geweldige wijze binnen geknald in de linkerhoek op borsthoogte. Hierna is het pleit wel beslecht.

Tegen het einde van de wedstrijd volgt nog een vrije trap voor de thuisclub , een meter of achttien links van het doel. De expert voor dit soort klusjes concentreert zich op de drie aluminium palen en trapt. De bal ketst via de onderkant van de kruising op de keeper, die geen idee heeft waar de bal is. De linkerspits wel en hij is er als de kippen bij om de bal alsnog in de netten te frommelen. De doelpuntenmaker heeft dan nog wel veel moeite om zijn schoenen te bevrijden uit het vlechtwerk. Korte tijd later fluit de bejaarde scheidsrechter voor het einde van deze prettige wedstrijd. Met dank aan het beheerste- en sportieve gedag van beide ploegen schudt de leidsman de handen van de spelers. Waarschijnlijk draagt een voorafgaande woensdag zonder losbandigheid en braspartijen bij tot het spelen van een lekkere, gedreven en geconcentreerde wedstrijd. Broederschap in het team geleid vanaf de zijlijn door coach en begeleiders resulteert in tevredenheid voor deze donderdag. De leukste wedstrijd van het seizoen.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Mei 2018

De Nooijen broers.
+++++++++++++
Henk en Piet wie kent ze niet. Verbonden aan – en deel uitmakend van het huishouden en de inboedel van ASV’33. Het was zo’n mooie aprilavond met temperaturen zoals die in het begin van de afgelopen maand eveneens voor een uitgelaten en uitbundige sfeer zorgden. Vanuit de kleedkamer loop ik met mijn trainingsattributen naar het trainingsveld. In de hoek van het oefenterrein onder de uitgeschoten bladeren van bomen en struiken vlakbij de poort waar de ingang van het ASV’33 complex is traint Henk met zijn jongens en meisjes.

Gestoken in een ruim trainingspak met het embleem van de club op zijn borst staat hij dan aan de kant en dan weer in het uitgezette veldje. Druk in de weer met handen en mond om zijn kinderen attent te maken op de beste oplossingen in het voetbalspel. En immer op een vriendelijke, behulpzame en vooral amicale manier “Zeg Henk willen ze een beetje luisteren naar je adviezen?’, vraag ik. “Maar trainer , je weet toch , natuurlijk doen ze dat. Je ziet toch hoe goed ze het doen. Bij elke training weer zie je dat het beter gaat. Als ze maar naar me luisteren. Dat weet jij ook wel , toch?” Ja, ja, natuurlijk, weet ik ook .“ Is mijn antwoord. ”Kan ik die ballen meenemen die daar liggen? In het ballenhok kon ik niks meer vinden.” Natuurlijk trainer, neem maar mee.” Beantwoord Henk de vraag mij aankijkend met zijn doordringende blauwe ogen. Dan verschijnt de zo bekende glimlach van tevredenheid en levenslust. De zak met ballen gooi ik op mijn rug en loop naar mijn jongens.

De daaropvolgende zondag speelt het vaandelteam een thuiswedstrijd. Even voor half drie, de aanvangstijd van de wedstrijd gaat de deur van de bestuurskamer open. Samen komen de mannen, Henk en Piet, keurig aangekleed in hun zondagse uitmonstering naar buiten. Gereed om hun vaste rondje om het hoofdveld te maken. Altijd rechtsaf vanaf de kantine lopend en startend bij het eerste fluitsignaal van scheidsrechter. Piet steevast vragend aan iedere persoon die hij passeert: ”Een lotje voor de wedstrijdbal ???” Op enige afstand volgt Henk met zijn goede inborst en attent op wat zijn broer allemaal regelt. Bovendien verzamelt en bewaart Henk de door Piet ontvangen muntjes en briefjes.

Achter het doel staan de oudste en meest gedreven supporters van ASV’33. Niet alleen de verkoop van de lotjes komt bij het passeren van de twee aan bod ,maar ook het verloop van de wedstrijd wordt besproken. Even voorbij de helft van de eerste helft arriveren de gebroeders bij de tribune. “lotje meneer?” Piet beklimt behoedzaam de tribune en loopt direct naar de aan te spreken persoon. Het is een serieuze zaak dus Piet bejegend de mensen dan ook op een beleefde manier. De dames op de tribune krijgen wat extra’s van hem. “Lekker weertje hè mevrouw !” Ondertussen wacht Henk onderaan de tribune rustig af tot Piet zich weer bij hem aansluit. Tegen het einde van de eerste speelhelft naderen de beide mannen het clubgebouw. Hun rondje eindigt altijd keurig voor het rustsignaal aangezien de bal in de pauze wordt verloot. Voor het clubgebouw staan de meeste ASV’33 aanhangers achter de omheining rondom het veld . “En nog wat verkocht?” ,is de meest voorkomende vraag. “Dat weet je wel , de wedstrijdbal kost weer niks vandaag, goed voor ASV,” reageert Henk genietend en voldaan.

De club , de vereniging het was hun ding. De gebroeders Nooijen , Henk en Piet , ASV’33 vergeet jullie niet.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

—-
Column April 2018

Houdbaarheidsdatum.
++++++++++++++++
Houdbaarheidsdatum is een mooi woord om te gebruiken in scrabble, sudoku, galgje of andere woordspelletjes. De eigenlijke betekenis valt te achterhalen vanuit het Nederlandse rechtswezen. Het is een wettelijk voorgeschreven vermelding op een levensmiddel die de klant informeert over de uiterste datum waarop een product mag worden geconsumeerd , of hoelang het kan blijven bewaard. Je gaat naar de Aldi of naar de MCD en koopt een worstje ingepakt in stukje plastic , milieuvriendelijk , of je koopt een kratje Bavaria en leest het etiketje om ervoor te zorgen dat je geen bedorven producten consumeert.

Tegenwoordig worden houdbaarheidsdata ook op personen geplakt. Waar normaal gesproken een datum staat voor bedorven spul op basis van onderzoek en research bepalen nu criticasters of personen voldoen aan de voorwaarden om nog benut te kunnen worden. Eventueel overschrijden sommige personen ook de houdbaarheidsdatum. In het begin van het seizoen zijn de verwachtingen hooggespannen, en niet realistisch, voor de beleidsbepalers en de supporters. In de loop van het voetbaljaar vallen de poppetjes op hun plaats en wen je er als voetbalfreak aan. Zodra de kampioen bekend is stel je vast dat de winnaar op basis van de resultaten ook verwacht mag worden op de plaats waar de nieuwe titelhouder eindigt. Langzaamaan vordert het seizoen voor de trainer coaches.

Voor Philip Cocu startte het seizoen met povere resultaten en armzalig voetbal. Al snel werd geroepen dat zijn verhaal geen resultaten meer bracht bij zijn jongens. Het werd stilaan tijd voor een nieuw gezicht op de Herdgang. Maar zie Cocu werkte onverstoorbaar verder op het veld net zoals de beleidsbepalers zittend hoog op de tribune. De Eindhovense lampenploeg treedt beheerst, standvastig en stabiel de tegenstanders tegemoet en weet thuis het publiek nog steeds niet te bekoren , maar verzamelt veel punten. Blijkbaar naar tevredenheid van de supporters die wel morren ,maar op het werk een lange neus trekken naar 010 en 020. Philip mag nog wel een poosje blijven.

Een heel ander verhaal komt uit Amsterdam. Eigenlijk in het bezit van de beste selectie van kikkerlandje, Nederland. Eveneens hadden ze vorig seizoen de beste trainer. Echter gekonkel, geknoei en het voortdurende intrigeren op alle niveaus zoals dat al tientallen jaren speelt zorgen niet voor voortgang en progressie. De nieuwe trainer, zijn naam is al bijna vergeten, startte op de meest bedroevende manier die bestaat. Een van de grootste talenten en bovendien ook nog eens een van de sympathiekste voetballers kreeg een noodlottig ongeluk . De spelersgroep volledig uit balans en de coach mag voor een oplossing zorgen. Uiteindelijk besliste de hoge raad, het college van bestuur, dat dit managen niet naar behoren ging. Dus weg met die man, zoals dat normaal is in de voetbalwereld en op meer plaatsen. De nieuwe baas viel halverwege het seizoen binnen en dat valt niet mee bij deze club gehuisvest op en in een vulkaan. De media-aandacht focust altijd op de Ajax perikelen . De spelers liggen onder een vergrootglas met een diameter die voor een supporter onoverzichtelijk is. De trainer is het uithangbord en moet wel heel sterk in zijn schoenen staan om zijn persoonlijke, subjectieve mening staande te houden.

Voorbeeld: je wilt een speler, Duitse internationaal, belonen voor zijn goede trainingsarbeid en de invalbeurt voor de week ervoor. De klok geeft 89 minuten aan, de speler kijkt eens naar de klok en zegt bedankt , ik heb geen zin in deze onzin. Op foxsport , de NOS en alle andere kanaaltjes zie je dit moment terug. En dan brandt iedereen los, plichtsverzaking, werkweigering, wie is de baas. Volkomen idioot en de trainer wordt een slap gastje, vergetend in zijn eigenwaarde te blijven geloven. Eerst en vooral geen spelers van statuur inbrengen in de laatste minuut. Daarna een kerel zijn met inlevingsvermogen, aan tafel gaan zitten met zijn tweeën en zeggen tegen de sportman: ”Ik heb het verkeerd gedaan , ga goed trainen en dan komt je kans vanzelf.” In de media geef je aan dat je het probleem intern hebt opgelost. Je houdbaarheidswaarde zal waarschijnlijk vergroot worden in plaats van mee te lopen met al dat emotionele en betweterige gezanik van de zogenaamde analisten en kenners. Niemand heeft overigens een voortdurende houdbaarheidsdatum, ook Mourinho niet.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Maart 2018

Van scheidsrechtertje tot scheidsrechter.
+++++++++++++++++++++++++++++
Aangezien zijn vader en moeder in Aarle-Rixtel wonen is het voor de hand liggend dat de kinderen op voetbal gaan bij dorpsclub ASV’33. Elke week twee keer trainen blijft voor het jonge ventje een uitdaging waarin hij veel plezier heeft. Het voetballen is hem met de paplepel ingegeven voor zover hij van pap houdt. Waarschijnlijk is pap hem niet vreemd aangezien hij voorspoedig groeit en stevig op zijn benen staat. Bij de dorpsclub zien ze hem graag. Zijn voetbalkwaliteiten houden hem makkelijk op de been en daarnaast weet hij met zijn vrolijke en innemende persoonlijkheid de clubleden voor zicht te winnen. Als puppy komt híj binnen en steekt hij naast het voetballen al snel zijn handjes uit om her en der behulpzaam te zijn. In het dorpscluppie is al jaren een fanatiek opleider op zijn geheel eigen wijze voetballertjes aan het paaien om naast hun voetbalactiviteiten eveneens van waarde te zijn als scheidsrechtertje. Het scheidsrechterskorps binnen de club heeft een goede naam in de omgeving en bij de bezoekende clubs.

De voetballende leden van ASV’33 klagen nog weleens dat de scheidsrechters zo eerlijk zijn dat ze eerder tegen als voor de thuisclub fluiten. Als buitenstaander zal dat vooral tot enthousiasme leiden over de kwaliteit van de opgeleide jongens in zwart en andere kleuren gestoken referees. Het jonge voetballertje wordt al snel een jong fluitertje gestuurd en geholpen door zijn mentor, godfather Frans. Meerdere lichamelijke ongemakken hebben tot gevolg dat het dirigeren van wedstrijden voor het ventje steeds belangrijker wordt. Zijn voetbalcarrière krijgt geen vervolg en in het fluiten vindt Stan zijn geluk.. Het manneke wordt een kerel en dat zullen ze ook weten op het voetbalveld. De jongens en later mannen kunnen nog zo groot zijn, er sterk uitzien en een grote bek hebben of intimiderend zijn. Stoïcijns hanteert , bespeelt en begeleidt de jonge leidsman de wedstrijden op sportpark de Hut. Zijn persoonlijke raadsman stimuleert en adviseert hem om zijn talent verder te ontwikkelen en de cursussen van de KNVB te gaan volgen. Zo gezegd zo gedaan en in de tussentijd loodst de jongeman de ASV’33 voetballers op prettige wijze naar het einde van de wedstrijden. Eveneens blijft hij bezig binnen de clubactiviteiten en wordt steeds gezien, terwijl hij als vrijwilliger aan het werk is, in de bestuurskamer of de kleedkamers.

Bij de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond hebben ze inmiddels ook in de gaten dat er een talent boven komt drijven. Naast zijn school dient er ook geblokt te worden voor het hoogste scheidsrechterdiploma. Uiteraard haalt hij het vaardigheidsbewijs om te mogen fluiten bij grote jongens in de Jupiler league in Nederland. Zijn beschermheer , Frans, is natuurlijk apetrots op zijn jonge leerling. Stan , waar vanuit zijn afkomst Ajax bloed door zijn lijf stroomt en Frans met zijn PSV hart zijn blij scheidsrechterbloedbroeder te zijn. In allebeide zit permanent het rood-witte kleurtje wat een leidraad voor de toekomst zal blijven. De eerste top wedstrijd die Stan gaat fluiten is lekker in de buurt. Voor het gemak wordt er gedebuteerd in Velsen Noord Holland Telstar –Dordrecht. Verwachtingsvol zitten enkele duizenden Velsenaren op de tribune. De spelers weten uiteraard dat ze te maken hebben met een debutantje en schromen niet om de grenzen van het toegestane op te zoeken. Niet direct een probleem voor de onervaren snotaap die eerlijk en harmonieus de wedstrijd tot een goed einde brengt met wat rood en geel . Inmiddels volgden meer wedstrijden op het Jupiler niveau en voor grotere toeschouwersaantallen . Bij iedere wedstrijd waar Stan het fluitje hanteert zitten enkele van zijn trouwe ouwe volgers op de tribune. ASV’33 mag trots zijn op Stan en Stan mag trots zijn op zichzelf.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Februari 2018

Voetbalschoonheid.
+++++++++++++++

Een koude woensdagavond waarbij het lijkt of de winter nog even om de hoek komt kijken en nogmaals een vorstwind over je ingepakte lijf blaast. Aangekleed tegen de vrieskou en mijn handen verstopt in dikke wanten fiets ik naar het stadion. Nadat ik de fiets middels een ketting heb verbonden met een hek loop ik naar de kassa . Kaartje kopen en dan vol verwachting staan op de tribune achter het doel. De stadszijde is al jaren mijn liefst verkozen plekje in het stadion. Je loopt over de betonnen trap het tribune vak op en zoekt je vaste stekkie. Bij iedere wedstrijd daal je weer af van de trap  naar dat plaatsje zonder nummer, zoals alle tribunevoetbalbekenden rondom je, die je verder nooit ziet.  Om mij heen ontwaar ik dan de bekende gezichten net als altijd staand op ongeveer hetzelfde plaatsje alsof er een nummer op het beton staat gegraveerd. Handenwrijvend kijk ik om me heen en stampvoetend probeer ik mijn voeten warm te houden. De staantribuneklanten zijn op tijd aanwezig om net als ik ook te genieten van de warming-up.

Al die jonge talenten in hun ontwikkeling met daaromheen een aantal gelouterde voetballers die het klappen van de zweep kennen. Bovendien spreekt , loopt en zit er een trainer  die tot de verbeelding spreekt. Alleen al daarom is het elke keer weer smullen.  De coach van mijn favoriete clubje heeft aangekondigd dat er vanavond een plaatsje in de basis vrijgemaakt wordt voor een jong aanstormend talent. Het debuut in een Europese wedstrijd voor een jochie van zeventien jaar. Blonde krullen boven een verlegen en bescheiden gezicht. Op de vastgestelde tijd presenteren de beide teams zich onder de stralende lichtmasten rondom de middencirkel. Als  gewoonlijk speelt de thuisclub de eerste helft richting de stadstribune waar de supporters vol verwachting uitzien naar een fantastische wedstrijd. Het jonge debutantje start als rechtsbuiten. Schriel en met smalle schouders, maar zelfverzekerd durft hij al te genieten van de ambiance die een Europacup wedstrijd met zich meebrengt. Al snel wordt duidelijk dat hij als lichtgewicht zal moeten opboksen tegen een zwaargewicht. Een vierkante bonk opgesteld als een brede muur die ook nog beweegt.

Achteraf blijkt dat deze forse massieve back ook nog eens vijftig keer voor het Zweeds team is uitgekomen. Het jonge jochie speelt onbevangen en dartelt alle kanten op rondom het brede obstakel. Het ene moment dreigend naar hem toe om dan af te spelen naar een medespeler en dan vliegensvlug de ruimte kiezend om opnieuw aangespeelde te worden. Het andere moment recht op de Zweed afgaand en dan kappend naar links of rechts te passeren. Twee helften staan we te smullen van zoveel voetbalpracht. De  Zweed heeft daar waarschijnlijk heel anders over gedacht. Van alle kanten werd hij gedold en het was voor hem onmogelijk om dat jeugdige gastje een flinke trap te geven om zijn frustratie af te reageren. Dit voetballertje begeesterde de toeschouwers in het stadion. Zoveel kwaliteit, op dit Europese niveau, op deze leeftijd tussen al dat andere talent en dan al zo aanwezig. Vanzelfsprekend won de thuisclub en aan het einde van het seizoen pakte het team een grote prijs. Maar in de kranten stonden de volgende dag enthousiaste en gepassioneerde verhalen van de voetbaljournalisten over een nieuw verrukkelijk talent. Niet lang daarna ging deze jonge voetbal god na zijn acties ook zijn doelpunten maken de ene van nog grotere schoonheid dan de nadere. De honderd mooiste doelpunten van deze speler op een DVD is een verzameling treffers of goals die eigenlijk per stuk het woord meesterwerk verdienen. Vanaf die Europacup avond in de Meer ben ik een liefhebber van de voetballer Dennis Bergkamp.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Januari 2018

Koud en nat langs het voetbalveld.
+++++++++++++++++++++++++

De buienradar voorspelde een droge ochtend en een vroege middag zonder neerslag. Onderweg door het dorp wisten de ruitenwissers met tussenpauzes de nattigheid weg van de voorruit. Eenmaal gearriveerd op de parkeerplaats bij de voetbalvelden zag ik weinig belangstellenden . De koude neerslagweerhield geïnteresseerden van een bezoek aan de voetbalwedstrijd waar hun zoon in meespeelde. Boven de Marthie van Alemtribune zorgden de hoge bomen met roestbruine natte bladeren voor een droefgeestige sfeer. Op het natte gras speelden twee ploegen fanatiek voor de winst. De kilte zorgde voor extra inzet en wilskracht bij de teams.

De match verliep zoals je als liefhebber van het spelletje hoopt dat alle ontmoetingen op de grasmat verstrijken, zonder noemenswaardige rottigheid. De scheidsrechter liep met witte en kippenvel bedekte knieën die tussen zijn lange korte broek en zijn hoog opgetrokken kousen uitstaken. Zijn aanwezigheid en de wijze waarop hij zijn fluitje hanteerde zorgden voor een optimale wedstrijdsfeer. De voetballers beseften niet dat deze arbiter het partijtje stuurde aangezien zijn beslissingen geen reacties of irritaties opriepen. Bovendien voelden de jongelui aan dat er geen sprake was van benadeling op welke manier dan ook door de fluitist. Vanaf de zijlijn vlogen de one-liners naar de spelers evenals in het veld waar de spelers elkaar adviseerden . De man die langs de lijn de vlag hanteerde en fanatiek bleef bewegen aangezien zijn tenen richting bevriezingsstaat gingen had de meeste tips. “Nou winnen, lekkere bal, organisatie , die vlagt al voordat de bal gespeeld is , eigen man , iedereen maakt fouten , scherpe bal.” Vanonder de paraplu met koude vingers en weinig gevoel in mijn voeten vanwege de kilte is het afzien ,maar toch ook genieten. De treurige en koude ambiance met daarnaast de waardering en sympathie voor de tegenstander geven een goed gevoel.

Het rustsignaal zorgt voor tijdelijke verpozing in de kantine waar de kleumende bezoekers zich verwarmen aan hete chocola, koffie, thee en de liefhebbers aan een koud tapje. In de kleedkamers wordt de nieuwe tactiek voor de tweede helft aangegeven door de beide coaches. De reservespelers worden naar buiten gestuurd en kunnen een balletje gaan trappen om enigszins op te warmen voor een eventuele invalbeurt. Mijn optie is een rondje in het ASV stadion te lopen wat gezien de kou geen slecht idee lijkt. Enige beweging voor mijn voeten zorgen waarschijnlijk voor een actievere doorbloeding en een minder frigide gevoel. De tribune bestijgend tot de bovenste trede biedt een overzicht over een mooi sportpark gehuld in een grijze natte deken. Vanuit de kleedaccommodatie wordt de rook door de schoorsteen uitgespuwd om aan te tonen dat er hard gestookt moet worden om de voetballers op te warmen. De spelers betreden opnieuw het veld op het moment dat ik mijn rondje voltooid heb.

Het fluitje weerklinkt schril en daar gaan ze weer. De toeschouwers verlaten de kantine en blijven hangen onder het afdak om verder hun verhalen en wetenswaardigheden te vertellen aan degenen die wil horen hoe en wat er speelt. Op het voetbalveld langs de zijlijn wordt je bijgepraat. En er speelt zich van alles af op het sportpark van de plaatselijke dorpsclub. De dag voorafgaande aan deze gure koele dag blijkt de ambulance met haastige spoed vanuit Eindhoven een van de zaterdagvoetballers opgehaald te hebben. Een huis wat te koop stond is dik boven de vraagprijs verkocht. Deze zondagochtend zette de politie een fuik voor drankzondaars en vingen een vis. Een sociale plek om bij te praten langs de kalklijn , het verenigingsleven draagt bij tot harmonie. De wedstrijd ontwikkelt zich negatief voor de thuisploeg ondanks alle inzet. Het laatste fluitsignaal levert omhelzing en handenschudden op. Sommige spelers verlaten het veld uitroepend dat het een drieletterwoord-zooi is.

Langs de kalklijn.
++++++++++++++

Column December 2017

Trainers carrousel .
++++++++++++++
De kermis arriveert zoals elk jaar in dorpen en steden. Een van de meest interessante attributen is wel de draaiende carrousel . Op het midden van het kermis terrein geplant zodat
belangstellenden zich strategisch kunnen opstellen om uiteindelijk in te stappen. Oorspronkelijk noemde men de draaimolen een paardenmolen omdat een of meerdere rossen
de molen in beweging brachten en hielden. Na de industriële revolutie werd het paard ingeruild voor elektriciteit. Zoals het een goede draaimolen betaamt zijn er op de schijf verschillende attributen geplaatst. Uiteraard de paarden in steigerende vorm. Voor de kinderbezoekers plaatste men later brandweerauto’s, autobussen en rijtuigen. Nog steeds zie je ouders op de schijf staan bij hun kind . Niet om het kind vertrouwen te geven maar vooral om het kindgevoel weer te krijgen. Iedereen ziet nog regelmatig een kermis en weet ook nog het andere woord voor deze carrousel namelijk een mallemolen. Voor de voetbalwereld is het begrip mallemolen een beter toepasbare uitdrukking aangezien het vanaf oktober,lekker op tijd, in de trainers -en bestuurswereld van de amateurclubs wel snel dwaas , maf en onverstandig wordt. Het voetbalseizoen is goed en wel begonnen. De eerste resultaten, goed of slecht , zijn terug te vinden in de standenlijsten in de kranten en op de websites.

De trainers posteren zich dan al op een steigerend paardje om op die manier zo dicht mogelijk bij de hangende flos te komen, die te grijpen, en zo voor een extra rondje in aanmerking te komen. De slimme oefenmeesters betrachten voorzichtigheid voor zichzelf en brengen in een zo vroeg mogelijk stadium hun selecties en de voetbalbestuurders op de hoogte. Natuurlijk is dit
de verstandigste aanpak . Als coach wil je zelfbepalend en onafhankelijk zijn. Uiteraard weeg je van tevoren af wat de gevolgen zijn. Je neemt de beslissing en dat moment,oktober, is
bepalend. Dus spijt is van geen toevoegde waarde. Het gevoel is goed dus doen dan. Vandaar dat die trainer terecht tijdig met zijn standpunt naar voren komt. De club heeft wel een probleem. Maar is het niet zo dat de verenigingen daar zelf voor gezorgd hebben. Over het algemeen worden de mallemolens in oktober ,november in gang gezet middels zogenaamde oriënterende gesprekken met trainers beheerst en gedirigeert door het bestuur . De coach schuift aan en hoort aan. Zeker indien de resultaten niet optimaal zijn ontstaat een afwachtende houding bij de om een contract bedelende coach. Eigenlijk vindt deze eindbeoordeling plaats in een veel te vroeg stadium. Iedereen ziet de personen, trainer en bestuur, in de bestuurskamer zitten. De buitenwacht, spelers, leiders, vlaggers en andere betrokkenen gaan eveneens oordelen , beoordelen en zelfs veroordelen. In het ergste geval ontstaat manipulatie door personen die andere lijntjes hebben uitstaan.

Vanuit het inzicht om voor de lange termijn een ontwikkelplan te hebben zouden trainerscontracten het beste afgeschaft kunnen worden. Aan het begin van een nieuw seizoen gaat de hoofdtrainer met zijn technische mensen rond de tafel om het voetbalplan voor het komend seizoen te bespreken, te onderbouwen en toe te lichten. Allen kunnen hun zegje doen en eensgezindheid is het slotakkoord. Dan lekker voetballen en regelmatig met elkaar bijsturen. Aan het einde van het voetbaljaar een uitgebreide analyse en eerlijk met elkaar conclusies durven trekken. Meestal zal dat beter gaan dan wat er nu gebeurt. Trainers en besturen die in oktober-november al bepalen dat ze niet met elkaar verder willen om wat voor reden dan ook schieten gezamenlijk
tekort tegenover hun omgeving. Geen mallemolen ,maar een ronde tafel bij de eindstreep in april.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column November 2017

De Duitse Voetbalbond.
+++++++++++++++++
Deutscher Fussball Bund is eigenlijk hetzelfde als de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond echter zonder het majesteitelijke verhaal ervoor. In het begin van deze eeuw kwamen de Duitsers erachter dat het gedaan was met hun zogenaamde laufpensumvoetbal. De nieuwe ontwikkelingen in het moderne voetbal vroegen meer dan alleen onuitputtelijke hardlopers. Geen trainingen meer waarin rondjes rennen rond een gravelveld of door zanderige bospaden vooropstond. Een nieuwe kwaliteitsimpuls diende gespoten te worden in het achteruithollende Duitse voetbalgebeuren. Voorbijgaand aan hun eigen arrogantie besloten ze om te gaan kijken in andere keukens om vast te stellen welke gerechten ze wilden gaan gebruiken om uiteindelijk te komen tot een totale maaltijd die helemaal gericht was op de Duitse voetbalcultuur. Met daarin passende ontwikkelingen van de momentele bevolkingssamenstelling. In Duitsland wonen veel Turken , Marokkanen en velerlei andere nationaliteiten die de afgelopen jaren binnengewandeld waren.

De huidige openingssite van de Duitse Voetbal Bond start met een filmpje waar allereerst gekeken wordt naar de basis. Het begint allemaal natuurlijk bij de verenigingen waar iedereen zich wegcijfert voor het algemene belang , de club. Respect wordt langzaamaan een hol woord in Nederland aangezien het te pas en te onpas gebruikt wordt. Bij onze oosterburen tracht men de juiste invulling na te leven. Rekening houden met elkaar. Binnen het voetbalspelletje zijn daarnaast strijd, samenwerking en plezier een aantal kernbegrippen. Vanzelfsprekend dient er eerst sprake te zijn van een sterke vereniging. Structuur, strategie en clubcultuur zijn daar de basiselementen. Deze drie dienen samengebundeld te worden onder de leden die het belangrijkste bestanddeel van de vereniging zijn. Alle leden dienen te beseffen dat zij belangrijk zijn en dat zonder hen er problemen voor de gehele groep ontstaan. Mensen kunnen gevraagd worden om iets te betekenen , dat streelt hun ego en ze voelen zich belangrijk. Wat voor een vereniging wil je zijn?, is dan een cruciale vraag.

Een terugkerend gegeven is steeds het feit dat de leden daarin de hoofdrol dienen te spelen. Aangezien de personen die om wat voor reden dan ook een activiteit uitvoeren de basis zijn voor het samenspel in de club. Daarbij gaat het niet steeds om wat je voor de vereniging doet, maar kijk eens wat je anders kunt doen om de ontwikkelingen zodanig te beïnvloeden dat uiteindelijk het totale belang ermee gediend is. Dan ontstaat loyaliteit, verbinding en begrip onder elkaar. Vanuit een gezond fundament zet men dan grotere zaken op zoals de ontwikkeling van het voetbal in zijn algemeenheid gemeten naar internationale maatstaven. De banden tussen het amateurvoetbal en de profwereld zijn solide benut aangezien binnen de potentie, de voetballers, permanent optimaal geselecteerd wordt. De basis blijft de mens achter de voetballer die men bij onze buren honderd procent tracht te ontwikkelen. In het Duitse voetbal zijn discipline en ambitie cultuurbegrippen die uiterst goed ontplooid worden. Teamspirit , oprechtheid en communicatie worden daaraan toegevoegd. Bovendien worden iedere dag allerhande ontwikkelingen in het voetbal over de gehele wereld gevolgd door voetbaldeskundigen. De verworven kennis voegt men toe aan het basisplan waardoor de structuur en organisatie overeind blijft , maar zodanig dat elke ontwikkeling elders als detail meegenomen wordt. En op die manier weten de Duitsers aan de hand van hun eigen basiskwaliteiten zich permanent te vernieuwen en zodoende aan de top te blijven. Slimme jongens die buren van ons.

Langs de kalklijn.
+++++++++++++

Column Oktober 2017

Veteranenclub vijftig jaar oud.
++++++++++++++++++++++
Het was een zaterdag halverwege september dat de oudgedienden van voetbalclub ASV’33 hun jubileum vanwege hun vijftigjarige verjaardag in het dorp vierden. Verzamelen geblazen in de café de Stal. Waarschijnlijk vond de oprichting van de oude voetbalmannenclub in 1977 eveneens plaats in een bierlokaal, vermoedelijk niet in een stal. Druppelsgewijs arriveerden de oudere- en jongere veteranen met hun vrouwelijke aanhang bij de kroeg. Een kopje koffie of thee werd vriendelijk ingeschonken door de twee lieftallige dames achter de bar. Daarnaast kon men nog een keuze maken uit echte Brabantse vlaai.

Henk van Beek ,de man met kennis van zijn eigen leefomgeving, oftewel de heemkunde man bladerde door zijn aantekeningen alvorens een rondje met de groep te wandelen door zijn geliefde dorp. Genietend van de anekdotes en wetenswaardigheden volgde de groep de kennisprofessor van Aarle-Rixtel voor een kleine twee uur alvorens weer terug te keren bij café de Stal. Aldaar bleek dat deze heemkundegroep nu naar de jeu de boules baan diende te gaan om het daar aanwezige veteranengezelschap af te lossen. Zo gezegd zo gedaan. Bij de petanque club lagen de opgepoetste ijzeren ballen klaar . Het spel werd uitgelegd door een ervaringsdeskundige en een viertal gooide een proefrondje waarna de liefhebbers een kleine competitie speelden. Op de zitbanken vermaakten de niet spelenden zich met een drankje en vertelden elkaar de laatste nieuwtjes.

Na deze middagactiviteiten fietsten, wandelden , reden met de auto of taxi de deelgenoten naar de kantine op de Hut waar de festiviteiten werden voortgezet. De plaatselijke groenteboer had een heerlijk etentje uitgezet op de vergadertafel in de bestuurskamer. En de tap liep voorlopig op volle toeren. Door omstandigheden kon de ingehuurde sferemoniemeester Ron Bons niet aantreden. Daarvoor in de plaats had de organisatie dame “D “ een sferemoniemeesteres geëngageerd. Nou dat hebben de veteranen geweten. De betreffende dame gekleed in een opvallende rode jurk met daarop uitgewerkte roosjes en daaronder zwarte netkousen die overigens niet zichtbaar waren manifesteerde zich direct. Haar haren aantrekkelijk opgestoken en daarover een mooi rood lint geknoopt. Op haar neus een bril om haar strengheid te bevestigen of omdat ze misschien niet goed kon lezen.

Samen met de voorzitter van de veteranen openden zij de feestavond. Na een korte inleiding, die wat langer werd, door de gewaardeerde veteranenpresident kreeg dame “D” de microfoon en voor de rest van de avond nam de rode koningin geen afscheid van de praatstok. Eerst een rondje langs de leden waarbij ze verrast werd door de namen., de veteranen trouwens ook. Nieuwe leden bleken aanwezig zoals ene Eugene. Bovendien was er een veelheid van mannen die Harrie heetten. En natuurlijk Lodewijk, op zijn deftig Leudewijk, die de favoriet van de avond werd. Dame D had een spelletje uitgedacht waarbij de leden zelf konden aangeven wie hun favoriete coach was, of pechvogel ,Schwalbekoning of feestbeest. Dame D kreeg de zaal zo gek dat verschillende mannen fanatiek aan het jodelen gingen , samen door de tent dansten met Mevrouw of van de tafel sprongen en daarbij zowat hun oude schenken braken. Uiteindelijk liep er een uitgebreide polonaise door de zaal en stond er ook nog een paard in de gang waar niemand naar op zoek ging. Veteranen ga zo door. Het gaat prima.

Langs de kalklijn.
++++++++++++++

Column September 2017

Clubliefde

Tegenwoordig gaat het veel mensen hun bevattingsvermogen te boven zodra een voetballer werkelijk meerdere jaren bij een en dezelfde club blijft voetballen. Opgegroeid in een bekende omgeving waar een talent zich ontwikkelt tot een boven modale jongen aangezien hij lekker om kan gaan met een bal. Links of rechts trappend, het maakt niet uit, koppend of met de hak, het bovenbeen of de borst en de sprongkracht .

Een sluitpost in het team die goed een bal kan vangen of stompen en daarnaast zijn lichaam optimaal weet te ontwikkelen in het fysieke contact. Zón talent weten de grote clubs op een gegeven moment wel te vinden. In Carrara, een klein stadje in het noordwesten van de Toscane in Italië werd Gianluigi Buffon in 1978 geboren. Vanwege zijn voetbalkwaliteiten werd hij gescout door Parma wat even verderop in dezelfde provincie lag. In zijn beginperiode bij Parma lagen zijn kwaliteiten in eerste instantie als voetballertje op het middenveld. Al snel verwisselde hij het loop-en passwerk in voor een paar handschoenen om als doelman ballen te gaan vangen . Zijn ontwikkeling ging razendsnel bij de Parmezaanse hamclub, of wel op zijn Italiaans de prosciutto. .

Als zeventienjarige maakte hij in november 1995 voor Parma zijn debuut in de goal tegen AC Milan. Zijn kwaliteiten werden al snel opgemerkt door meerdere grote clubs echter tot 2000 bleef Gianluigi bij zijn eerste liefde spelen. Barcelona was niet bereid om de hoge transfersom van vijftig miljoen euro te betalen. De fiatclub Juventus dacht daar anders over en betaalde in het jaar van het millennium wel de recordsom voor Buffon. Bij Juventus verdrong hij de toenmalige keeper van het Nederlands elftal, Edwin van der Sar. In Atalanta bij de Olympische spelen vertegenwoordigde hij voor de eerste keer zijn vaderland. Eind 1997 maakte hij zijn debuut in het Italiaans team , la squadra azurra. Hij pakte veel ballen en de wereldtitel in 2006 .

Rond dat jaar en voor zijn verkiezing in het Italiaanse team zou hij stout zijn geweest. Men veronderstelde dat hij hier en daar een gokje waagde op voetbalwedstrijden. Niemand ,wie ,heeft echter kunnen vasttellen dat hij op zijn eigen wedstrijden gespeeld zou hebben dus werd hij vrij gesproken van illegale praktijken. In de finale van het wereldkampioenschap wist hij de scheidsrechter wel duidelijk te maken dat ene Zidane een kopstoot had gegeven. Deze Zidane werd rood voorgetoverd en beëindigde na deze frustratie zijn carrière. Inmiddels heeft deze bij leven al legendarische doelwachter al 168 interlands gespeeld. Ondertussen heeft hij het record in handen met de meest gespeelde wedstrijden in Europa als keeper waarmee Casillas van Spanje naar de tweede plaats werd verwezen. Zodra hij voor het Italiaans team een wedstrijd keept is zijn optreden voor aanvang van de wedstrijd van ongekende klasse. Door emoties overmand en volledig gefocust op zijn wedstrijd, die hij gaat winnen, brult hij het Italiaanse volkslied uit volle borst.

Als aanvoerder van zijn team imponeert hij zijn ploeggenoten zodanig dat Italië met hem altijd een kleine voorsprong heeft op welke tegenstander dan ook. Op zijn oude dag werd hij afgelopen augustus gekozen tot de beste keeper van Europa en werd tussendoor derde beste speler achter de grootheden Ronaldo en Messi In Januari 2018 wordt deze sportman veertig jaar en heeft dan meer dan zeshonderd wedstrijden voor Juventus gespeeld. Da noem je : Houden van je club.

Langs de kalklijn.
++++++++++++++